26 Października 2008
XXX Niedziela
Zwykła A
Z EWANGELII Mt 22

    Będziesz miłował Pana Boga swego całym swoim sercem, całą swoją duszą i całym swoim umysłem. To jest największe i pierwsze przykazanie. Drugie podobne jest do niego: Będziesz miłował swego bliźniego jak siebie samego.

    Na pierwszym miejscu znajdują się słowa: "Kochaj Boga!", z dopowiedzeniem, że owa miłość ma dokonywać się całym sercem, duszą i umysłem; słowem - ma obejmować całego człowieka, wszystkie jego władze. Taka miłość jest możliwa tylko wtedy, kiedy - paradoksalnie - uznamy, że nie jesteśmy do niej zdolni sami z siebie i pozwolimy Bogu kochać nas. Jeśli za wszelką cenę chcemy kochać Boga swoimi własnymi siłami, pokochamy tylko Jego obraz, który wytworzy się w naszym umyśle.
Doświadczenie miłości Boga i odpowiedź na nią całym sercem, duszą i umysłem pozwala nam naprawdę kochać innych ludzi.
To doświadczenie miłości Boga pomaga nam również kochać samych siebie. Taka Boża miłość samego siebie nie ma nic wspólnego z egoizmem - jest raczej zdolnością do przyjęcia prawdy o nas samych, o naszej słabości i grzeszności. Prawdy, która bez doświadczenia miłości Boga mogłaby nas zniszczyć. Ta miłość siebie samego wyrazi się w akceptacji własnej historii życia, swego powołania i miejsca na ziemi.
Prośmy zatem Boga o doświadczenie Jego miłości. Kontemplujmy tę miłość w tajemnicach Różańca i w eucharystycznych adoracjach, aby skosztować i zobaczyć, jak dobry jest Pan.

01 Listopada 2008
Uroczystość
Wszystkich Świętych
Z EWANGELII Mt 5

    Błogosławieni miłosierni, albowiem oni miłosierdzia dostąpią.
Błogosławieni czystego serca, albowiem oni Boga oglądać będą.

   Błogosławiony oznacza: święty. Co to znaczy "świętość"? Czy to coś zastrzeżonego dla nielicznych wybrańców i niemożliwego do osiągnięcia przez zwykłego człowieka?
Dzisiejsza uroczystość jest gromkim NIE!, które takiemu sposobowi myślenia mówi Kościół. Ukazując całą rzeszę świętych - bezimiennych, nigdy nie wyniesionych do rangi błogosławionych czy świętych, często nieznanych - pokazuje, że świętość to dar i zadanie dla każdego z nas. To nasze przeznaczenie i cel, dla którego zostaliśmy stworzeni.
      Drogę do świętości ukazują Chrystusowe błogosławieństwa Warto popatrzeć na nie, jako na wspaniałą obietnicę Jezusa, dar Jego miłości. Dla wszystkich ubogich w duchu, smutnych, płaczących, łaknących sprawiedliwości, cichych, miłosiernych... Błogosławieństwa dotykają sytuacji, z którymi spotykamy się w życiu bardzo często, i które trudno wyjaśnić przez pryzmat naszego ludzkiego myślenia. Oczywiście, nie dadzą się pogodzić z dążeniem do celu za wszelką cenę, choćby po trupach - ale za to odpowiadają na podstawowe pytania, co jest w życiu najważniejsze i co należy czynić, aby osiągnąć prawdziwe szczęście. Bo "błogosławieni" - znaczy "szczęśliwi".
A prawdziwe szczęście to coś więcej niż ulotna radość. To Życie i Nagroda, które przygotował dla nas Bóg - a dziś, ukazując tych, którzy już je osiągnęli, pyta każdego z nas: czy chcesz do nich dołączyć?

02 Listopada 2008
Wspomnienie
Wszystkich Wiernych
Zmarłych
Z EWANGELII Łk 23

           Wtedy Jezus zawołał donośnym głosem: Ojcze, w Twoje ręce powierzam ducha mojego.

     Modlimy się tradycyjnie nad grobami zmarłych, powtarzając formułę:"Wieczne odpoczywanie racz im dać Panie, a światłość wiekuista niechaj im świeci.
Niech odpoczywają w pokoju wiecznym. Amen."
Ale dlaczego wysyłamy naszych zmarłych do jakiejś, bliżej niesprecyzowanej krainy wiecznego spoczynku, do Hadesu lub Sheolu, do Tartaru czy też innego miejsca, bliżej nieokreślonego, wiecznego bezruchu?
Czemu nie modlimy się raczej:
"Chwalebne zmartwychwstanie racz im dać Panie, a światłość Twoja i radość wiecznego życia
z Tobą niech będzie dla nich nagrodą. Niech królują z Tobą na wieki"
Oni nie umarli po to, aby przejść do jakiejś szarej i bezbarwnej krainy cieni czy wiecznego bezruchu. Oni nie odpoczywają w martwym pokoju. Oni, albo żyją już w bezpośredniej bliskości i obecności Boga i dzielą radość życia wiecznego z Bogiem, jako święci (tych czciliśmy wczoraj), albo są
w stanie bolesnego (a nie spokojnego) oczyszczenia, ale i w stanie nadziei na radość wieczną. Ale na pewno nie w stanie martwego bezruchu. Za nich się modlimy, aby jak najszybciej osiągnęli stan wiecznego życia i królowania z Tobą. Ale módlmy się też i za siebie, abyśmy i my też tam razem z nimi byli... może już niedługo?
W ręce Twoje, o Panie, powierzam ducha mego i dusze zmarłych.

09 Listopada 2008
XXXII Niedziela
Zwykła A
Z EWANGELII J 2

    Do tych zaś, którzy sprzedawali gołębie, rzekł: Weźcie to stąd, a z domu mego Ojca nie róbcie targowiska!

    Pierwszy opis liturgii eucharystycznej podaje św. Justyn. Początkowo odbywały się w domach mieszkalnych (domus Dei lub domus ecclesiae), odpowiednio dostosowanych do potrzeb liturgicznych. Później, jak wynika z przekazu Porfiriusza (ok. 270 r.), "chrześcijanie, naśladując budowę świątyń, budują wielkie domy, w których zbierają się na modlitwę". Potem kolejne pokolenia chrześcijan budują romańskie kościoły, gotyckie katedry, świątynie renesansowe, barokowe... - pomniki wiary minionych epok.
Średniowieczna historia opowiada o pewnym podróżniku, który zatrzymał się przy olbrzymim placu budowy. Zobaczył rozkopaną ziemię i dziesiątki krzątających się ludzi. Zapytał pierwszego z brzegu robotnika, czym się zajmuje, i usłyszał w odpowiedzi: teraz noszę kamienie. Zapytał następnego, a ten odparł: wożę piasek. Kolejny pytany odpowiedział: pracuję, aby wyżywić rodzinę. Wreszcie inny zapytany o to samo, odrzekł: budujemy katedrę w Chartres. Dzisiaj ta katedra, a szczególnie jej witraże, należy do najpiękniejszych na świecie. Każdy z nas wykonuje codziennie setki czynności. Podejmuje przeróżne działania, starając się wypełnić swoje obowiązki, i to często jak najlepiej. Czy jednak przy całej naszej aktywności my - ludzie ochrzczeni - mamy świadomość tego, że budujemy królestwo Boże, że przez chrzest święty wszczepieni w Chrystusa stanowimy jedno ciało, i że ciało każdego z nas jest świątynią Ducha Świętego?

11 Listopada 2008
Narodowe Święto
Niepodległości
Z EWANGELII Łk 17

     Tak mówcie i wy, gdy uczynicie wszystko, co wam polecono: Słudzy nieużyteczni jesteśmy; wykonaliśmy to, co powinniśmy wykonać.

    Święto Niepodległości wzywa nas, abyśmy spojrzeli na wspólną matkę, na Ojczyznę naszą, na Polskę, abyśmy na nowo zauważyli fundamentalne wartości, ważne dla Ojczyzny i dla nas wszystkich. Najpierw tę wartość, która jest wpisana w nazwę dzisiejszego święta - niepodległość, a więc suwerenność oraz niezależność z zewnątrz i wewnątrz. Z nią łączy się tożsamość narodowa.
Bez nauki, którą czerpie się
z dziejów, a więc z doświadczenia pokoleń, nie można iść w przyszłość. Nierozsądny to człowiek, który bez mądrości, zaczerpniętej
z doświadczenia dziejów, chce kroczyć ku przyszłości, prowadzić ku niej ludzi i budować. Sięgamy do dziejów, by się uczyć i nie powtarzać błędów przeszłości.
Sięgnijmy do tej historii, która pokazuje Polskę wymazaną wprawdzie z mapy Europy, ale żyjącą w sercach Polaków. Polska żyła w narodzie, w domach, w rodzinach.
Skąd brała się owa wielka moc ducha w naszym narodzie, którą daremnie usiłowano zdusić?
Gdy spojrzymy w dzieje narodu, zauważamy, że źródłem była wiara w Boga. Dzisiaj usiłuje się w różny sposób odwracać ludzi od Boga, stwarzać model życia, jakby Boga nie było. Chce się przemilczać Jego istnienie.
Polsce potrzebne jest dzisiaj serce i modlitwa.
 

16 Listopada 2008
XXXIII Niedziela
Zwykła A
Z EWANGELII Mt 25

   Jednemu dał pięć talentów, drugiemu dwa, trzeciemu jeden, każdemu według jego zdolności, i odjechał.

    Zapewne zdarzyło nam się spotkać kogoś - a może to i sami byliśmy - kto opowiadając historię swego życia i pokazując swój życiowy dorobek, z dumą mówił: "To wszystko osiągnąłem sam, własnymi rękami. Nikt mi w tym nie pomagał, zaczynałem zupełnie od zera".
Otóż dzisiejsza przypowieść uświadamia nam podstawową rzecz: nikt z nas nie zaczyna od zera. Każdy z nas otrzymał od Pana Boga jakiś dar: zespół cech, zdolności, predyspozycji, które może rozwijać i wykorzystywać, może też je zlekceważyć i zmarnować. Jednak istnienie w nas takiej zdolności nie jest żadną naszą zasługą. To jest dar - całkowicie niezasłużony, którego istnienie jest owocem miłości Pana Boga do nas. Takie dary to również nasza historia życia, rodzina, najbliżsi. Wszystko to składa się na ów ogromny potencjał, który otrzymaliśmy - wystarczający do naszego zbawienia i uświęcenia.
Zauważmy, że słudzy w przypowieści zostali obdarowani przez pana w różnym stopniu. Nie ma tu absolutnej równości. Pan dzieli swój majątek według własnego uznania. Powiedzielibyśmy: niedemokratycznie.
Czy potrafimy być Panu Bogu wdzięczni za to, co mamy? Czy chcemy i próbujemy wykorzystywać wszelkie szanse i potencjał, jaki od Niego otrzymaliśmy? Czy nie tracimy sił na nierealne mrzonki, zamiast skupić się na stopniowym osiąganiu celów, które są realne i znajdują się w naszym zasięgu?

23 Listopada 2008
Uroczystość
Chrystusa Króla
Z EWANGELII Mt 25

    Wtedy odezwie się Król do tych po prawej stronie: Pójdźcie, błogosławieni Ojca mojego, weźmijcie w posiadanie królestwo, przygotowane wam od założenia świata. Bo byłem głodny, a daliście Mi jeść; byłem spragniony, a daliście Mi pić...

    Dziś Chrystus staje przed nami jako Król i Władca całego Wszechświata.
Moment sądu ma swoje korzenie w postawie, jaką przyjmujemy tu na ziemi, w czasie naszego życia. W szczególny sposób dotyczy to naszej postawy wobec drugiego człowieka, a zwłaszcza tych bliźnich, którzy są słabi, głodni, odtrąceni, przegrani życiowo... Tych, którzy nie potrafili sobie poradzić w życiu, którym się nie powiodło, których dotknęła choroba i cierpienie. To właśnie oni są dla nas na ziemi ambasadorami Chrystusa - w jakiś przedziwny sposób reprezentują Go i uobecniają.
To oznacza, że każdego dnia spotykamy na naszych ścieżkach Króla Wszechświata. Ma On twarz płaczącego dziecka, ubogiej matki, bezrobotnego, nieuleczalnie chorego, niesłusznie oskarżonego... Możemy odwrócić się obojętnie, ale możemy też okazać naszą solidarność, niosąc pociechę i pomoc na miarę naszych możliwości.
Moja wieczność decyduje się tak naprawdę teraz, w chwili obecnej, dziś. To dziś spotykam Króla Wszechświata, który ukrywa się przede mną i chce, bym Go rozpoznał w drugim człowieku. Zaprasza mnie do budowania swojego królestwa na ziemi.

 

30 Listopada 2008
I Niedziela
Adwentu Rok B
Z EWANGELII Mt 13

   Czuwajcie więc, bo nie wiecie, kiedy pan domu przyjdzie:
z wieczora czy o północy, czy
o pianiu kogutów, czy rankiem. By niespodzianie przyszedłszy, nie zastał was śpiących.
 

    Ciągle na coś czekamy: na następny dzień, na uśmiech losu, na powrót dziecka ze szkoły, osoby bliskiej powracającej z dalekiej podróży. Ludzkie życie wtedy traci sens, jeśli nie ma już na co czekać... Całe życie jest zatem jednym wielkim OCZEKIWANIEM.
W tym kontekście prawdy o ludzkim istnieniu wchodzimy w Adwent. Używając ludzkich kategorii, można by powiedzieć, iż nie zrozumie tego świętego czasu ten, kto nie tęsknił, nie czekał, nie czuwał - kto nie żył w pełni wszystkim, co wyznacza ścieżki człowieczego losu, domagające się ze swej natury dopełnienia w Bogu, Pełni Istnienia...
"Czuwajcie, bo nie wiecie, kiedy pan domu przyjdzie". Oczekiwanie, aby być autentycznym, musi zawierać w sobie pokorę. Aby być życiodajnym, musi być aktywne - nie może być biernością, "ustawieniem się" w życiu - ot tak, żeby nie stracić nic z jego uroków, często grzesznych, a zarazem - "w razie czego" szepnąć Jezusowi: przecież byłem blisko Ciebie, byli gorsi, niż ja... Nasz problem polega na tym, że ciągłe balansowanie na granicy zaciera wrażliwość, niszczy czujność, tłumi "potencjał ziarna", które przecież najpierw musi obumrzeć, aby potem wydać plon...
Życie to oczekiwanie - oby z zapaloną lampą w ręce. Tylko wtedy uda się nie przegapić przychodzącego Pana. Niech zatem adwentowe światła zapłoną nie tylko w naszych dłoniach, ale także w naszych sercach, abyśmy wydali godny owoc nawrócenia.

07 Grudnia 2008
II Niedziela
Adwentu B
Z EWANGELII Mk 1

    "Oto Ja posyłam wysłańca mego przed Tobą; on przygotuje drogę Twoją. Głos wołającego na pustyni: Przygotujcie drogę Panu, Dla Niego prostujcie ścieżki!".

    Każda miłość jest inna. Każda miłość, jak symfonia, musi się najpierw rozwinąć, zaistnieć harmonią i potęgą dźwięków, zabłysnąć tęczą barw - po to, aby dokonało się w niej spełnienie. Jest w niej miejsce na oczekiwanie, na tęsknotę i na cierpienie.
Bóg, wchodząc w ludzki świat, posługiwał się kategoriami bliskimi każdemu z nas. Czymże jest starotestamentalne przygotowanie, jak nie stopniowym objawianiem się Stwórcy człowiekowi? Był odrzucany, bo ludzie woleli oddawać chwałę takiemu "bogu", który nie był wymagający, dał się przekupić, przymknął oko na szwindle i okrucieństwo... Bóg prowadził naród wybrany delikatnie - obserwował go nieustannie, pielęgnował jak winnicę, przycinał, plewił - jak ogród, z którego chciało się być dumnym. Mówił przez proroków, aż wreszcie dał Swojego Syna, aby tym gestem pokazać wszystkim: "Zobaczcie, jak bardzo was kocham. Czegóż wam jeszcze trzeba?".
A myśmy Go ukrzyżowali. Najpierw śpiewali "Hosanna!", a potem przybili gwoździami... Nie ma w dziejach świata drugiej, tak dramatycznej i przejmującej historii...
"Przygotujcie drogę Panu, prostujcie ścieżki dla Niego" - woła dziś Jan Chrzciciel. Trzeba się przejąć tym adwentowym wołaniem, aby dramat Boga - który jest Miłością, który chciał być naszym Bratem, Przyjacielem - nie powtórzył się znowu...
 

08 Grudnia 2008
Uroczystość
Niepokalanego
Poczęcia NMP
Z EWANGELII Mk 1

    W szóstym miesiącu posłał Bóg anioła Gabriela do miasta
w Galilei, zwanego Nazaret, do Dziewicy poślubionej mężowi, imieniem Józef, z rodu Dawida; a Dziewicy było na imię Maryja.

   Słyszymy "tak" Maryi, w którym daje siebie całą, całkowicie - już nikt nigdy nie powie Bogu takiego "tak".
Przede wszystkim jednak musimy wsłuchać się w tę radosną wieść: Mesjasz jest nam dany, Ten, który przychodzi, aby zbawić nas od wszelkiej nieprawości i nędzy.
Czy kiedykolwiek będzie można przyzwyczaić się do tej myśli, która tak jasno wyrażona zostanie przez świętego Jana: "Słowo, które jest Bogiem, stało się ciałem i zamieszkało wśród nas".
"Bóg wśród nas, Bóg z nami": radość dana Maryi jest radością, która jest ofiarowana nam, kiedy rozumiemy do jakiego stopnia poprzez Jezusa (i poprzez Maryję) Bóg jest z nami, Bóg jest dla nas. Choćby nie wiem jakie chmury zawisły nad światem i nad naszym życiem, nikt nie odbierze nam tego słońca.
Dni, kiedy Jezus staje się dla nas słońcem w szczególny sposób, to nasze zwiastowania. Czasem niosą radość, czasem są bolesne. Jaki anioł wyrywa nas z uśpienia? Czasem jest to fragment Ewangelii albo wspaniałe spotkanie z braćmi. Czasem jest to cierpienie, które niszczy nadzieje i złudzenia. I oto nagle czujemy się wezwani do rzeczy trudniejszych i wznioślejszych. Raduj się, Pan jest z Tobą, zrodzisz swoje życie i cząstkę świata. Jeśli powiesz "tak".
 

14 Grudnia 2008
III Niedziela
Adwentu B
Z EWANGELII J 1

    "Jam głos wołającego na pustyni: Prostujcie drogę Pańską, jak powiedział prorok Izajasz".

    Postać Jana Chrzciciela jeszcze raz konkretyzuje istotę Adwentu - pokazuje, w jaki sposób przygotować się na przyjście Zbawiciela, aby właściwie rozpoznać "czas swego nawiedzenia". Woła: "Prostujcie drogę Panu!" - ma się to dokonać przez pokutę, nawrócenie, zerwanie z grzechem, odrzucenie ciemności i wejście w pełnię blasku zbawczej łaski Chrystusa...
Wołanie Jana Chrzciciela posiada dla nas dzisiaj szczególną aktualność. Gdzie jest Bóg? - pytają poszukujący, zabłąkani, ci, którzy dali się ponieść niebezpiecznym wirom świata, którzy wszystko uznali za ważne, z wyjątkiem swojej wiary.
Zapominają o czymś ważnym: aby tak się stało, potrzebne jest PRZYGOTOWANIE. Naród Wybrany czekał tysiące lat na Mesjasza, a i tak okazało się to niewystarczające. Co zatem robić, aby nie przegapić najważniejszego? Pisze dzisiaj św. Paweł: "Unikajcie wszystkiego, co ma pozór zła. Sam Bóg pokoju niech was uświęca". Zło zaciemnia obraz świata, staje się krzywym zwierciadłem - próżno w nim szukać prawdy o sobie, o przychodzącym Chrystusie. Tylko Bóg pokoju może uzdolnić człowieka do tego, aby wśród wrzawy świata mógł usłyszeć cichutkie kwilenie Betlejemskiego Dzieciątka...
Modlimy się dzisiaj o mądrość otwartych oczu, o pokorę, abyśmy potrafili zobaczyć to, co ukryte pod powierzchnią pośpiechu i pustki - przeżyć prawdziwą radość z tego, iż stało się nam Zbawienie świata!

21 Grudnia 2008
IV Niedziela
Adwentu B
Z EWANGELII Łk 1

     Będzie On wielki i będzie nazwany Synem Najwyższego,
a Pan Bóg da Mu tron Jego praojca, Dawida. Będzie panował nad domem Jakuba na wieki, a Jego panowaniu nie będzie końca.

    W relacji św. Łukasza zapowiedź narodzin Jezusa jest ukoronowaniem wszystkich starotestamentalnych proroctw.
Bóg przychodzi do człowieka, objawia swoje słowo, zaprasza do współpracy w dziele budowania królestwa Bożego. Wątpliwości, ludzkie obawy, które wtedy mogą się pojawić, wcale nie umniejszają naszej rozumnej natury. WIARA, DROGA DO NIEJ PROWADZI PRZEZ LUDZKI UMYSŁ I WOLĘ... Nie trzeba wtedy bać się szukać odpowiedzi, pytać - a co najważniejsze - mieć szeroko otwarte oczy. Bóg zawsze DAJE ZNAK. To nie musi być cud, który wkroczy w porządek natury - to może być znak, który tylko we własnym sercu da się odczytać. Bóg stawia człowiekowi zawsze wybór - bo obdarował go wolnością. Nie narzuca swojej woli, ale czeka... Może także na ciebie?...
Wiara jest rozumna - nie łamie jego praw. Wiara zawsze jest wyborem, wolną decyzją. Polecamy dziś Maryi wszystkich wątpiących, poszukujących, zabłąkanych. Polecamy siebie samych, aby nasze poszukiwania zawsze kończyły się tą radosną pewnością, która prowadzi do Boga.

 

LISTOPAD

Intencja ogólna: Aby świadectwo miłości Świętych pomagało chrześcijanom w oddaniu się na służbę Bogu i bliźnim - na wzór Chrystusa, który przyszedł, aby służyć.

Intencja misyjna: Aby chrześcijanie przebywający w Azji, wpatrzeni w Chrystusa i wierni Ewangelii, potrafili głosić Go ludom o starożytnej kulturze i bogatej duchowości.

GRUDZIEŃ
Intencja ogólna: Aby Kościół, wobec rozprzestrzeniającej się cywilizacji przemocy i śmierci, wspierał cywilizację życia wszelkimi apostolskimi i misyjnymi środkami.

Intencja misyjna: Aby chrześcijanie przebywający w krajach misyjnych potrafili przekonać tamtejszych mieszkańców, że Dzieciątko narodzone w stajni betlejemskiej niesie światu światło nadziei.

 W Adwencie liturgia często powtarza nam i nas zapewnia, jakby dla przezwyciężenia naszej naturalnej nieufności, że Bóg "przychodzi": przychodzi, by być z nami w każdej sytuacji; przychodzi, aby zamieszkać pośród nas, by żyć z nami i w nas; przychodzi, by zmniejszyć dzielące nas odległości; przychodzi, by nas pojednać z Nim samym i byśmy pojednali się między sobą. Wchodzi w dzieje ludzkości, puka do drzwi każdego mężczyzny i każdej kobiety dobrej woli, by przynieść każdemu człowiekowi, rodzinom i narodom dar braterstwa, zgody i pokoju. Nie przestaje odwiedzać nas w codziennym życiu, gdy jako pielgrzymi podążamy w stronę Królestwa. Dlatego Adwent jest w pełnym tego słowa znaczeniu czasem nadziei, w którym wierzący w Chrystusa są zachęcani do czujnego oczekiwania, wypełnionego pracą i modlitwą oraz czynami, które dyktuje miłość.
Abyśmy mogli bardziej autentycznie i owocnie przeżyć ten czas Adwentu, liturgia zachęca nas, byśmy wpatrywali się w Najświętszą Maryję Pannę i w duchu podążali razem z Nią do groty betlejemskiej. Kiedy Bóg zapukał do Jej drzwi, Ona, młoda dziewczyna, przyjęła Go z wiarą i miłością. Pozwólmy, by urzekło nas Jej piękno, odbicie Bożej chwały, aby "Bóg, który przychodzi", znalazł w każdym z nas serce dobre i otwarte i mógł je napełnić swoimi darami.
Papież Benedykt XVI

    Zmarłym wypraszajmy udział w wiecznej radości i w chwale zmartwychwstania, a nam żyjącym godne i błogosławione przeżycie kolejnego Adwentu - czasu oczekiwania nie tylko na Święta Bożego Narodzenia, ale na spotkanie
z Panem Jezusem w chwale.

 

LISTOPAD 01. Wszystkich Świętych. 02.Wspomnienie Wszystkich Wiernych Zmarłych. 03. Św. Marcina De Porres, zakonnika. 04. Św. Karola Boromeusza. 05. Św. Zachariasza i Elżbiety - rodziców św. Jana Chrzciciela. 06. Św. Leonarda - był rycerzem frankońskim, nawróconym przez św. Remigiusza. Pustelnik. Wstawiał się za uwięzionymi. Zmarł ok. 550r. Patron jeńców wojennych. 10. Święto poświęcenia bazyliki na Lateranie, - Św. Leona I Wielkiego papieża, doktora Kościoła. 11. Św. Marcina z Tours, biskupa, - 90. rocznica Odzyskania Niepodległości. 12. Św. Jozafata Kuncewicza biskupa, męczennika. 13. Św. Pierwszych Męczenników Polskich - Benedykta, Jana, Mateusza, Izaaka, Krystyna. 15. Św. Alberta Wielkiego biskupa, doktora Kościoła. 16. NMP Ostrobramskiej - Matki Miłosierdzia, - rocznica poświęcenia Bazyliki Świętych Apostołów Piotra i Pawła, - Św. Gertrudy, dziewicy, zakonnicy. 17. Św. Elżbiety Węgierskiej, zakonnicy. 18. Bł. Karoliny Kózkówny, dziewicy i męczennicy. 19. Bł. Salomei, dziewicy. 20. Św. Rafała Kalinowskiego. 21. Ofiarowanie NMP. 22. Św. Cecylii, dziewicy i męczennicy - patronki śpiewu kościelnego. 23. Jezusa Chrystusa Króla Wszechświata, - Św. Klemensa I papieża i męczennika, - Św. Kolumbana, opata. 24. Św. Andrzeja Dung-Lac, Kapłana i Towarzyszy Męczenników. 25. Bł. Marii od Pana Jezusa Dobrego Pasterza (Franciszki Siedliskiej), dziewicy. 29. Koniec okresu zwykłego. 30. Adwent - początek roku liturgicznego B. ADWENT, - Św. Andrzeja, Apostoła.   GRUDZIEŃ 01.Bł. Karola de Foucauld. 13 listopada 2005r. Benedykt XVI beatyfikował Karola de Foucauld jako jednego z duchowych przewodników XX wieku. Podjął on próbę radykalnego naśladowania Jezusa z Nazaretu, pociągając do Niego innych swoim życiem w duchu ewangelicznego ubóstwa. Urodzony w Estrasburgo (Francja) 15 września 1858 r. Karol de Foucauld wyruszył  w 1883 roku na ekspedycję na Pustynię Marokańską, za którą otrzymał zloty medal Towarzystwa Geograficznego. W 1886 roku przeżył głębokie nawrócenie religijne, wynikiem którego była pielgrzymka do Ziemi Świętej, którą odbył w roku 1888. Mając doświadczenie trapisty w Syrii oraz eremity w Nazare w 1901 roku otrzymał święcenia kapłańskie. Przez wszystkie lata studiował język arabski oraz hebrajski.

Żył w ubóstwie, medytacji, świadcząc o wielkiej miłości Boga miedzy chrześcijanami, żydami i muzułmanami - w ten sposób prefekt Kongregacji ds. Świętych, Kardynał José Saraiva Martins, przedstawił jego życie. Aby naśladować życie ukryte Jezusa Chrystusa zamieszkał w samym sercu Sahary w Tamanrasset, gdzie napisał wiele książek o życiu Arabów. Idea ewangelizacji ludów Sahary i przykład jego życia był tak wielki, że pociągnął za sobą wielu naśladowców, skupiających się we wspólnocie Braci Mniejszych Jezusa. Był wielkim czcicielem Serca Pana Jezusa. 1 grudnia 1916 roku, w 58 roku życia Karol de Foucauld zmarł w wyniku rany odniesionej od strzału z karabinu podczas miejscowych zamieszek. 10 kongregacji zakonnych oraz osiem stowarzyszeń życia duchowego, które chcą naśladować sposób życia Karola de Foucauld, złożyło świadectwo jego życia oraz charyzmatu. 02. Bł. Rafała Chylińskiego. 03. Św. Franciszka Ksawerego. 04. Św. Jana Damasceńskiego, kapłana, doktora Kościoła, - Św. Barbary, dziewicy i męczennicy. 06. Św. Mikołaja z Miry, biskupa. 07. Św. Ambrożego, biskupa, doktora Kościoła. 08. Niepokalanego Poczęcia NMP. 10. NMP Loretańskiej. 11. Św. Damazego, papieża. 12. NMP z Guadalupe. - Św. Joanny Franciszki de Chantal, zakonnicy. 13. Św. Łucji, dziewicy i męczennicy. 14. Św. Jana od Krzyża, kapłana, doktora Kościoła, - Dni Modlitw o Życie Chrześcijańskie Rodzin. 15. Św. Marii od Krzyża di Rosa. 17. Św. Modesta. 18. Pawła Miki i towarzyszy. 19. Św. Urbana, papieża, - Św. Anastazego, papieża. 21. Św. Piotra Kanizjusza, kapłana, doktora Kościoła, - Następne wydanie Powołania

     "Proście, będzie wam dane (...) Każdy bowiem, kto prosi otrzymuje (...) Jeśli ktoś z was prosi ojca swego o chleb, czyż poda mu kamień?".
Tym razem chciałbym zwrócić uwagę na modlitwę prośby, która otwiera człowieka na prawdę o sobie i o Bogu.
Prośbą trzeba objąć wszystkie wartości potrzebne do życia na ziemi oraz dary potrzebne do zbawienia własnego i innych. Nieustannie należy pamiętać o tym, że Ojciec wie, czego nam potrzeba, ale w swej opatrzności uzależnił otrzymanie przez nas wielu Jego darów od naszej prośby.
Musimy pamiętać, że prośba zakłada obszar wolności dla tego, kogo prosimy i nie może przerodzić się
w żądanie czy też pretensjonalność.
Wystarczy uważnie obserwować obszary życia gospodarczego, społecznego, zawodowego i politycznego, by stwierdzić, jak rzadko pojawia się w nich słowo "proszę". Jest to najczęściej litania żądań i pretensji, nawet
z próbami szantażu i potępienia.
Czy w naszej relacji do Pana Boga nie jest podobnie?
Czy nasze społeczeństwo potrafi spokojnie wysłuchać, poprosić, podziękować? Przecież to tak niewiele i każdy, kto chce, może to wprowadzić w swe życie.

 01.09. Mszą św. o godz. 7.30 rozpoczęliśmy kolejny rok szkolny.
12-14.09. Sześcioosobowa grupa młodzieży wzięła udział w spotkaniu formacyjnym członków KSM-u
w Dubiecku - Wybrzeże.
12.09. Rodziny rejonu IV przygotowały i przeprowadziły nabożeństwo fatimskie, któremu przewodniczył ks. dr Andrzej Chmura.
18.09. Członkowie KSM-u przygotowali oprawę liturgiczną mszy św. ku czci św. Stanisława Kostki - patrona dzieci i młodzieży.
21.09. Comiesięczna zbiórka na budowę plebanii i na sprzątanie kościoła.
W tym dniu odbyło się spotkanie POAK i wybór członków zarządu.
26.09. Spotkanie członków KSM-u. Wybór zarządu.
03.10. Członkowie KSM-u przygotowali i poprowadzili nabożeństwo różańcowe.
W odmawianie modlitwy różańcowej w październiku włączyły się członkinie Kół Żywego Różańca.
10.10. Wspólnota szkolna przygotowała i przeprowadziła nabożeństwo fatimskie, któremu przewodniczył o. Tadeusz z klasztoru Bernardynów w Dukli.
11.10. Przedstawicielki Kół Żywego Różańca w osobach: Stanisława Leśniak, Zofia Leśniak, Józefa Pasterkiewicz i Maria Lągawa wzięły udział w Archidiecezjalnym Spotkaniu Kół Żywego Różańca w Jarosławiu.
12.10. Parafialne obchody Dnia Papieskiego. Oprawę liturgiczną mszy św. o godz. 10.00 przygotowała wspólnota szkolna. Grupa składająca się z 18 osób wzięła udział we mszy św. w Przemyślu.
Po południu członkowie Akcji Katolickiej wzięli udział w godzinnej adoracji Najświętszego Sakramentu, na którą składały się: Koronka do Miłosierdzia Bożego, osobista modlitwa zakończona nabożeństwem różańcowym.
16.10. Obchód 30. rocznicy wyboru na Stolicę Piotrową ks. kard. Karola Wojtyły.
O godz. 17.00 została odprawiona msza św., uczniowie poprowadzili nabożeństwo różańcowe. Następnie
w szkole wzięliśmy udział w montażu słowno-muzycznym, zakończonym Apelem Jasnogórskim.
17-19.10. Zarząd parafialnego KSM-u wziął udział w formacji zarządów KSM-u w Domu Rekolekcyjnym
w Dubiecku - Wybrzeże.
18.10. Stowarzyszenie "Jedność" przygotowało, kolejny raz, Dzień Seniora dla naszej łęckiej społeczności. Rozpoczął się on Mszą św. o godz. 16.00.
19.10. Spotkanie członków POAK.
Comiesięczna zbiórka na budowę plebanii i na sprzątanie kościoła.

Ks. Proboszcz

                                                ŻYCIE SAKRAMENTALNE

Działalność
Parafialnego Oddziału
Akcji Katolickiej

W dniu 21.09. odbyło się pierwsze, po dłuższej, wakacyjnej przerwie, spotkanie naszego POAK, na którym przeprowadziliśmy wybory uzupełniające do Zarządu. Wybraliśmy Sekretarza i Skarbnika, a także członków Komisji Rewizyjnej.
W niedzielę 12.10. członkowie POAK poprowadzili nabożeństwo adoracyjne. Rozpoczęło się ono o godz. 15.00 Koronką do Bożego Miłosierdzia, następnie był czas na cichą, indywidualną modlitwę, a o godz. 15.30 wspólnie odmówiliśmy różaniec święty. Nasze nabożeństwo zbiegło się z przeżywanym w tym dniu kolejnym Dniem Papieskim, przez co miało wyjątkowy charakter.
19 października miało miejsce kolejne spotkanie POAK, na którym - po medytacji biblijnej poświęconej Tygodniowi Misyjnemu - rozważaliśmy problematykę związaną z dziećmi i młodzieżą, dotyczącą ich wychowania i postaw oraz naszego (dorosłych) udziału w kształtowaniu właściwych postaw - przede wszystkim religijnych.
Beata Bojda

Wszystkich Świętych
Dziewięćkroć błogosławieni

Tak się składa, że często te dwie nazwy - zupełnie nie wiadomo dlaczego - używane są zamiennie. Oczywiście chodzi o dwa różne święta, chociaż łączy je ze sobą to, że wspominamy w ich czasie wiernych zmarłych.
Dzień Wszystkich Świętych (łac. Festum omnium sanctorum) nauka Kościoła Katolickiego określa jako "uroczystość tych, którzy są zbawieni i cieszą się wieczną szczęśliwością w niebie". Powinien więc być radosnym świętem, kiedy to Kościół wspomina odejście do Chwały Bożej swoich najwierniejszych członków.
Wynika z tego, że Uroczystość Wszystkich Świętych powinna być dla chrześcijan dniem radosnym. W tradycji kościoła każdego dnia roku przypada wspomnienie jednego lub nawet kilku świętych, wymienianych w tym dniu z imienia. Jednak wielu świętych nie znamy, gdyż doszli do świętości w zupełnym ukryciu. Tak też 1 listopada kościół oddaje chwałę wszystkim świętym - zarówno tym oficjalnie uznanym, jak też i tym nieznanym z imienia.
Dzień ten powinien przypominać nam w szczególny sposób prawdę o powołaniu każdego człowieka do świętości.
Niektóre źródła podają, że tradycja Wszystkich Świętych bierze początek od starego celtyckiego święta "Samhain". Nazwa tłumaczona jako śmierć ciała oznaczała dla Celtów początek nowego roku. Może nie obchodzili go dokładnie 1 listopada, może kilka dni przed lub po tej dacie. Dlaczego tak? Musimy pamiętać, że Celtowie byli rolnikami i dla nich żniwa zaczynały się sianiem ozimin, czyli obdarowaniem zaczątkiem życia gleby śpiących jeszcze pól.
W odniesieniu do tradycji chrześcijańskiej, wiadomo, że w IV wieku pojawiły się pierwsze oznaki kultu tzw. wyznawców, czyli ludzi, którzy nie ponieśli śmierci męczeńskiej, lecz ich życie wyróżniało się szczególną "świętością". Kult poszczególnych świętych rozwijał się najpierw w gminach chrześcijańskich, które stawały się świadkami ich męczeńskiej śmierci bądź też świątobliwego życia. Jednakże szybko rozprzestrzenił się poza ich granice. Pojawił się początkowo zwyczaj przenoszenia relikwii świętych z miasta do miasta. Miało to symbolizować, że święci należą do całego Kościoła, a nie tylko określonego miejsca. Tak więc wspomnienie wszystkich świętych bierze swój początek w kulcie męczenników.
W końcu zrodził się pomysł, aby wszystkim świętym - a więc zarówno tym znanym i otaczanym wielką czcią, jak i tym nieznanym - oddawać cześć w jednym dniu roku. Początkowo zwyczaj ten zaczęto praktykować w Antiochii (IV wiek), a dzień ten obchodzono w niedzielę po Zesłaniu Ducha Świętego. Z kolei w Syrii podobne święto obchodzono w piątek po Wielkanocy, a w Edessie dzień 13 maja uznany został dniem męczenników.
W 834 roku papież Grzegorz IV wprowadził do kościoła uroczystość Wszystkich Świętych w dniu 1 listopada. Od tego więc czasu Kościół oddaje cześć wszystkim tym, którzy już dostąpili chwały zbawienia w niebie.

Święto Zmarłych, a raczej Dzień Zaduszny
W odróżnieniu od dnia Wszystkich Świętych, Dzień Zaduszny jest dniem poświęconym modlitwom za dusze oczekujące na swoje oczyszczenie w czyśćcu.
"Zdaniem teologów, potoczna nazwa "Święto Zmarłych", zamiast Dzień Zaduszny, nie jest prawidłowa. "Wprowadzono ją w czasach władzy ludowej, jako element walki z chrześcijańską tradycją obchodów Dnia Zadusznego".
Dzień Zaduszny obchodzony 2 listopada jest Wspomnieniem Wszystkich Wiernych Zmarłych, a więc nie tylko tych zbawionych, ale także tych, którzy świętości jeszcze nie osiągnęli. Traktujemy ten dzień jako poświęcony szczególnie modlitwom za osoby zmarłe, które oczekują w czyśćcu na ostateczne pojednanie się z Panem Bogiem. Tradycja obchodów tego święta sięga czasów biblijnych. W Piśmie Świętym Starego Testamentu odnaleźć możemy wzmianki o zapisywaniu w księgach imion osób zmarłych.
Obchody tego dnia zapoczątkowane zostały w tradycji chrześcijańskiej przez św. Odilona, opata z Cluny, w roku 998. Miały stanowić przeciwwagę dla pogańskich obrządków, w których oddaje się cześć zmarłym.
Możemy więc poniekąd powiedzieć, że Zaduszki to współczesny odpowiednik pogańskiego święta Dziadów. Oczywiście, Czytelnikom należy się w tym miejscu krótkie wyjaśnienie tej nazwy.
Dziady to ludowy zwyczaj Słowian i Bałtów, wywodzący się z przedchrześcijańskich obrzędów słowiańskich. Wierzono, że można, a nawet należy nawiązać kontakt z duszami zmarłych i postarać się o pozyskanie ich przychylności. Obrzędu tego nie zaniechano na naszych ziemiach wraz z nastaniem chrześcijaństwa, a pogańskie zwyczaje Prasłowian jeszcze długo miały swoich zwolenników i były kultywowane także na terenie Podkarpacia. Wierzenia mieszające chrześcijaństwo ze starszymi obrzędami pogańskimi przetrwały w Polsce do XIX wieku. Zgodnie z nimi w noc przed Zaduszkami dusze zmarłych zstępować miały na jeden dzień na ziemię z czyśćca, powracały tam, gdzie żyły w ciele i prosiły o ofiary i modlitwy. Wierzono więc, że dusze zmarłych należy ugościć najprzedniejszym jadłem. Powszechnym zwyczajem było rozpalanie ognisk na rozstajnych drogach, aby oświetlić drogę duszom, które udawały się na wędrówkę do swoich domów, aby tę jedną noc w roku spędzić wśród swoich bliskich.
Wróćmy juz jednak do historii i tradycji Kościoła. W XIII wieku zapoczątkowana przez św. Odilona tradycja odprawiania modłów za dusze zmarłych rozpowszechniła się w całym kościele katolickim. W XIV wieku zaczęto urządzać procesje na cmentarz do czterech stacji, przy których to odmawiano modlitwy za zmarłych, a także śpiewano pieśni żałobne. Ostatnia, piąta stacja - znajdowała się w kościele, gdzie modlono się po powrocie procesji z cmentarza. Na terenie Polski tworzenie tradycji Dnia Zadusznego datuje się na XII wiek.
W czasach obecnych kościół 2 listopada w swojej modlitwie z ufnością prosi dobrego Boga, ażeby wszyscy zmarli mieli udział w zmartwychwstaniu Chrystusa. Modlimy się szczególnie w intencji tych, którzy po śmierci potrzebują oczyszczenia w miłości, czyli czyśćca.
Istnienie czyśćca uznane zostało za dogmat wiary podczas Soboru w Lyonie w 1274 r., zaś podczas Soboru Trydenckiego (1545-1563), kościół uznał, że duszom w czyśćcu możemy pomagać. Jako wspólnota Kościoła modlimy się w tym dniu za dusze wszystkich zmarłych, bierzemy udział we mszy świętej. Szanując pamięć o naszych najbliższych zmarłych pochylamy się nad ich grobami, zapalamy znicze, przynosimy kwiaty.
Modląc się za naszych zmarłych, spełniamy uczynek miłosierny, co do duszy. Chcąc przyjść z pomocą zmarłym pokutującym w czyśćcu, możemy w tym dniu uzyskać i ofiarować odpusty zupełne.
Jak mówi św. Paweł: "I w życiu więc i w śmierci należymy do Pana". Chrystus, który jest Panem naszego życia, stanie się także Panem naszej śmierci. Wierzymy, że On naszą śmierć przemieni w życie wieczne.
W. Fornal

   
9 listopada w perykopie ewangelicznej widzimy Jezusa bardzo rozgniewanego. Wielu z nas nie może się z tym pogodzić: Pan Jezus, a taki zagniewany. Spróbujmy zgłębić ten temat i odnieść go do naszego życia.
W Liście do Efezjan czytamy: „Gniewajcie się, a nie grzeszcie: niech nad waszym gniewem nie zachodzi słońce” (4, 26). Czyżby zatem gniew nie był grzechem?
Usiłując rozstrzygnąć tę kwestię, najlepiej odwołać się do uniwersalnej podstawy we wszelkich dociekaniach moralnych, którą jest przykazanie miłości. Kierując się nią w naszym działaniu, będziemy zawsze na właściwej drodze. Na pewno nie pobłądzimy.

„Święty gniew”
Według Katechizmu Kościoła Katolickiego (1765) uczucie miłości wywołuje w nas „pragnienie nieobecnego dobra i nadzieję jego uzyskania”. Na co dzień jednak nasze „upodobanie do dobra” jest wystawiane na ciężką próbę. Wystarczy włączyć telewizor, przejrzeć prasę, czasem tylko wyjrzeć przez okno, by spostrzec, jak wiele jest wokół nas przejawów niesprawiedliwości. Co więcej, często ta sytuacja nie jest spowodowana niewystarczającą ilością odpowiednich środków, które mogłyby zapewnić sprawiedliwość, ale zwykłą ludzką bezmyślnością lub brakiem dobrej woli.
Dojrzały emocjonalnie człowiek nie może przecież przejść obojętnie obok ludzi, którzy doznają krzywdy albo ją wyrządzają. Jeśli zaś doświadczają jej szczególnie dzieci, osoby chore czy bezbronne, rodzi się w nas smutek i poczucie sprzeciwu. Odczuwamy zatem „święty gniew”. Święty, bo wywołany przez naruszenie porządku miłości, który ustanowił Bóg. Można zatem podsumować, że czasem gniew wynika wprost z miłości.
Przykład „świętego gniewu” daje nam sam Jezus z Nazaretu, kiedy gwałtownie i kategorycznie sprzeciwia się handlowaniu w świątyni jerozolimskiej. A zatem, gdy ktoś bezcześci to, co święte lub gdy dzieje się niesprawiedliwość, „święty sprzeciw” wydaje się po prostu naszym obowiązkiem. W Pierwszej Księdze Samuela odnajdujemy postać Helego, który tego obowiązku nie dopełnił i został surowo ukarany śmiercią swoich synów.

Gniew i ludzka godność
Gniew odczuwamy także wtedy, gdy sami stajemy się ofiarami niesprawiedliwości. Mamy prawo występować w obronie własnej godności i dobrego imienia, czego znów uczy nas Nauczyciel z Galilei, gdy w czasie przesłuchania przed swoją męką i śmiercią mówi: „Jeśli źle powiedziałem, udowodnij, co było złego. A jeżeli dobrze, to dlaczego Mnie bijesz?”.
W podobny sposób można też interpretować werset z Ewangelii według św. Łukasza: „Jeśli cię kto uderzy w policzek, nadstaw mu i drugi” (6, 29). Nie jest to bowiem wezwanie do bierności. Jednym z możliwych wyjaśnień jest odwołanie się do pewnego starożytnego zwyczaju. Otóż uderzenie w prawy policzek (por. Mt 5,39, gdzie jest mowa o nadstawianiu właśnie prawego policzka) zadawane jest grzbietową częścią dłoni. Taki cios wymierzano niewolnikowi, czyli komuś niższego stanu. Nadstawienie zaś lewego policzka miało być domaganiem się poszanowania własnej godności. Abstrahując od tego zwyczaju, trzeba z całą mocą podkreślić, że chrześcijanin na zło nie może odpowiadać złem, ale je przezwyciężać czynieniem dobra (por. Rz 12, 21).

Zły gniew
Nauczanie Kościoła katolickiego jednoznacznie precyzuje, że gniew nie powinien być pragnieniem odwetu. My zaś postępujemy źle, gdy pragniemy go, wobec osoby, którą należy ukarać (por. KKK 2302). Gniew nie może kierować się przeciwko osobie, ale przeciw złu (por. Mt 5, 22). Można domagać się dla kogoś kary, ale nie po to, by temu komuś zaszkodzić. Wszelkie sankcje zatem mają zmierzać ku skorygowaniu nieodpowiednich postaw i zachowań. Miłość bowiem wyklucza postulat zemsty.
Jest rzeczą bardzo ważną, aby panować nad intensywnością naszych emocji. Są one olbrzymią siłą. Potrafią wpływać w znaczącym stopniu na nasze zachowanie. Gniew zaś może przerodzić się w nienawiść i agresję, które zmierzają ku totalnej destrukcji. Takim uczuciom dali się ponieść np. apostołowie Jakub i Jan, gdy Samarytanie odmówili Jezusowi i Jego uczniom gościny. Proponowali Mistrzowi: „Niech ogień spadnie z nieba i pochłonie ich”. Spotkało ich za to srogie upomnienie od Nauczyciela.

Gniew i my sami
Nasze poczucie sprzeciwu może być złe, gdy podyktowane jest „miłością własną”. Czasem pycha sprawia, że nie potrafimy się pogodzić
z sukcesem innych. Zamiast cieszyć się - zazdrościmy. Nie doceniamy czyjejś pracy, ale wytykamy błędy. W powodzeniu drugiego dopatrujemy się własnej klęski. Budzi to nasz gniew. Podobnie dzieje się, gdy coś odbywa się w inny sposób, niż sobie to zaplanowaliśmy, gdy ktoś podejmuje decyzje nie po naszej myśli. Przypominamy wtedy biblijnego Jonasza, przedkładającego własną korzyść nad życie mieszkańców Niniwy i zagniewanego o to, że 120 tys. ludzi (por. Jon 4, 11) ocalało, choć on przepowiedział ich zagładę. Warto zatem zastanowić się czasem, czy i nam nie przydałaby się lekcja, jaką Jonasz otrzymał od Boga. Może trzeba, by jakiś „robaczek” zniszczył nasz „krzew rycynusowy”. Wtedy pewnie zrozumiemy, że jest coś ważniejszego niż nasze widzimisię.
Niekiedy gniewamy się, czyli czujemy złość na samych siebie, bo nie spełniamy własnych oczekiwań. Stawiamy sobie wtedy wymagania, którym nie potrafimy podołać. Dążymy do perfekcji. Nasz gniew wywołuje rozbieżność pomiędzy naszymi pragnieniami, a tym, jacy faktycznie jesteśmy. Pewnym przejawem tego typu postawy może być nieumiejętność przyjęcia jakiejkolwiek krytyki. Nasza reakcja nie bywa bowiem wtedy formą refleksji nad własnym postępowaniem, ale przeobraża się w gniew, złość i poirytowanie. Każdy błąd potrafimy sobie wtedy doskonale wytłumaczyć. Winimy wszystkich, ale nigdy siebie.

Oswojenie gniewu
Gniew, z psychologicznego punktu widzenia, jest naszą emocjonalną reakcją na niepowodzenie lub wzburzenie, które przeobraża się niekiedy w krzyk, chaotyczne gesty, a nawet rękoczyny. Może być jednak z pewnością poskromiony. Dzieje się tak przede wszystkim za sprawą dwóch cech. Są nimi odpowiedzialność i łagodność. Reagowanie gniewem jest często ucieczką od odpowiedzialności, wówczas gdy człowiek jest niezdolny do rozwiązania trudności. Łagodność natomiast charakteryzuje dojrzałą chrześcijańską osobowość.
Trzeba nam dobrze poznać siebie. Nie chodzi o jakiś prywatny rodzaj psychoanalizy. Najlepszym sposobem jest codzienna modlitwa i osobisty rachunek sumienia. W jego trakcie możemy pokazać Bogu nasze reakcje, emocje i intencje. Samych siebie zaś poznajemy w perspektywie Jego miłości. Pozwólmy zatem Bogu działać, bo tylko On jest w stanie nas zmienić.

Jan Szymik, Niedziela 09/2007
 

11 Listopada
Narodowe 
Święto

Niepodległości
 

    • W liście do Ga 5:13 św. Paweł woła:
Do wolności wyswobodził nas Chrystus.
Tylko nie bierzcie tej wolności jako zachęty do hołdowania ciału,
wręcz przeciwnie, miłością ożywieni służcie sobie wzajemnie!

Papież Jan Paweł II nawoływał i modlił się w czasie kolejnych pielgrzymek do Ojczyzny: o mądre zagospodarowanie wolności,
o mądre jej wykorzystanie. Napominał i nawoływał do mądrej wolności i do korzystania z tej wolności zgodnie z przykazaniami Bożymi. Taka wolność to wzajemna służba, to przestrzeń miłości i miłosierdzia, to wolność ku dobru, a nie wolność od dobra, jak czasami mogłoby się wydawać. To nie wolność od przykazań i norm moralnych, to nie anarchia i całkowita samowola.

• A jak my tę wolność zagospodarowaliśmy?
Na poziomie politycznym - afera goni aferę, skandal goni skandal, aroganccy, skompromitowani politycy z rządu, sejmu i senatu, robią, co im się żywnie podoba, bo są wolni tzn. całkowicie samowolni i niekaralni, nietykalni. Oni tak pojęli wolność, jako wolność od wszelkiej moralności, uczciwości i przyzwoitości.
I słowa św. Pawła: miłością ożywieni służcie sobie wzajemnie! A komu służą ci aroganccy i elegancko ubrani panowie?
Mamy wolną prasę i wolne media, bo wolno im pisać i publikować, co im się podoba, najgorsze wymysły i kłamstwa i nikt nie ponosi za nic odpowiedzialności. A my tego słuchamy, my to kupujemy i czytamy, my się tym epatujemy..., bo nareszcie komuś (najlepiej jakiemuś księdzu) dołożyli, bo nareszcie zdemaskowali kościół, bo nareszcie dowiedzieliśmy się prawdy... w telewizji mówili, w gazecie pisało, to musi być prawda...! My tak korzystamy z wolności, bo pozwalamy pluć i szkalować innych - szczególnie tych, których opluwają antypolskie media.
A filmiki, świerszczyki, gazetki pełne brudu, gwałtu i przemocy... kto to ogląda, kto kupuje, kto się tym zachwyca? Gdyby nie było na nie zapotrzebowania, to by splajtowały, nie produkowano by ich, nie wydawano... nie miałyby prawa bytu takie pisma jak NIE i FAKTY.
Do wolności wyswobodził nas Chrystus i nie wolno nam brać tej wolności jako zachęty do hołdowania wszelkiego rodzaju nieprawości i swobodzie obyczajów. Wolność jest bardzo łatwa do pomylenia z samowolą, z całkowitą swobodą, jeśli jest widziana tylko jako wolność czy wyzwalanie się od skrępowań, niewygodnych ograniczeń, tego, co nas krępuje. Nie każda wolność jest wyzwoleniem.
Na poziomie społecznym - jak wygląda nasze życie codzienne? Czy jest to wolność, czy raczej anarchia? Jak to wygląda w naszych biurach i zakładach... w naszych zachowaniach wobec innych. Czy nasza wolność nie wyraża się raczej w tym, że uwolniliśmy się od moralności, od etyki, od przykazań?
Na poziomie ekonomicznym - jak to jest, że w wolnym kraju wielu wolnych pracodawców traktuje swoich pracowników jak niewolników?! I tu znowu słowa św. Pawła: miłością ożywieni służcie sobie wzajemnie! A komu służą właściciele zakładów pracy i sklepów wykorzystujący nieludzko i niesprawiedliwe swoich pracowników? Czy we wszystkich tych sklepach i zakładach rządzi obcy kapitał, czy to może raczej zachłanność i nienasycona chciwość naszych rodzimych KATOLICKICH przedsiębiorców?
A św. Jakub pisze w swoim liście: Mówcie i czyńcie tak, jak ludzie, którzy będą sądzeni na podstawie Prawa wolności. (Jk 2:12-13)
To jest prawo wolności, prawo miłości i miłosierdzia, a nie nadużywania i egoizmu.
Na poziomie wychowawczym - jak wychowujemy w Polsce dzieci? Mają całkowitą wolność i efekty tej nieograniczonej wolności są widoczne... w szkołach, na ulicach, a w końcu i w więzieniach.
Na poziomie małżeńskim i rodzinnym - coraz więcej rozwodów, małżeństw na próbę i dzieci bez rodziców, coraz więcej aborcji, coraz większa swoboda obyczajów. Czy o takim zagospodarowaniu wolności mówił Papież Polak?
A w końcu nasza wolność narodowa. To, co stało się po I wojnie światowej w 1918 roku, i to co stało się w 71 lat później w 1989 roku... Czy umiemy to mądrze wykorzystać. Czy nie sprzedajemy się za dobrobyt, za obietnice złotych gór. Czy nie zapominamy, że przenieśliśmy naszą narodową wolność przez lata zaborów i wojen, przez okupację niemiecką i komunistyczną tylko i wyłącznie dlatego, że Polska i Polacy, to naród ludzi wierzących, zakorzenionych w wierze przodków. Dlaczego tak łatwo dzisiaj tę wolność i wiarę opuszczamy, sprzedajemy, o niej zapominamy?
Nasze wejście do Europy (jakbyśmy przedtem byli z Azji), czy naprawdę wiemy jakie się za tym kryją zakusy i... • cytat przypisywany jednemu z „założycieli" Unii, Francuzowi Jean Monnet: "Narody Europy trzeba prowadzić ku super-państwu bez tłumaczenia ludziom, co się dzieje. Można to osiągnąć stopniowo, podejmując - pod przykrywką celów ekonomicznych - kroki nieodwracalnie wiodące ku federacji".
Nie chcę się przeciwstawiać wejściu Polski do Europy, ale warto, a nawet trzeba być świadomym, jakie za tym kryją się cele i zakusy.
Co więcej, w dzisiejszej polityce europejskiej nie chodzi tylko o ekonomiczne zyski i szybkie dorabianie się na zaspakajaniu wcześniej perwersyjnie podsycanych zwierzęcych pragnień i pożądliwości. Chodzi o planowe i przemyślane niszczenie tkanki religijnej w społeczeństwach konsumpcyjnych i postmodernistycznych. Jest to zmasowany atak na wszystko, co duchowe, na wszystko, co ludzkie i religijne. To nie jest mądre zagospodarowanie przestrzeni wolności.
Czy jesteśmy tego świadomi zachwycając się Zachodem i tym wszystkim, co stamtąd do nas dociera. Czy naprawdę mądrze wykorzystujemy naszą wolność?
A przecież z drugiej strony: oczy świata są zwrócone na Polskę.
Wielu intelektualistów chrześcijańskich na Zachodzie wiąże z Polską  i jej katolicyzmem duże nadzieje. A gdzie my naprawdę jesteśmy?
O to bowiem prosił nasz Papież, o to się modlił dla Polski, o mądre zagospodarowanie wolności, o to, abyśmy umieli dać światu to, czego mu obecnie najbardziej brakuje.
Kard. G. Danneels, prymas Belgii mówi Polakom: Sekularyzacja poprzez praktyczny konsumpcjonizm jest nawet bardziej niebezpieczna od teoretycznego, komunistycznego ateizmu. Musicie uważać, aby nie paść ofiarą demonów bogacenia się. Bogactwo bowiem generuje pełną pychy i zarozumiałości samowystarczalność. A to właśnie, pyszne poczucie samowystarczalności; jest największym niebezpieczeństwem dla chrześcijanina i jego wolności.
To wszystko to tylko myśli, jakie przychodzą mi w tym dniu szczególnym, kiedy świętujemy odzyskanie niepodległości, kiedy mówimy o wolności. Trzeba abyśmy tę wolność naprawdę głęboko i z mądrością umieli przeżywać, abyśmy nie popadli w karykaturę wolności, w jej zaprzeczenie, jakim jest o wiele większe, wewnętrzne zniewolenie ducha.
Opracował H. Kyc
przytoczone fragmenty tekstu pochodzą ze strony
http://www.kazikq.alleluja.pl
 

    

            Świętymi bądźmy!

 Ojciec Święty Jan Paweł II podczas swego pontyfikatu ogłosił niespotykaną dotąd liczbę świętych i błogosławionych. Pragnął przez to przede wszystkim oddać hołd Chrystusowi. W "Tertio millennio adveniente" napisał: "Największym hołdem dla Chrystusa (...) na progu trzeciego tysiąclecia będzie ukazanie przemożnej obecności Odkupiciela w owocach wiary, nadziei i miłości złożonych poprzez ludzi tylu języków i ras, którzy poszli za Chrystusem różnymi drogami chrześcijańskiego powołania".
W ten sposób Ojciec Święty pragnął ukazywać Kościół, jako żywą wspólnotę świętości, jako drzewo rodzące dobre owoce w każdym czasie: nie tylko w dawnych wiekach, ale i współcześnie. Kościół, który ma świętego Założyciela, naukę moralną ukazującą ideał świętości, jako najważniejsze życiowe powołanie chrześcijanina, sakramenty święte, będące środkami uświęcania i źródłem łaski Bożej, również dzisiaj rodzi świętych.
"Świadkowie, szczególnie ci, którzy ponieśli męczeństwo są wielkim wymownym znakiem, który mamy podziwiać i naśladować. Potwierdzają oni żywotność Kościoła; jawią się jako światło dla Kościoła i dla ludzkości, ponieważ pozwolili zajaśnieć w ciemnościach światłu Chrystusa (nr 13)" - pisał Jan Paweł II w posynodalnej adhortacji "Ecclesia in Europa". Motywem wynoszenia do chwały ołtarzy ogromnej rzeszy błogosławionych i świętych z różnych części świata, różnych ras, płci, wieku i stanu, jest ukazanie kościołowi i światu konkretnych przykładów życia Ewangelią.
Wśród świętych i błogosławionych Polaków stawianych nam za wzór znajdują się duchowni i świeccy, poświęcający się życiu kontemplacyjnemu (jak np. św. Rafał Kalinowski), oddani posłudze duszpasterskiej (jak bł. Honorat Koźmiński, św. bp Józef Sebastian Pelczar), zajmujący się działalnością charytatywną (św. Albert Chmielowski), pochodzący z wyżyn społecznych (św. Jadwiga, bł. Urszula Ledóchowska) i nizin (bł. Aniela Salawa, bł. Wincenty Lewoniuk i XII Towarzyszy z Pratulina, bł. Karolina Kózkówna), mistycy (św. Faustyna Kowalska) i wspaniali kapłani, organizatorzy i działacze (św. Maksymilian Maria Kolbe, bł. Edmund Bojanowski, bł. Jan Beyzym), męczennicy (11 Sióstr Nazaretanek z Nowogródka, 108 błogosławionych męczenników).
Jan Paweł II w "Novo millennio ineunte" napisał: "Sobór wyjaśnił, że nie należy mylnie pojmować tego ideału doskonałości, jako swego rodzaju wizji życia nadzwyczajnego, dostępnego jedynie wybranym 'geniuszom' świętości. Drogi świętości są wielorakie i dostosowane do każdego powołania". (nr 31).
Dzięki Janowi Pawłowi II Kościół powszechny odkrył na nowo swe powołanie do świętości, która staje się mu bliższa i bardziej "namacalna" w świętych i błogosławionych. "Nie tylko tych, którzy zostali oficjalnie ogłoszeni świętymi przez Kościół, ale również tych, którzy z prostotą i w codziennym życiu dali świadectwo swej wierności Chrystusowi. Nie sposób zapomnieć o licznych synach i córkach Kościoła, którzy na przestrzeni dziejów kontynentu europejskiego realizowali wielkoduszną, autentyczną świętość w ukryciu życia rodzinnego, zawodowego i społecznego" (EE nr 14). Święci są dla Kościoła, zmagającego się z wieloma problemami natury wewnętrznej i zewnętrznej, znakiem umocnienia i nadziei. Dają nowy impuls do prowadzenia dzieła nowej ewangelizacji. Jan Paweł II pragnął, aby święci wraz z nim ewangelizowali współczesny świat. Czyż możemy pozostać obojętni na tak uporczywe przypominanie nam przez Ojca Świętego naszego powołania do świętości?

Stworzeni na obraz Boży

Juz wkrótce rozpocznie się święty czas Adwentu. Dla wierzących nie jest to okres przedświąteczny, podczas którego najważniejsze jest kupowanie prezentów i troska, by niczego nie zabrakło przy stole. Jest oczekiwaniem na spotkanie z Jezusem oraz pielgrzymką do wnętrza samego siebie. Adwent skłania nas do refleksji nad tym, kim jesteśmy i dokąd zmierzamy.
Człowiek jest istotą, która nie tylko żyje, ale chce wiedzieć, po co. Stawia sobie pytanie: skąd pochodzę i ku czemu zmierzam? To są najważniejsze pytania, które rodzą się w momencie, gdy uświadamiamy sobie wyjątkowość i cudowność naszego istnienia. Podkreślają one to, że człowiek jest istotą stworzoną. Niby to jest dla nas oczywiste. Wydaje się jednak, że nie tylko współcześnie, ale także dawniej ludzie próbowali o tym zapomnieć. Jakby wstydzili się swej stworzoności. Być stworzeniem, to znaczy zawdzięczać swe istnienie Stwórcy. Być dzierżawcą, a nie właścicielem życia. Potrzeba pokory i zarazem realizmu, by przyjąć tę prawdę. Stworzoność oznacza skończoność, śmiertelność. Tylko Bóg jest absolutnym władcą swego istnienia. My mamy swe granice i zależności. Opis stworzenia człowieka mówi o tym, że człowiek jest istotą ziemską. Został wzięty "z prochu ziemi". Jest zarazem istotą nieziemską - otrzymał tchnienie życia od samego Boga Stwórcy. Przynależy do dwóch rzeczywistości: tego, co zwyczajne, przemijające, ograniczone i słabe; co podlega prawom materii i życia ziemskiego, a zarazem przekracza ten świat. Przerasta go swoimi tęsknotami, pragnieniem nieśmiertelności, miłością, tym, co w sobie ma z Boga.
Człowiek przynależy do dwóch światów, a każdy z nich jest dla niego atrakcyjny. Świat ziemski poprzez swą konkretność i teraźniejszość. Musi bardzo uważać, aby nie wrosnąć całkowicie w ziemię, bo to grozi zapomnieniem o niebie. Świat Boga pociąga go obietnicą ostatecznego spełnienia, nieskończonością szczęścia i odnalezieniem się w Bogu. Opowiadanie o stworzeniu podkreśla to, że nikt z nas nie wystarcza sam sobie, ale potrzebuje innych. Jesteśmy istotami zdolnymi do dialogu ze światem, z bliźnimi oraz - co jest najważniejsze - z Bogiem. Stajemy się ludźmi właśnie w tym wielorakim dialogu. Warto to przypomnieć, gdyż wielu ludziom wydaje się, że by być w pełni człowiekiem, wystarczą tylko więzi z sobie podobnymi. Tymczasem widzimy, że gdy ludzie wykluczą Boga z kręgu swoich przyjaciół, łatwo zatracają rysy ludzkie i stają się nieraz gorsi od zwierząt. Bóg jest nam potrzebny, chociażby po to, byśmy porównywali Jego rysy z naszymi rysami. Zostaliśmy wszak stworzeni na Jego obraz i podobieństwo, byśmy nie zapomnieli o darach Bożych, otrzymanych w momencie naszego stworzenia, tj.: nieśmiertelność, rozumność i wolność. Dary te są ewangelicznym talentem, którego nikomu z nas nie wolno zakopać.
I ostatnia refleksja: bycie obrazem Boga i Jego stworzeniem nas zobowiązuje. Nie możemy zabrudzić tego obrazu, zniszczyć go, uczynić nieczytelnym lub karykaturalnym. Bóg, niczym w zwierciadle, pragnie przeglądać się w każdym z nas. Zatem zadbajmy o to w czasie rekolekcji adwentowych, by poprzez spowiedź świętą odświeżyć w sobie Boży obraz i podobieństwo.

 opr.A.P.

Adwentowe zamyślenia

nad życiem...

Adwentowe wyznanie chrześcijanina...
W adwencie nie chodzę do sklepów. Jest tak od pewnego czasu, kiedy komercja zawładnęła znakami chrześcijańskich świąt. Aby ich nie spłycić lubię sobie poczekać i zastanowić nad pięknem adwentu. Dlaczego więc radosne oczekiwanie, a liturgia w fiolecie, jak w wielkim poście? Po co jeszcze dziś na coś czekać, kiedy wszystko, co tylko pragniemy, mamy? Chociaż słychać już kolędy, a sklepy przyciągają świątecznym wystrojem, jest adwent. Adwent to oczekiwanie. Kiedy świat wydaje się nam pędzić, bez chwili refleksji, liturgiczny okres adwentu, każe wierzącym zatrzymać się i pomyśleć. Na co czekamy? Na prezenty? Choinkę? Gości? Świąteczny klimat? Czekamy na Chrystusa. On przyjdzie w dzień paruzji. Przyjdzie na pewno. Nie wiemy tylko kiedy. Czy wtedy będziemy gotowi? Czy może zabiegani i zaskoczeni, czekając zupełnie na coś, czy kogoś innego.

 Wygoń potwory

"Pan światłem i zbawieniem moim:
kogóż mam się lękać?” Ps 27,1

Kochane dziecko!
Gdy byłeś mały, pewnie bałeś się ciemności.
Wydawało ci się, że po zgaszeniu światła
w mrocznych zakamarkach twojego pokoju
czaiły się potwory.
Teraz też, kiedy pogrążasz się
w duchowych ciemnościach,
w twój świat znów wkradają się "potwory".

Wiesz co chciałbym dla ciebie zrobić?
Wejść do pokoju twojego serca
i włączyć światło mojej miłości.
Pozwól Mi rozjaśnić każdy ciemny
zakątek twojego życia
i wypędzić wszystkie "potwory",
których towarzystwo do tej pory znosiłeś.
Już czas, byś został zupełnie uleczony
i należał całkowicie do Mnie. Już czas,
byś pozwolił Mi pomóc ci w pozbyciu się
wszystkiego, co cię ogranicza albo osłabia
- grzechów, lęków
i złych wspomnień z przeszłości,
a także jakichkolwiek obaw o przyszłość.
Cała przyjemność po mojej stronie.

Twoje Światło, Bóg
 

Współpraca?
"Gdyby nuta powiedziała: jedna nuta nie czyni muzyki... nie było by symfonii.
Gdyby słowo powiedziało: jedno słowo nie tworzy stronicy... nie było by książki.
Gdyby cegła powiedziała: jedna cegła nie czyni muru... nie było by domu.
Gdyby kropla powiedziała: jedna kropla wody nie może utworzyć rzeki... nie było by oceanu.
Gdyby ziarno zboża powiedziało: jedno ziarno nie może obsiać pola... nie było by żniwa.
Gdyby człowiek powiedział: jeden gest miłości nie ocali ludzkości...
...nie byłoby nigdy na ziemi sprawiedliwości i pokoju, godności i szczęścia". Michel Quoist
 

Wartości, jako źródło wychowania i edukacji
 

       Tacy sami, a jednak różni
     

      Tolerancja (z łac. tolerantia), to znoszenie, wytrwałość, zrzeczenie się czegoś, wytrzymywanie. Łączy się z poszanowaniem cudzych uczuć, poglądów, upodobań, wierzeń, obyczajów i postępowania, choćby były całkowicie odmienne od własnych albo zupełnie z nimi sprzeczne. Jest wypracowaną cechą działania i postępowania w społeczeństwie. Współcześnie jest pojmowana jako szacunek dla wolności innych ludzi, ich myśli i opinii oraz sposobu życia. Przybiera formy wyrozumiałości i życzliwości dla tego, co nie musi być naszym udziałem, ale co cieszy się naszą akceptacją w imię demokratycznej wolności.
Kiedy mówimy o tolerowaniu czegoś, możemy traktować to słowo w "wąskim" lub "szerokim" zakresie znaczeniowym. W zakresie "wąskim", czyli znikomym, nietrwałym, słabym, minimalnym tolerować, znaczy być cierpliwym wobec błędów innych, nie atakować kogoś, kto myśli inaczej niż my, nie denerwować się widząc różnicę poglądów, sytuacji.
W zakresie "szerokim" - pełnym, głębokim, stanowczym i mocnym - tolerować znaczy akceptować różnicę w myśleniu, szanować różnorodność, dzielić się z innymi różnicami i traktować je jako coś pozytywnego, korzystnego i wzbogacającego. Oczywistym jest, że tak "szeroko" tolerancyjne nie są osoby słabe, pobłażliwe, nieśmiałe, małoduszne, zrezygnowane, mało twórcze, pasywne, pedantyczne, obojętne, wyniosłe, zarozumiałe i lekceważące.
Ten, kto jest tolerancyjny próbuje zrozumieć tych, którzy według niego się mylą, zbliża się do myślących inaczej, sądzi, że wszystko na świecie ma zalety i wady, myśli - "Na szczęście jesteśmy, jacy jesteśmy". Mówi, - "Jacy źli jesteśmy". Znajduje przyjemność w różnorodności, szuka prawdy u innych, lubi pytać.
Ten, kto jest mało tolerancyjny wybacza, ale ukrywa błędy innych, nie atakuje tych, którzy myślą inaczej niż on, myśli, że stanowi zdrową część społeczeństwa, myśli - "Są biedni, że są tacy, jacy są". Mówi, - "Jacy ludzie są źli". Wspomina z nostalgią czasy, kiedy wszystko było takie samo. Uczy prawdy innych, lubi odpowiadać.
Ten, kto jest nietolerancyjny sądzi, że zawsze ma rację i że inni się mylą, oddala się od myślących inaczej, oświadcza, że są rasy i kultury lepsze od innych, chce, żeby wszyscy myśleli tak samo jak on, mówi - Tylko ja jestem dobry". Mówi, że jest za dużo różnych sposobów myślenia. Myśli, że wolność jest złem, nie chce słuchać.
Tacy sami, a jednak różni, ponieważ "ja lubię to, czego ty nie lubisz", "ty lubisz to, czego ja nie lubię". Jeśli chcielibyśmy w zwięzły sposób określić, jak należy wychowywać dziecko w tolerancji, należałoby powiedzieć, że "Powinniśmy chronić dziecko przed praktykami, które mogłyby powodować dyskryminację rasową, religijną czy też jakiegokolwiek innego typu. Powinno ono być wychowane w duchu zrozumienia, przyjaźni między narodami, pokoju i międzynarodowego braterstwa oraz z pełną świadomością, że należy poświęcić swoje zdolności i energię służbie innym" (Międzynarodowa Deklaracja Praw Dziecka ONZ).
To my, dorośli, powinniśmy przede wszystkim akceptować różnorodność i zwalczać dyskryminację. Udowodnimy to codziennym zachowaniem np., jeśli bez zastanowienia usiądziemy obok osób innej rasy, niepełnosprawnych albo widocznie różniących się od innych. Jeśli będziemy traktować ich tak, jak wszystkich, rozmawiać, pytać o coś, uśmiechać się do nich czy ustąpimy im miejsca, jeśli trzeba.
To my, dorośli, powinniśmy zwrócić uwagę na to, że wszyscy jesteśmy różni nawet, jeśli chodzi o drobne szczegóły, np. naszych gustów. Te różnice nie powinny być przedmiotem kłótni i agresji, ale powinny się uzupełniać i wzbogacać obydwie strony.
Na zakończenie zacytuję bajkę Ezopa, która jest świetnym komentarzem zachowania kogoś, kto jest ślepy na własne wady, ale denerwuje się wadami innych.
Kiedy na początku Bóg kształtował człowieka zawiesił mu na szyi dwie sakwy: jedną pełną wad innych, a drugą pełną wad jego samego. Tę pierwszą zawiesił mu z przodu, a tę drugą z tyłu. Okazało się, że ludzie dużo łatwiej dostrzegają wady innych niż swoje.
Barbara Wierdak




 

Ks. dr Marian Kaszowski. Teologia Kościoła w pytaniach i odpowiedziach
                                           

W życiu codziennym ciągle komuś wierzymy. Wierzymy nauczycielom, że mówią prawdę, wierzymy znajomym opowiadającym nam różne wydarzenia, w których nie uczestniczyliśmy, wierzymy przyjaciołom opisującym nam swoje przeżycia. Bez wiary i zawierzenia nie można żyć w społeczeństwie. Dzięki wierze poznajemy też Boga i tajemnice, jakie nam objawił.

Pyt.: Co sądzić o twierdzeniu, że istnieje tylko to, co można zobaczyć i poznać doświadczalnie?
Odp.: Mówienie, że istnieje tylko to, co można zobaczyć, nie wyraża prawdy. Kto może powiedzieć, że na innych planetach na pewno nie ma żadnych żywych istot dlatego tylko, że nikt ich dotąd nie zaobserwował i może nigdy nie zobaczy? Podobnie nielogiczne wydaje się twierdzenie: "Bóg nie istnieje, ponieważ nikt Go nie widział" albo też inne: "Człowiek z pewnością nie istnieje po śmierci, ponieważ nie jesteśmy w stanie wyobrazić sobie jego pośmiertnej formy życia". Przecież zdajemy sobie sprawę, jak trudno byłoby człowiekowi urodzonemu i mieszkającemu ciągle w pokoju bez okien wyobrazić sobie, że istnieją chmury, drzewa, słońce, czyli rzeczy, których nigdy nie widział. Człowiek taki mógłby to wszystko poznać, gdyby wyszedł ze swego pokoju bez okien lub też gdyby ktoś z zewnątrz przyszedł i opowiedział mu o tym, czego sam na własne oczy nigdy nie widział. Podobnie i nam, ludziom, trudno sobie wyobrazić to, co może istnieć poza naszym światem, czasem i przestrzenią. Bóg przez Chrystusa objawił nam ten świat, którego nasze oczy nie widzą.

Pyt.: Co sądzić o przekonaniu, że wiary nie można pogodzić z naukowym podejściem do świata?
Odp.: Nauka to system prawd o prawach rządzących przyrodą, człowiekiem, społeczeństwem, ludzkim myśleniem. Zajmuje się zatem ona naszą rzeczywistością: światem, człowiekiem, społeczeństwem. Żadna nauka nie zajmuje się tym, co może istnieć poza naszym kosmosem, poza czasem i przestrzenią, a tym samym żadna nie może wykazać, że Boga nie ma albo że się nam nie objawił. Tak więc fizyk nie może udowodnić w swoim laboratorium, że nie ma Trójcy Świętej, historyk - że śmierć Chrystusa nie miała żadnego znaczenia zbawczego dla ludzkości, lekarz - że człowiek nie istnieje po śmierci. Wiara i nauka nie przeczą sobie wzajemnie, lecz się uzupełniają. Dzięki wierze można poznać to, czego nie widzą nasze oczy i o czym nic nam nie może powiedzieć żadna nauka. Wiara jest zatem pewną formą poznania, umożliwiającą uchwycenie rzeczywistości, którą zna tylko Bóg, np. ostateczny cel ludzkiego życia.
 

Pyt.: Na czym polega dojrzała wiara chrześcijańska?
Odp.: Na wielu aspektach. Przyjrzyjmy się im.
 

a) Wiara w objawienie, a wierzenia religijne
Autentycznej i głębokiej wiary nie można mylić ani stawiać na równi z wierzeniami występującymi w religiach niechrześcijańskich. Te wierzenia bowiem - choć mogą być wyrazem dobrej ludzkiej woli - są wynikiem ludzkich wysiłków zmierzających do odkrycia prawdy absolutnej. Są one owocem ludzkich poszukiwań, doświadczeń i przemyśleń "stanowiących skarbnicę ludzkiej mądrości i religijności, które człowiek poszukujący prawdy wypracował i zastosował, aby wyrazić swoje odniesienie do rzeczywistości boskiej i do Absolutu" (Deklaracja Dominus Iesus 7).

b) Wiara dobrowolnym działaniem człowieka
Prawdziwa wiara jest owocem nie tylko ludzkiego działania, ale także działania Bożego. Ludzkie działanie musi oczywiście zaistnieć, aby wiara była możliwa. Działanie to wyraża się w dobrowolnym i świadomym powierzeniu siebie Bogu, w okazaniu pełnej uległości rozumu i woli wobec objawiającego się Boga. Tym działaniem człowieka jest też dobrowolne przyjęcie objawionej prawdy. (Por. Sobór Watykański II, Konstytucja. Dei verbum, 5; Deklaracja Dominus Iesus 7).

c) Wiara możliwa dzięki łasce Bożej
Prawdziwa wiara nie jest jednak owocem samego tylko ludzkiego działania. Może ona zaistnieć, kiedy Bóg wpływa na człowieka przez łaskę: kiedy uprzedza ludzkie działanie, kiedy mu towarzyszy i wspiera je różnymi darami Ducha Świętego. "Wiara jest darem łaski: by móc okazać wiarę, trzeba mieć łaskę Bożą uprzedzającą i wspomagającą oraz pomoce wewnętrzne Ducha Świętego, który by poruszał serca i do Boga zwracał, otwierał oczy rozumu i udzielał "wszystkim słodyczy w uznawaniu i dawaniu wiary prawdzie"" (Por. Sobór Watykański II, Konstytucja Dei verbum, 5; Deklaracja Dominus Iesus 7).

d) Wiara przylgnięciem do osobowego Boga
W autentycznej wierze można wyróżnić dwa ważne aspekty: przylgnięcie do Boga jako Osoby oraz przyjęcie objawionej przez Niego prawdy (por. Deklaracja Dominus Iesus 7).
Wiara jest zatem przyjęciem osobowego Boga, zaufaniem Mu, zawierzeniem, uznaniem Go za najwyższy autorytet w swoim życiu. To przylgniecie do osobowego Boga-Miłości ujawnia się między innymi w modlitewnym obcowaniu z Nim. Wierzący człowiek ufa Ojcu niebieskiemu, zachowuje Jego przykazania, wypełnia Jego wolę, przekonany, że Pan pragnie tylko jego szczęścia.

e) Wiara przyjęciem całej objawionej prawdy
Za tym przylgnięciem do Osoby ma iść jednak przyjęcie całej prawdy, jaką Ona przekazuje, i życie według niej. Powinniśmy "wierzyć nie w kogoś innego, jak tylko w Boga Ojca, Syna i Ducha Świętego" (Katechizm Kościoła Katolickiego 178). Wierzyć znaczy przyjąć wszystko, co objawił nam Bóg, a co znamy dzięki nauce Pisma Świętego, nauczaniu Ojców Kościoła, wierze całej wspólnoty kościelnej i dzięki Urzędowi Nauczycielskiemu Kościoła. Chrześcijanin wierzy w to, że Syn Boży stał się prawdziwym człowiekiem, że umarł na krzyżu dla naszego zbawienia, że zmartwychwstał, żyje nadal i ciągle działa w Kościele, prowadząc go przez Ducha Świętego do ostatecznej eschatologicznej odnowy i pełni.

f) Wiara wniknięciem w Boże tajemnice
Przyjęcie objawionych prawd nie jest żadnym zubożeniem człowieka. Przeciwnie, dzięki tym prawdom i światłu Ducha Świętego człowiek może wniknąć w tajemnice niedostępne dla naszych zmysłów i dla naturalnego poznania rozumowego. Objawiona przez Boga prawda i Jego łaska "pozwala wniknąć do wnętrza tajemnicy i pomaga ją poprawnie zrozumieć" (Jan Paweł II, Encyklika Fides et ratio, 13). Wiara pomaga nam dotrzeć do tego, czego nie widzą nasze oczy, a mianowicie do tajemnicy życia Trójcy Świętej, Jej miłości, pomaga nam zrozumieć zbawczą działalność Ojca niebieskiego, Syna Bożego i Ducha Świętego, umożliwia nam uchwycenie tajemnicy Kościoła, sakramentów oraz przyszłego życia człowieka po śmierci.

g) Nowe spojrzenie na otaczającą nas rzeczywistość dzięki wierze
Dzięki wierze zdobywamy Bożą mądrość, która pozwala nam właściwie widzieć i oceniać otaczającą nas rzeczywistość. Wierząca osoba w świetle Bożej prawdy - jak przez barwne okulary - widzi otaczający ją świat, wydarzenia, życie i śmierć. Mikroskop umożliwia zobaczenie przedmiotów bardzo małych, których nasze oko nie dostrzega. Teleskopy natomiast pozwalają nam dostrzec bardzo odległe ciała niebieskie, których nie da się zauważyć gołym okiem. Podobnie wiara umożliwia nam dostrzeżenie w otaczającym nas świecie, w wydarzeniach i w nas samych tego, czego ani zmysłami, ani samym naszym rozumem nie potrafimy zobaczyć i zrozumieć.

Pyt.: W jaki sposób można pogłębiać wiarę?
Odp.: W ciągu całego życia wiara może się pogłębiać lub osłabiać. Wierzyć, znaczy nie tylko przyjąć i uznać istnienie Boga, lecz również całe Jego objawienie. W pełni wierzy ten, kto we wszystkich wydarzeniach zauważa i słyszy głos kochającego Boga, Jego wezwanie do działania. Kto nad wszystkim się zastanawia, jak Matka Najświętsza, aby dobrze poznać Boże powołanie. Tylko ten doskonale wierzy w mądrość i miłość Bożą, kto wypełnia Jego wolę, zachowuje Jego przykazania, kto zawsze postępuje zgodnie z nauką Chrystusa i Jego Kościoła. Prawdziwie wierzy w Boga ten, kto we wszystkich okolicznościach życia ufa Mu i w Nim pokłada nadzieję. Mocno wierzy w Boga
i w Jego pomoc ten, kto z Nim omawia każdy życiowy problem, każde codzienne zadanie. Dla wierzącej osoby Bóg nie jest jakąś "ideą", lecz kochającym Ojcem, najbliższym Przyjacielem, któremu można w pełni zaufać. Wierzący człowiek inaczej niż niewierzący widzi świat, ludzi, życie, historię, cierpienie i śmierć. W człowieku i w naszych dziejach zauważa Bożą obecność i Jego działalność, w cierpieniu - możliwość duchowego rozwoju, w śmierci - przejście do wiecznej formy bytowania.
Aby dojść do głębokiej wiary, powinniśmy ciągle o nią prosić Boga, gdyż jest ona Jego łaską. Do rozwoju wiary przyczynia się także częste rozmyślanie nad słowami Pisma św. W klimacie wewnętrznego skupienia najbardziej wzrasta i owocuje usłyszane słowo Boże.

Pyt.: Jak postępować, gdy nie potrafimy wierzyć?
Odp.: Nieraz ktoś chce głęboko wierzyć, lecz rodzą się w nim różne wątpliwości. W tym wypadku człowiek powinien, jeśli tylko potrafi, modlić się i prosić o wzrost wiary. Powinien też zawsze starać się postępować zgodnie z sumieniem, dążąc ustawicznie do poznania prawdy, np. czytać odpowiednie książki religijne, czasopisma, rozmawiać z osobami wierzącymi itp. Szukanie prawdy powinno być autentyczne i uczciwe. Trudno bowiem usprawiedliwić człowieka, który twierdzi, że uwierzyłby, gdyby potrafił, ale nie robi nic, aby zapoznać się z poglądami osób wierzących, z nauką Kościoła, z Pismem św., unika wręcz poważniejszych rozmów itp.

 

-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
 

       Jan Maria Jackowski

IPN, czyli bitwa o pamięć

Instytut Pamięci Narodowej - szczególnie po publikacji słynnej książki "SB a Lech Wałęsa" - jest obecnie jedną z najbardziej znanych instytucji państwowych. I wzbudza ogromne emocje. Linia podziału jest dość prosta. Środowiska zwolenników "grubej kreski", niechętne lustracji i wyjaśnianiu białych plam w najnowszej historii Polski, określają niekiedy IPN jako "policję historyczną" na usługach "prawicowych" polityków.
Z kolei zwolennicy poznania prawdy o naszej niedawnej przeszłości bronią prawa do badań przed chcącymi wprowadzić cenzurę politykami i ideologami "obozu postępu i demokracji", upatrując w IPN gwarancję przywracania Polakom pamięci.
Książka ujawniająca nieznane szerszej opinii publicznej dokumenty o związkach legendy "Solidarności" z komunistyczną Służbą Bezpieczeństwa i działaniach - w czasach, gdy Lech Wałęsa był prezydentem - polegających na niszczeniu tych dokumentów, stanowi punkt zwrotny w liczącej niecałe 10 lat historii IPN. Stanowi również punkt zwrotny w naszym życiu publicznym, gdyż ujawniła się posiadająca niebywałe wpływy grupa, która powołuje się na ideały "Solidarności", a jednocześnie usiłuje zasznurować usta badaczom.
Skala napięcia w tej bitwie o pamięć jest tym większa, że po 1989 roku próbowano narzucić fałszywy, podporządkowany celom ideologiczno-politycznym obraz rzeczywistości. Przy użyciu ogromnego aparatu kształtowania opinii publicznej pracowicie budowano mit o "udanej transformacji" i o zasługach "jedynie słusznego" korowskiego nurtu opozycji w obaleniu komunizmu. Książka o Wałęsie, demaskująca przy okazji metody fałszowania prawdy przez "oświecone elity", okazała się celnym ciosem w establishment, od kilkunastu lat oparty na "radykalnym kłamstwie".

Instrumentalne wykorzystywanie Wałęsy
Jednak dziś coraz więcej wiemy i już jest oczywiste, że trzeba będzie napisać na nowo najnowszą historię Polski. IPN w tym procesie odgrywa rolę wiodącą. Instytut powoli i systematycznie udostępnia swe archiwa i publikuje opracowania - dlatego jest tak atakowany, szczególnie przez środowisko "Gazety Wyborczej". Zanim ukazała się publikacja o współpracy Wałęsy z SB na początku lat 70., już "prewencyjnie" nastąpiło uderzenie w jej autorów i w IPN. Atak nastąpił przy użyciu socjotechnicznego sofizmatu, czyli nadaniu pozoru prawdy fałszywemu twierdzeniu, że nie można podważać autorytetu Lecha Wałęsy, który jest ikoną Polskiw świecie, gdyż to szkodzi naszemu krajowi.
Na te ataki zareagowali obrońcy prawa do prawdy historycznej i prowadzenia wolnych, a nie zideologizowanych, jak w czasach komunistycznych, i politycznie poprawnych badań naukowych. W "Apelu w obronie swobody badań naukowych" jego sygnatariusze napisali: "Uznając doniosłą rolę Lecha Wałęsy w dziejach Polski, jednocześnie nie możemy milczeć wobec wystąpień tworzących atmosferę zagrożenia wolności badań naukowych i wolności słowa".
Co jest warte życie publiczne budowane na fałszu? To, że w "Solidarności" byli ludzie uwikłani we współpracę z SB, nie zmienia faktu, że były tam miliony ludzi, którzy uwierzyli w Polskę, uwierzyli w siebie i zdobyli się na heroiczny wysiłek walki o niepodległość.
Z obrony Wałęsy przebija hipokryzja, gdyż wielu jego dzisiejszych adwokatów przeszłości go niszczyło, a dziś instrumentalnie wykorzystuje sytuację, by ukryć własną niejasną przeszłość i relacje z peerelowskim aparatem władzy.
W tym zamachu na wolność słowa chodzi zatem o wykorzystanie osoby byłego prezydenta do ochrony ludzi, którzy byli w różny sposób uwikłani w przeszłości, a potem tworzyli legendy o swojej roli i mitologizowali rolę środowisk, w których się obracali. Obecnie najchętniej zalaliby betonem archiwa IPN, gdyż śmiertelnie boją się ujawnienia prawdy. Wiedzą, co na przykład będzie, gdy się okaże, że niektórzy przedstawiciele posiadającego dziś ogromne wpływy (nie tylko w Polsce) pokolenia 1968 r. mieli kontakty w europejskich środowiskach terrorystycznych i lewackiej międzynarodówce i dzięki tym związkom została stworzona ich pozycja? Dlatego uprawiają prewencję polegającą na podrywaniu zaufania i wiarygodności IPN, a także na relatywizowaniu obrazu rzeczywistości, by w całym zamieszaniu tym łatwiej narzucić swoją optykę. W dzisiejszej Polsce nie brak przecież środowisk, które chcą uchodzić w oczach społeczeństwa za "autorytety moralne", mające prawo decydować, w jakim zakresie, na jakich zasadach i według jakiej wykładni Naród ma prawo poznawać własną przeszłość.
Jaki jest generalny cel zwolenników preparowania historii Polski? Oczywisty. Mamy bowiem do czynienia z przykładem wręcz podręcznikowej operacji polegającej na przemodelowaniu świadomości społecznej i doprowadzeniu do metanoi, czyli - odwołując się do greckiego źródłosłowu - do "zmiany usposobienia". Metanoia, w sensie przedchrześcijańskim, polega na zatarciu różnicy między prawdą a kłamstwem i akceptowaniu sprzeczności jako reguły poprawnego myślenia. Celem jest zatem nowy człowiek ukształtowany na ideologicznych wzorcach wtłaczanych w mediach, który nie będzie potrafił odróżniać prawdy od kłamstwa i dobra od zła. Mając zwichrowaną busolę, zło będzie uznawał za dobro, kłamstwo za prawdę. Takim człowiekiem łatwiej jest manipulować i sprawować nad nim "rząd dusz". Stawka jest więc bardzo wysoka i dlatego "obóz postępu i demokracji" do boju rzucił główne siły i cały swój propagandowy aparat "perswazji".

Badanie totalitarnej przeszłości
Szkoda, że cały Instytut i jego obfity dorobek są oceniane przez pryzmat książki o Wałęsie. Każdemu narodowi, który w swojej historii miał okres rządów dyktatorskich, potrzebna jest instytucja rzetelnie badająca totalitarną przeszłość i przypominająca o tamtych czasach. W tym właśnie celu - w czasach rządów Akcji Wyborczej Solidarność - został powołany IPN. Instytut zakorzenił się w świadomości Polaków i pomimo zmasowanych ataków przy okazji książki o Wałęsie cieszy się, według badań TNS OBOP z 25 sierpnia 2008 roku, dużym prestiżem społecznym. Dla prawie 80 proc. badanych IPN jest potrzebny, przeciwnego zdania jest tylko 12 procent. Prawie 70 proc. dobrze lub bardzo dobrze oceniło działalność IPN na rzecz odkrywania prawdy o historii Polski.
Instytut Pamięci Narodowej - Komisja Ścigania Zbrodni przeciwko Narodowi Polskiemu, tak brzmi pełna nazwa, jest państwową instytucją naukową o uprawnieniach śledczych. Powołany został 19 stycznia 1999 roku na mocy ustawy z 18 grudnia 1998 roku w celu gromadzenia dokumentów organów bezpieczeństwa państwa, sporządzonych od 22 lipca 1944 roku do 31 grudnia 1989 roku, prowadzenia śledztw w sprawie zbrodni nazistowskich i komunistycznych oraz prowadzenia działalności edukacyjnej. Obecnie Instytut posiada, na podstawie ustawy, jedenaście oddziałów w miastach, które są siedzibami sądów apelacyjnych. W kolejnych siedmiu miastach istnieją delegatury oddziałów IPN.
Do zadań Instytutu Pamięci Narodowej należy:
- gromadzenie dokumentów organów bezpieczeństwa państwa, sporządzonych od 22 lipca 1944 r. do 31 grudnia 1989 r. (Biuro Udostępniania i Archiwizacji Dokumentów) i zarządzanie nimi;
- ściganie zbrodni nazistowskich i komunistycznych (Główna Komisja Ścigania Zbrodni przeciwko Narodowi Polskiemu);
- prowadzenie działalności edukacyjnej (Biuro Edukacji Publicznej).
Przedmiotem badań Instytutu są m.in.:
- zbrodnie dokonane przez aparat cywilny i militarny III Rzeszy na ziemiach okupowanej Polski, deportacje do obozów koncentracyjnych;
- deportacje żołnierzy Armii Krajowej i innych formacji niepodległościowych oraz mieszkańców Kresów Wschodnich II Rzeczypospolitej w głąb ZSRS;
- pacyfikacja ziem polskich między Wisłą a Bugiem w latach 1944-1947 przez jednostki NKWD.
Główny nurt działalności IPN polega na dbałości o zasób archiwalny, który przechowuje, opracowaniu go, ogłaszaniu wyników badań i upowszechnianiu tej wiedzy. Niezwykle doniosłe znaczenie ma pion śledczy IPN zajmujący się ściganiem zbrodni przeciwko Narodowi Polskiemu. Tylko w 2007 roku prokuratorzy Instytutu zakończyli 1291 postępowań, z czego 871 dotyczyło zbrodni komunistycznych, a 350 zbrodni hitlerowskich. Biuro Udostępniania i Archiwizacji Dokumentów (BUiAD) opracowywało i udostępniało tysiącom zainteresowanych dziesiątki kilometrów akt, a przed zmianami ustawy lustracyjnej rozpatrywało wnioski i zapytania o status pokrzywdzonego. Systematycznie digitalizuje swój zasób, co znakomicie ułatwia dostęp i korzystanie z materiałów IPN.
Biuro Edukacji Publicznej (BEP) nie tylko zajmuje się upowszechnianiem wiedzy o czasach PRL, ale również podejmuje zadania naukowe poprzez ogólnopolskie ponadregionalne projekty badawcze, realizowane przez zespoły naukowców. Obecnie trwają prace m.in. nad następującymi projektami: "Struktura i metody działania aparatu bezpieczeństwa PRL", którego celem jest odtworzenie obsady personalnej kierowniczych stanowisk w komunistycznym aparacie bezpieczeństwa; "Aparat bezpieczeństwa w walce
z podziemiem politycznym i zbrojnym 1944-1956", którego zwieńczeniem na tym etapie jest "Atlas podziemia niepodległościowego"; "Aparat bezpieczeństwa w walce z Kościołem i wolnością wyznania"; "Władze PRL wobec kryzysów społecznych i opozycji demokratycznej"; "Aparat bezpieczeństwa wobec emigracji i Polonii"; "Aparat bezpieczeństwa wobec środowisk twórczych i naukowych"; "Słownik biograficzny Konspiracja i opór społeczny 1944-1956"; "Polacy ratujący Żydów", którego celem jest zbadanie skali represji wobec Polaków udzielających pomocy Żydom w czasie okupacji oraz ustalenie ich nazwisk i biogramów.
Owocem każdego projektu są niezliczone artykuły, opracowania zbiorów dokumentów, monografie, słowniki, bazy danych. Poza tym BEP organizuje konferencje naukowe, wystawy i konkursy historyczne oraz prowadzi ożywioną działalność edukacyjną oraz wydawniczą, publikując dziesiątki książek, kilka czasopism oraz kilkanaście serii wydawniczych. Jest to ogromna praca badawczo-edukacyjna, dzięki której są nadrabiane zaległości i jest wyjaśniana ciemna rzeczywistość okupacji hitlerowskiej i stalinowskiej na ziemiach polskich oraz okres PRL.

Zamęt ideowy
Przeciwnicy IPN dzielą się na "radykalnych" i "umiarkowanych". Ci pierwsi, głównie ze środowiska SLD i części dawnej Unii Wolności, domagają się likwidacji IPN i przekazania przechowywanych w Instytucie archiwaliów do archiwów państwowych. "Umiarkowani" proponują łagodniejsze działania, ale skutek finalny, czyli uniemożliwienie obecnej statutowej działalności IPN, zostałby ten sam. Proponują na przykład zmianę ustawy zawężającej kompetencje IPN czy ograniczenie budżetu IPN. Sławomir Cenckiewicz odszedł z IPN, a pomimo to przedstawiciele rządu i tak zapowiadają zmniejszenie budżetu Instytutu o wiele milionów złotych...
Oczywistością jest, że badanie najnowszej historii, gdy żyją uczestnicy i świadkowie wydarzeń, jest bardzo trudne i wzbudza spory. Nie myli się tylko ten, kto nic nie robi. Nie dziwi zatem, że na przestrzeni ostatnich kilku lat historycy i prokuratorzy z Instytutu Pamięci Narodowej stali się obiektem krytyki zarówno osób popierających badania materiałów UBP, Służby Bezpieczeństwa, WSW i pozostałych specsłużb PRL oraz lustrację, jak i sprzeciwiających się im. Do głównych zarzutów wysuwanych przez krytyków, którzy są przeciwnikami otwierania "teczek", należy bezkrytyczne przyjmowanie materiałów sporządzonych przez służby jako źródła, działania służące politycznym celom i chęć promocji własnego nazwiska przez część historyków Instytutu. Jest także podnoszona sprawa zbyt małego spluralizowania Kolegium IPN i nieuwzględniania w całokształcie działalności Instytutu w pełni różnych wrażliwości i nurtów politycznych funkcjonujących w opozycji w czasach PRL.
Zarówno przeciwnicy, jak i zwolennicy otwierania "teczek" różnie oceniają bezstronność i obiektywizm przekazu. Charakterystyczne, że jednak zasadniczo kryterium podziału przebiega według oceny Okrągłego Stołu. Z jednej strony sporu są jego apologeci, z drugiej jego krytycy, którzy w latach 90. i pierwszej połowie obecnej dekady zostali zepchnięci na margines życia publicznego przez korowców. Przy czym w obozie "krytyków" Okrągłego Stołu ramię w ramię występują dziś ludzie o diametralnie różnych obliczach ideowych, światopoglądowych, programowych. Z jednej strony na przykład, część lewicujących działaczy pierwszej "Solidarności", odrzucanych przez korowski rewizjonizm, z drugiej - przedstawiciele środowisk chrześcijańskich, narodowych, konserwatywnych. Mamy zamęt i chaos pojęciowy. Wyznacznikami podziałów nie jest dziś bowiem koncepcja człowieka, wizja stosunków społecznych i gospodarczych, odniesienie do prawa naturalnego, ale stosunek do komunizmu, lustracji i dekomunizacji. Dlatego lewicowi antykomuniści, nierzadko indyferentni religijnie, domagający się lustracji, nie tylko uchodzą za prawicę (zniekształcając jej obraz w społeczeństwie), a nawet są uznawani za autorytety polityczne w niektórych środowiskach katolickich.
IPN działa w określonej przestrzeni publicznej. Jako depozytariusz ponurej spuścizny po totalitarnym państwie stoi przed wyjątkowo odpowiedzialnym wyzwaniem. Leczenie ran z przeszłości wymaga delikatności, żeby nie wylewać dziecka z kąpielą. Przez lata mieliśmy do czynienia z dominacją jednej opcji i narzucaniem korowskiej, "jedynie słusznej" wizji historii, a "wycinaniem" nurtu niepodległościowego czy spojrzenia uwzględniającego zbudowaną na fundamencie chrześcijaństwa tradycję kultury polskiej. Gdy do głosu zostali dopuszczeni inni, środowiska postkorowskie, czując się zagrożone w swym monopolu na "prawdę", przeszły do kontrataku. Stąd nastąpiła reakcja i być może w atmosferze tabloidyzacji naszego życia codziennego również niektórym badaczom IPN udzieliła się atmosfera uproszczonej refleksji sprowadzanej do wymiaru: czarne - białe, co spłaszcza istotę obecnych konfliktów politycznych w Polsce oraz obraz przeszłości.

 

   Znajdujemy się obecnie w doniosłym okresie czasu. To teraz przypada 30.rocznica Pontyfikatu Jana Pawła II, Papieża, niezwykłego człowieka, wielkiego Polaka. Patrząc z perspektywy tych kilkudziesięciu lat, my starsi, znający drogę życiową młodego Karola, studenta, robotnika, księdza i kardynała Wojtyły, musimy jednoznacznie stwierdzić, iż był on prorokiem naszych czasów, zesłanym przez Stwórcę dla ucywilizowania narodów. O tym, jak wiele dobra uczynił dla ludzi i świata Jan Paweł II, nie trzeba nikogo przekonywać. Już pierwszymi słowami wypowiedzianymi do wiernych zgromadzonych na placu Św. Piotra: "Nie lękajcie się, zawierzcie Chrystusowi", dokonał wielkiego przełomu w sercach ludzi, dotąd zamkniętych w sobie, wszczepiając im ideę człowieka wolnego, otwartego na Boga i bliźniego. Jego wejście na urząd zwierzchnika kościoła katolickiego, spowodowało całkowitą odmianę klimatu dotąd panującego w Watykanie. Stał się niebywale otwarty na tematy będące w sferze tabu i powierzył swoją osobę Bogu, kościołowi i całemu światu. Spotkało się to z ogromną euforią i aprobatą ludzi z całego świata. Mówiąc: "Jestem jednym z Was", zaskarbił sobie ogromne rzesze sympatyków, co miało niebagatelny wpływ na cały pontyfikat. To on, Jan Paweł II, wprowadził nas w nowe tysiąclecie, mobilizując nas do ciągłej pracy nad budową dobra wspólnego w ścisłej jedności z Bogiem i kościołem, bez którego nic trwałego zbudować się nie uda. Dzięki jego niezłomnej postawie, począwszy od Polski, kolejne kraje odzyskały wolność, a system komunistyczny odszedł w zapomnienie.
Znaczenie pontyfikatu Jana Pawła II trudno ocenić i docenić do końca ze względu na wielorakość zjawisk, które za jego sprawą uległy zmianie czy odmianie i w konsekwencji wywarły wpływ na bieg historii świata. Jedno nie ulega wątpliwości, że mieliśmy i mamy wielką satysfakcję znać i słuchać tego wielkiego człowieka. Świadectwa o jego wpływie na rzeczywistość wyrażają rzesze ludzi, co, miejmy nadzieję, niedługo zaskutkuje "kanonizacją".
Dzisiaj należy się nam refleksja, na ile osoba Ojca Świętego Jana Pawła II miała wpływ na nasze życie i jak my sami realizujemy jego naukę. Pragnienie bycia wolnym spowodowało u wielu z nas rozluźnienie samokontroli własnych poczynań w kontekście tak materialnym, jak i duchowym. Często przymrużamy oko na nieprawości dziejące się wokół nas, pozwalamy sobie na luz i egoizm. Wszystko to powoduje zagrożenie dla naszego współistnienia w dzisiejszym świecie, narażonym na wiele niebezpieczeństw. Z jednej strony postępująca laicyzacja, mająca szczególnie negatywny wpływ na młode pokolenie, z drugiej, bezwzględna walka o dobra materialne, która zabija ludzką wrażliwość na drugą osobę. Brakuje refleksji nad własnym działaniem. Zauważmy, że obecnie nikt nie skupia się nad skutkami wprowadzanych przeobrażeń, lecz na skuteczności działania i rzekomej oszczędności. Minimalizacja kosztów działalności w zakładach pracy sprowadza się w istocie do redukcji zatrudnienia ludzi bezpośrednio produkcyjnych, co daje korzyść pracodawcy, ale przynosi wielkie koszty społeczne. Następuje tu zasada działania "po najprostszej linii" do celu, bez względu na dobro większości.
Powstaje pytanie, co jest ważniejsze, człowiek czy prywata i czyste wyrachowanie? Odpowiedź powinna być jednoznaczna, ale tak nie jest. Dla obecnie rządzących Polską dobro Polaka i polskiej rodziny wydaje się być sprawą względną. Ważny jest sukces bez względu na sposób, w jaki się go osiąga. Prowadzona przez nich polityka nic nie robienia acz tylko zdania się na magiczną moc wolnego rynku i tworzeniu udogodnień dla biznesmenów, dobitnie o tym świadczy. Jeśli ludzie, przedstawiciele poszczególnych grup społecznych i zawodowych, nie otrząsną się z amoku jaki zarzucił na nich rząd Premiera Tuska, zdecydowana większość Polaków stanie się nędznymi wyrobnikami wąskiej grupy wątpliwej reputacji biznesmenów.
Stoimy przed wielkimi wyzwaniami dotyczącymi opieki medycznej, reformy emerytalnej, ubezpieczeń społecznych. Narzucane przez stronę rządową rozwiązania tych problemów w najmniejszym nawet stopniu nie zabezpieczają zwykłym Polakom bezpieczeństwa. Poza tym, cała sfera spraw związanych z problemami rodzinnymi i moralnością życia pozostaje obecnie poza obszarem zainteresowania państwa. Sami też ludzie nie wykazują się roztropnością i nie biorą poważnie pod uwagę skutków, jakie sami wywołują nieodpowiedzialnym zachowaniem. Nie potrafimy korzystać w pełni z owoców Pontyfikatu naszego Ojca Świętego i, najwyraźniej, wydaje się, że jesteśmy zagubieni.
Mimo postępującej cywilizacji życia, wciąż dają znać o sobie te negatywne cechy ludzkiego jestestwa. Tak było na przestrzeni wieków, i tak niestety jest nadal. Chęć dominowania i pokazywania swojej wyższości jest w istocie słabością człowieka. Ważne jest, zatem, stawianie spraw jasno, nazywanie zła złem, a dobra dobrem. Relatywizowanie spraw jest niegodne i zgubne dla przyszłości.
Musimy o tym pamiętać i walczyć o prawdę. Człowiek wolny jest dopiero wtedy, gdy jest wyzwolony od fałszu i zakłamania.               Andrzej Krężałek

Nowy rok szkolny
1września rozpoczęliśmy kolejny rok szkolny 2008/2009. Tradycyjnie uroczystość rozpoczęliśmy mszą świętą, na której prosiliśmy o łaski na nadchodzący nowy rok.
Następnie spotkaliśmy się w szkole, gdzie pani dyrektor ciepło wszystkich przywitała. Potem każda klasa udała się na spotkanie ze swoim wychowawcą.
Wakacje minęły,
Uleciały jak chmurki na niebie.
Dzieci plecaki wzięły,
I biegną szkoło do ciebie!
Zabieramy się do pracy!!!

Pielgrzymka rodziny szkół im. Jana Pawła II do Częstochowy
2 października 46-osobowa grupa reprezentująca naszą szkołę uczestniczyła w VIII Ogólnopolskiej Pielgrzymce na Jasną Górę. Już po raz 5. stawiliśmy się z naszym sztandarem u stóp Matki Bożej Częstochowskiej.

Pielgrzymka do Przemyśla
12 października 17-osobowa grupa młodzieży starszych klas wzięła udział w pielgrzymce do Bazyliki Archikatedralnej w Przemyślu. Pod opieką pań: Urszuli Szpiech, Danuty Witowskiej i Anny Łajdanowicz wyjechały 3-osobowe reprezentacje klasy VI SP, I i II G oraz poczet sztandarowy z IIIG.
W programie pielgrzymki przewidziano: w części artystycznej - występ przybliżający sylwetkę Patrona oraz mszę św. pod przewodnictwem ks. biskupa Józefa Michalika. Nasz poczet (w strojach Gwardii Szwajcarskiej) bardzo ładnie prezentował się, na co zwrócił uwagę sam biskup Michalik.

Pasowanie pierwszoklasistów
"Będziemy się pilnie uczyć. Będziemy dbać o dobre imię swojej klasy i szkoły..." - tak ślubowali uczniowie klasy pierwszej dnia 13 października 2008 roku.
Na uroczystość zaproszeni zostali rodzice pierwszaków, pani dyrektor oraz uczniowie klas 0-3 z wychowawcami. Pierwszoklasistów powitali starsi koledzy:

„Witamy Was serdecznie w naszej pięknej szkole.
Tutaj wcale nie jest źle.
W szkole miejsca brak na nudę,
Zawsze w niej coś dzieje się.
Nie wierzycie mi? Popatrzcie - właśnie dla was jest ten dzień”.
Pani Dyrektor, poprzez dokonanie pasowania symbolicznym dotknięciem lewego ramienia ołówkiem, przyjęła pierwszoklasistów do społeczności uczniów Zespołu Szkół Publicznych im. Jana Pawła II w Łękach Dukielskich. Uroczystość uświetniono programem artystycznym, który został nagrodzony gorącymi brawami.

Obchody VIII Dnia Papieskiego
10 października społeczność szkolna wzięła aktywny udział we mszy świętej oraz przeprowadziła nabożeństwo fatimskie.
12 października, w niedzielę, nauczyciele i uczniowie włączyli się w oprawę mszy świętej.
16 października odbyły się obchody 30. rocznicy pontyfikatu Jana Pawła II. O godzinie 17.00 odbyła się uroczysta msza święta z udziałem pocztu sztandarowego, społeczności szkolnej i lokalnej. W modlitwie różańcowej modliliśmy się o rychłą beatyfikację i kanonizację Ojca Świętego. Po mszy św. wszyscy udali się na dalsze uroczystości do szkoły. Uczniowie pod kierunkiem pani Bernardy Skalskiej przygotowali montaż słowno - muzyczny pt. "Niech przetrwa to co niezniszczalne", poświęcony postaci Jana Pawła II, Jego życiu, służbie Bogu i ludziom. Na program złożyły się fragmenty wypowiedzi Ojca Świętego, wiersze, piosenki i pokaz slajdów. Występy uświetnił chór szkolny pod kierunkiem pana Andrzeja Aszlara. Na zakończenie odśpiewano apel jasnogórski. Opracowała M. Pabis
 

Szanowni mieszkańcy


      Lato odeszło, nastała kolorowa jesień. Miniony okres był czasem, w którym nasza miejscowość była jednym, wielkim placem budowy. Jednocześnie były realizowane 3 duże projekty. Pierwszym z nich jest oczywiście budowa farmy wiatrowej. Jest to najbardziej kosztowna inwestycja w historii Łęk Dukielskich. Przez trzy ostatnie miesiące koparki, walce, spychacze i setki przejeżdżających samochodów ciężarowych uprzykrzały życie nam wszystkim. To był trudny okres dla wielu z nas, a w szczególności dla mieszkańców, których domy są położone najbliżej terenu budowy. W tym miejscu chciałbym wszystkim podziękować za wyrozumiałość. W rozmowach z kadrą kierowniczą budowy przewija się wątek wyjątkowej postawy mieszkańców. Kierownictwo zaznacza, że nie spotkali jeszcze tak bezkonfliktowego społeczeństwa. Cała budowa przebiegła praktycznie bez żadnych poważnych konfliktów, a drobne nieporozumienia poszły w niepamięć. Jeden z kierowników podkreślił bardzo ważny fakt. Otóż nie zanotowano żadnej kradzieży. Jak sam stwierdził (a posiada doświadczenie z kilku różnych budów w Polsce) w historii jego pracy jest to pierwszy taki przypadek. Jestem bardzo zadowolony słysząc takie opinie, gdyż "pójdą one w świat" i będą pięknym dla nas świadectwem. Do zakończenia prac zostało jeszcze 3-4 tygodnie, a będą to prace wykończeniowe przy drogach. Na całej długości drogi od kościoła do szczytu położone zostaną betonowe korytka w rowach i wykonane zostaną dojazdy do działek. W sprawie wykonania tych dojazdów zostałem poproszony o konsultację. Koncepcja, która została przyjęta, zakłada budowę mostków 4 - metrowej szerokości w sposób umożliwiający wjazd na dwie działki. Wszystkie działki staraliśmy się potraktować tak samo. Być może znajdą się jakieś różnice, jeśli tak, to spowodowane będą tym, że nie zawsze udało się określić, gdzie są granice działek i nie wynikały one ze złej woli mojej lub wykonawcy. W związku z budową wiatraków przebudowany został parking przy kościele. Prace są już na ukończeniu, a ich łączny koszt wyniósł ok. 500 tyś zł. Jedynym mankamentem, który pozostał jeszcze do skorygowania, jest moim zdaniem zjazd koło domu p. Samborowskiego. Będę rozmawiał na ten temat z wykonawcą, a jeśli zajdzie taka potrzeba to również z inwestorem, gdyż uważam (podobnie jak kilku mieszkańców, którzy zwracali na to uwagę), że należy przeprowadzić tam jeszcze korektę wykonania, ponieważ jest to dość niebezpieczne miejsce, zwłaszcza dla kierowców nie stąd. Były też osoby, które sugerowały wykonanie drugiego wjazdu na górną część parkingu. Chciałbym zwrócić im uwagę na jeden fakt. Wykonanie drugiego wjazdu umożliwiłoby wjazd na parking samochodów ciężarowych. Proszę zapytać mieszkańców sąsiadujących z parkingiem, jak często był on przez nie wykorzystywany jeszcze przed przebudową, a co dopiero teraz. Parking jest położony na miękkim terenie, a wykonana podbudowa ogranicza jego nośność. Myślę, że obecność tylko jednego wjazdu nie będzie aż tak uciążliwa. Wszelkim wątpiącym polecam porównanie parkingu z czerwca ze stanem aktualnym. Cieszmy się z tego, że "przy okazji" udało się zrobić remont, o którym moglibyśmy tylko pomarzyć przez wiele lat. Innym problemem, który nurtuje wielu mieszkańców jest stopień zniszczenia drogi powiatowej. Rozmawiałem na ten temat z pracownikami Zarządu Dróg Publicznych w Starostwie Powiatowym. Zamiarem ich jest remont doraźny przed zimą, a na wiosnę remont właściwy. Jedynym moim zadaniem będzie dopilnowanie, aby koncepcja Starostwa była zgodna z naszą. Nie widzę innej możliwości niż położenie nowej nawierzchni minimum od skrzyżowania w Wietrznie do końca Łęk Dukielskich.
      Drugi projekt to wykonanie nakładki asfaltowej na drodze "Zapłocie". Cieszę się, że skończyła się udręka kolejnej grupy mieszkańców i mogą oni dojeżdżać do swoich posesji po równej nawierzchni. Pozostają do wykonania pobocza i rowy, ale te prace zostaną przeniesione na następny rok. Budżet gminy jest niestety ograniczony i środki są na wyczerpaniu, a poza tym, proszę mi wierzyć, że Łęki Dukielskie miały bardzo znaczący udział w podziale tych środków w tym roku. Moim zamiarem jest odnowienie nawierzchni na wszystkich, wymagających tego drogach gminnych. Uważam, że korzystniej jest trochę poczekać, aby później móc kolejny odcinek wykonać tak, jak należy, a nie stosować półśrodków, które w dłuższym rozrachunku nie poprawiają jakości dróg w widoczny sposób.
      Trzecim projektem jest budowa boiska sportowego przy szkole. W kwietniu 2008 roku złożyliśmy wniosek do Ministerstwa Sportu w ramach programu „BLISKO BOISKO”. Jak zapewne wielu z was pamięta, w czerwcu tego roku wystosowałem list otwarty do mieszkańców, w którym informowałem, ze znalazłem osobę, która poparła nasz wniosek, a jak mogliśmy się przekonać zrobiła to z dobrym skutkiem. Osobą tą jest pani poseł Elżbieta Łukacijewska, wiceprzewodnicząca klubu parlamentarnego Platformy Obywatelskiej i przewodnicząca PO na Podkarpaciu. Z czystym sumieniem mogę stwierdzić, że to właśnie dzięki niej budowa tego boiska stała się faktem. Z ponad 600 wniosków zaakceptowanych zostało 50, a na terenie naszego województwa jedynie 4. Z panią poseł spotkałem się w maju tego roku w jej biurze poselskim w Sanoku. Była pod wrażeniem zaangażowania mieszkańców i  sama stwierdziła, że takie inicjatywy są godne najwyższej pochwały. We wspomnianym wcześniej liście prosiłem was o poparcie w wyborach do senatu wspólnego kandydata PO i PSL-u. Daleki jestem od upolityczniania całej tej sprawy, ale faktem jest, że jest to pierwszy przypadek w naszej historii, kiedy odnosimy namacalną korzyść z udzielenia takiego poparcia. Cieszę się również, że mieszkańcy w znacznym stopniu skłonili się ku mojej prośbie. Jako ciekawostkę podam fakt, że byliśmy jedyną miejscowością w powiecie Krośnieńskim i kilku ościennych, w której zwyciężył ten właśnie kandydat. Spotkałem się oczywiście z panią poseł kolejny raz ( tym razem w biurze poselskim w Rzeszowie) aby osobiście podziękować jej za pomoc. Pani poseł zadeklarowała chęć wzięcia udziału w uroczystości otwarcia boiska, a ja z kolei obiecałem jej, że jeśli tylko zostanie ustanowiony tytuł „ Honorowy obywatel Łęk Dukielskich” to będzie jedną z pierwszych osób która tego zaszczytu dostąpi. Wracając do samego projektu, zostanie wybudowane boisko o wymiarach 32x62m z nawierzchnią z trawy syntetycznej i ogrodzenie 4m wysokości. Łączny koszt budowy to ok. 500 tyś zł, wkład własny gminy + praca mieszkańców to ok. 200 tyś zł a otrzymane dofinansowanie to 300 tyś zł. Prace związane z podbudową powinny zostać zakończone w tym roku, a położenie samej nawierzchni jest planowane na marzec-kwiecień przyszłego roku. W tym miejscu chciałbym zwrócić uwagę, na pomoc sprzętową, którą otrzymaliśmy od budowniczych wiatraków. Bez tej pomocy tak szybkie wykonanie prac byłoby niemożliwe. Nadmienię tylko, że ilość wykorzystanego do budowy materiału ( tłuczeń, kliniec, pospółka, piasek) zamyka się łącznie w ilości ponad 1200 ton.

      Jak nadmieniłem czas wszelkich robót dobiega końca i przyjdzie czas na podsumowanie roku. Tuż przed końcem tego roku lub na początku 2009 roku odbędzie się Zebranie Wiejskie. Będzie to okazja do podsumowań, jak również do określenia planów na przyszłość. Bardzo mocna zapraszam mieszkańców do wzięcia udziału, tym bardziej, że bardzo prawdopodobne jest to, że pojawią się informacje dotyczące budowy kanalizacji.

      Przygotowuję również ankietę, w której mieszkańcy będą się mogli wypowiedzieć w kwestii potrzeb i oczekiwań, co do kolejnych inwestycji. Ponadto wspólnie z Radą Sołecką chciałbym opracować plan rozwoju naszej wsi na następne lata. Plan taki jest po pierwsze jakby wyznaczeniem "kursu", po którym chcemy aby płynął statek o nazwie "ŁĘKI DUKIELSKIE", a po drugie jest on niezbędny do sięgania po środki zewnętrzne, potrzebne do realizacji kolejnych projektów.
Kończąc, chciałbym zaprosić wszystkich do dyskusji na "forum sołtysa". Forum takie zostało utworzone na stronie Stowarzyszenia "JEDNOŚĆ": www.stowlekidukielskie.dukla.org, na którym można publicznie wypowiedzieć swoje zdanie na wszelkie tematy dotyczące naszej miejscowości, jak również znaleźć odpowiedź na każde nurtujące nas pytania.          Tomasz Węgrzyn



 

ROK
SZKOLNY
1986/1987

  Organizacja roku szkolnego
Grono Pedagogiczne liczyło 17 osób i pracowało w ciągu roku w następującym składzie:

 

Szkoła w Łękach Dukielskich:
mgr Zofia Trynkiewicz - Dyrektor szkoły
mgr Krystyna Delimata - geografia
Wanda Dziadosz - matematyka
Katarzyna Jaracz - oddział przedszkolny
Józef Kozielec - praca technika, PO
Władysława Kozielec - biologia
dr Henryk Krawiec - fizyka, chemia, matematyka, muzyka
Małgorzata Krężałek - oddział przedszkolny
mgr Barbara Nawrocka - nauczanie początkowe
mgr Irena Wiśniewska - j. rosyjski
Barbara Wierdak - oddział przedszkolny
Zyta Wierdak - j. polski
Podlawska Renata - nauczanie początkowe
Mgr Zdzisław Trynkiewicz - biblioteka

Punkt filialny - Myszkowskie:
Bogumiła Ganczarska - nauczanie początkowe
Władysława Kopa - nauczanie początkowe
Zofia Piotrowska - pełniąca funkcję kierownika filii.

Rok szkolny rozpoczął się dla nauczycieli konferencją Rady Pedagogicznej w dniu 30.08.1986r., na której ustalono przydział czynności i przyjęto plan pracy szkoły przygotowany w czasie wakacji przez dyrektora szkoły. Uczniowie rozpoczęli rok szkolny w dniu 01.09.1986r. od powitania przez p. Dyrektor, po którym wysłuchali przemówienia radiowego MO i W do młodzieży, a także wzięli udział w części artystycznej przygotowanej przez nauczycieli z niektórymi uczniami.

Wizytacja szkoły
Wszyscy nauczyciele z zaangażowaniem zajęli się dekoracją szkoły ( korytarzy i klas ) oraz pracą pedagogiczną, gdyż był to rok wyznaczony na wizytację szkół w naszej gminie Dukli
Wizytacja rozpoczęła się 3 grudnia i zakończyła się w naszej szkole konferencją w dniu 22 grudnia 1986 roku, na której zespół wizytujący pod przewodnictwem mgr Stefanii Zborowskiej - głównego Wizytatora Kuratorium Oświaty i Wychowania oraz wizytatorek asystujących: p. mgr Góral i p. mgr Sanockiej przekazał zalecenia. Wizytacja miała na celu ukierunkowanie pracy szkoły. Najpierw wizytacja dotyczyła kancelarii dyrektora szkoły. Zespół wizytujący przeanalizował projekt planu pracy szkoły, organizacji uczniowskich, hospitacji dyrektora itp. Później zespół wizytatorów odwiedzał w czasie lekcji poszczególnych nauczycieli, aby zobaczyć wygląd klas, zwrócić uwagę na metody prowadzenia lekcji, wykorzystanie pomocy dydaktycznych, jak również wypowiedzi i postawę uczniów. Zespół wizytujący podkreślił dobre strony pracy nauczycieli, ale również zauważył braki, które w szkole wymagały wsparcia finansowego z gminy: jak remont WC, instalacji elektrycznej, naprawę rynien itp. Z uznaniem ze strony Wizytatora spotkała się praca Dyrektora szkoły, mgr Zofii Trynkiewicz w zakresie prowadzenia kancelarii.
Zalecenia powizytacyjne nadeszły z KO i W w II półroczu i nie zawierały nadzwyczajnych zmian w pracy dotychczasowej szkoły, a nadzór pedagogiczny dyrektora szkoły uznały za prawidłowy. W czasie wizytacji lekcji przez dyrektora szkoły
i zespół wizytacyjny dobre przygotowanie merytoryczne wykazali następujący nauczyciele klas IV - VIII:
mgr Irena Wiśniewska - j. rosyjski
mgr Krystyna Delimata - geografia
Wanda Dziadosz - matematyka
dr Henryk Jerzy Krawiec - fizyka, chemia
Władysława Kozielec - biologia
Na uznanie zasłużyła sobie praca ZHP i Kółka PTTK, które prowadził dr H. J. Krawiec.
Po wizytacji w styczniu odbyły się wybory, a po nich uroczystość choinki noworocznej.
Na konferencjach plenarnych po półroczu i na końcu roku szkolnego postanowiono wspólnie realizować zalecenia powizytacyjne zespołu wizytującego. Na zakończenie roku przygotowali uczniowie kl. VII i VIII piękne występy. Wręczeniem nagród dla wyróżniających się uczniów, a także świadectw zakończył się rok szkolny dla uczniów. Nauczyciele zakończyli go zdaniem dokumentacji (dzienników, arkuszy itp.) do dyrekcji.
C.d.n. B. Węgrzyn.

do góry