ROZWAŻANIA

EWANGELICZNE

          Maria Magdalena udała się do grobu i zobaczyła kamień odsunięty od grobu. Pobiegła więc i przybyła do Szymona Piotra i do drugiego ucznia, którego Jezus miłował, i rzekła do nich: "Zabrano Pana z grobu i nie wiemy, gdzie Go położono".

Tylko jedna osoba pozostała na uboczu tego wszystkiego, co wydarzyło się tego poranka - Maryja. Nie poszła razem z innymi kobietami, by w niedzielny poranek namaścić ciało Jezusa. Nie musiała... bo wierzyła, że Jezus naprawdę zmartwychwstał. Tylko Ona... Przez długie jak wieczność dwie noce i jeden dzień tylko Ona nie zwątpiła i w swym sercu przechowała wiarę i miłość całego Kościoła. Dlatego też jest Matką naszej nadziei...
Uczy ufać nawet w najtrudniejszych sytuacjach. Gdy wszystko się wali, gdy nasze życiowe plany rozsypują się w gruzy - Ona jest przy nas, by wspierać nas swą obecnością. Ta, która na Golgocie patrzyła na śmierć Syna, jak nikt inny rozumie nasz ból, rozgoryczenie, uczucie zawodu, opuszczenia i bezsensu. Chce też, byśmy wznosili się ponad to i od Niej uczyli się zawierzenia i wierności do końca. Byśmy wierzyli w zmartwychwstanie.
W wielkanocny poranek, ciesząc się ze zwycięstwa Chrystusa, podziękujmy Maryi za Jej wiarę. Prośmy, by w najtrudniejszych chwilach naszego życia była przy nas, dodając nam sił i napełniając nasze serca nadzieją zmartwychwstania.

 

     One podeszły do Niego, objęły Go za nogi i oddały Mu pokłon. A Jezus rzekł do nich: „Nie bójcie się. Idźcie i oznajmijcie moim braciom: niech idą do Galilei, tam Mnie zobaczą”.

    Tomasz rzekł do nich: "Jeżeli na rękach Jego nie zobaczę śladu gwoździ i nie włożę palca mego w miejsce gwoździ, i nie włożę ręki mojej do boku Jego, nie uwierzę".
 

     Postać św. Tomasza wzbudza bardzo różne reakcje czytelników Ewangelii. Zwykle jednak odnosimy się do niego jakby z lekkim politowaniem bądź też z poczuciem wyższości, o czym świadczyć może określenie "niewierny Tomasz".
Gdybyśmy jednak przyjrzeli się mu uważnie, bez trudu odnaleźlibyśmy w jego twarzy nasze własne rysy. Bo - mówiąc szczerze: czy żyjemy jak ludzie, którzy naprawdę wierzą w Zmartwychwstanie? Tęskniący za wewnętrzną siłą i pokojem serca - a tak łatwo ulegający lękom i niepokojom. W głębi duszy pragnący prawdy - a tak łatwo fascynujący się małymi lub większymi kłamstwami, półprawdami, ćwierćprawdami i ulegający im...
Przepełnieni pragnieniem miłości i wołający o miłość - a przy tym budujący wokół siebie grube mury nieprzystępności. Jesteśmy Tomaszami XXI wieku. Łatwo odrzucamy to, co nie mieści się w naszych wyobrażeniach i nie pasuje do naszego obrazu świata. Łatwo sprowadzamy życie wiarą do wykonywania jedynie pewnych zewnętrznych praktyk, które stają się czymś w rodzaju gromadzenia punktów.
Trzeba nam - jak św. Tomaszowi - prosić o dar spotkania żyjącego Jezusa, o doświadczenie Jego obecności we wspólnocie Kościoła. O to, byśmy słowami i życiem wyznali tak jak św. Tomasz - że Jezus jest naprawdę naszym Panem i Bogiem.

 

    Dla Boga, bowiem nie ma nic niemożliwego. Na to rzekła Maryja: „Oto Ja służebnica Pańska, niech Mi się stanie według twego słowa!”. Wtedy odszedł od Niej anioł.

Scena przedstawiona w dzisiejszej Ewangelii wydaje nam się tak niesamowicie bajeczna, że aż dla niektórych niemożliwa. A jednak jest to początek, od którego zaczyna się zbawcze dzieło Boga. Maryja też tego nie rozumie i wcale nawet nie udaje, że zrozumiała odpowiedź anioła Gabriela. Zobaczmy jednak, jak jest Jej postawa wobec niemożliwej do zrozumienia, Boskiej propozycji? Jej jedyną odpowiedzią są słowa: "Oto ja służebnica Pańska, niech mi się stanie według tego co Bóg przewidział".
Czy my czasami, w naszym życiu nie potykamy się o podobny problem? Nie rozumiemy dróg Bożych, nie możemy ich sobie wytłumaczyć i wtedy... najczęściej się buntujemy, odchodzimy, rezygnujemy z takiego Boga, Którego nie sposób zrozumieć, bo za wiele od nas oczekuje, bo Jego wymagania są za trudne, nieraz nawet niemożliwe lub nielogiczne. Chcielibyśmy zrozumieć Boga, a kiedy się to nie udaje, to raczej pozostajemy przy naszej, ludzkiej i ograniczonej logice. A gdyby tak raz spróbować i zaryzykować odpowiadając Bogu: "Mimo, że Cię nie rozumiem, mimo, że nic z tego, co się wokół mnie dzieje nie pojmuję, a jednak mówię, oto ja, niech mi się stanie według tego, co Bóg przewidział".
A gdyby tak raz spróbować ...

     Wtedy oczy im się otworzyły i poznali Go, lecz On zniknął im z oczu. I mówili nawzajem do siebie: Czy serce nie pałało w nas, kiedy rozmawiał z nami w drodze i Pisma nam wyjaśniał?

Czyż nie pałają nasze serca?
Idziemy drogą naszego życia, rozgadani o bieżących problemach, zaaferowani doczesnością, i nawet nie widzimy, że tuż obok nas kroczy sam Chrystus. Obecny czasami w człowieku potrzebującym pomocy, ale czasami On sam chce nam takiej pomocy udzielić, otworzyć oczy, rozgrzać nasze serca, tylko... że my Go nie dostrzegamy. Dyskutujemy, dywagujemy, tłumaczymy, uzasadniamy, krytykujemy, perorujemy... a oczy nasze ślepe i serca nasze zamknięte... zatwardziałe... obolałe i pokaleczone.
Siadamy z Nim do stołu i nie rozpoznajemy Go nawet "po łamaniu chleba"! Bo tak bardzo jesteśmy zanurzeni w codzienności, tak bardzo głusi na Jego słowa, tak bardzo ślepi i... może nawet załamani... bo nam się wydawało, że.... i tyle razy już się zawiedliśmy i straciliśmy już wszelką nadzieję...
A Ty Panie stale nas spotykasz i ustawicznie posyłasz nam Twoich świadków. Ty nieustannie łamiesz dla nas chleb i wyjaśniasz nam Pisma. Ty nawet cuda czynisz na naszych oczach! To tylko my jesteśmy ślepi, nieufni, nieskorzy do wiary, zamknięci, leniwi...
Panie, otwórz nasze oczy, aby widziały Ciebie, kroczącego obok.
 

     Zaprawdę, zaprawdę powiadam wam: Ja jestem bramą owiec.

Staje dziś przed nami Chrystus - Dobry Pasterz, który obdarzył nas życiem za cenę swojej Krwi i śmierci. Ma prawo stawiać nam wymagania i kierować do nas słowa prawdy - nawet, jeśli uważamy, że są czasem zbyt mocne i zdecydowane. Ma do nas prawo, ponieważ zapłacił za nasze zbawienie największą cenę.
Ten głos Chrystusa, wzywający nas do wierności Jemu, dociera do nas na różne sposoby. Przede wszystkim Jezus mówi do nas przez swoje Słowo zawarte w Piśmie Świętym. To Słowo ma moc sądzenia naszych sumień. Jest ono miarą i punktem odniesienia dla naszego życia, gdyż zawiera obiektywne normy i prawo Boga, który jest Najwyższym Władcą. Prawo Boże nie podlega zatem ludzkiej władzy, ani ludzkiej ocenie.
Strażnikiem Bożego Objawienia Jezus ustanowił Kościół. Kościołem oczywiście są wszyscy ludzie ochrzczeni - jednak szczególną rolę do spełnienia mają w nim pasterze. Począwszy od św. Piotra i Apostołów, poprzez ich następców, w Kościele żyje i działa za sprawą Ducha Świętego sam Chrystus. Choć Kościół ma w sobie element ludzki - element słabości i grzeszności - to jednak jest też dziełem Bożym. Zgodnie z obietnicą Jezusa, żadne ataki zła nie zdołają go zniszczyć, ani pokonać - będzie on trwał aż do powtórnego przyjścia Zbawiciela.

     Odpowiedział mu Jezus: Ja jestem drogą i prawdą, i życiem. Nikt nie przychodzi do Ojca inaczej, jak tylko przeze Mnie.

Jezus jest naszą najpewniejszą drogą do Ojca, ponieważ ukazuje nam prawdę o nas samych, a Jego słowa, czyny i wymagania są bardzo jednoznaczne. Przypominają się w tym miejscu słowa Jana Pawła II, że człowieka nie można do końca zrozumieć bez Chrystusa, co więcej - że człowiek sam siebie nie może do końca zrozumieć bez Chrystusa.
Droga jest już wytyczona i otwarta. Wiedzie jednak przez nasze serce; przez przyjęcie i uznanie prawdy o nas samych: o naszym upadku, grzechu i małości. Jest to jednak także prawda o Miłosierdziu Boga, które jest naszym jedynym ratunkiem. Głoszenie tej prawdy jest pierwszym i podstawowym zadaniem Kościoła, wysuwającym się na pierwszy plan. Wszelka inna działalność Kościoła (np. charytatywna lub edukacyjna) jest uzupełnieniem i praktyczną realizacją tego, co Kościół głosi i naucza. Nie może jednak wysunąć się nigdy przed istotę - czyli posługę głoszenia Słowa Bożego i sprawowania sakramentów.
To słowo prawdy, głoszone przez Kościół, jest często niewygodne i bolesne. Stąd nie dziwią wysiłki do stłumienia tego głosu. Jednak tylko w tych słowach zawarte jest Życie - bo są to słowa samego Jezusa, który dla nas stał się drogą, i prawdą, i życiem.
 

Ten, kto kocha swoje życie, traci je, a kto nienawidzi swego życia na tym świecie, zachowa je na życie wieczne.

Św. Wojciech biskup i męczennik, udał się do Polski, na dwór Króla Bolesława Chrobrego i z jego pomocą wyruszył głosić Ewangelię pogańskim Jadźwingom i Prusom. W czasie tej misyjnej pracy ginie męczeńską śmiercią, 23 kwietnia 997 roku. Ciało Wojciecha, wykupione od pogan złożone zostało w Gnieźnie, które stało się siedzibą pierwszej, polskiej metropolii.
Św. Wojciech na pewno wiedział, co go czeka w niebezpiecznej podróży misyjnej. Jest patronem naszego narodu, tym, którego krew męczeńska stała się posiewem wiary w początkach chrześcijaństwa na ziemiach słowiańskich Jest świadkiem wiary, jej zwiastunem i głosicielem, niosącym Chrystusa "po najdalsze krańce ziemi". Nie umiłował swojego życia i umiał je poświęcić innym, Chrystusowi, Kościołowi, ewangelizacji. Bez pracy i poświęcenia takich ludzi niemożliwa byłaby chrystianizacja, rozwój Kościoła nie tylko w tych odległych czasach, ale i współcześnie (kilka tysięcy misjonarzy pracujących w krajach misyjnych zginęło w ciągu ostatnich lat). Nie byłoby polskiego chrześcijaństwa, bez ludzi takich właśnie, jak św. Wojciech.
Czy zdajemy sobie z tego sprawę? Czy jesteśmy świadomi i tego, że my także jesteśmy misjonarzami dla naszych bliskich, dla naszych znajomych, dla tych, którzy być może poprzez nasze, dobre życie znajdą drogę do Boga?
 

      Ja zaś będę prosił Ojca, a innego Pocieszyciela da wam, aby z wami był na zawsze, Ducha Prawdy, którego świat przyjąć nie może, ponieważ Go nie widzi, ani nie zna.

Potrzeba prawdy tkwi głęboko w każdym z nas. Nawet ludzie żyjący w zakłamaniu, dla których nieuczciwość jest sposobem na życie, robią wszystko, by swym matactwom nadać jakiś pozór prawdy; by samemu wierzyć w swoje kłamstwa. Prawda ma jednak to do siebie, że czasem jest bolesna i trudna do przyjęcia. Dlatego też, aby szukać prawdy, potrzebna jest odwaga. Na te wszystkie działania Jezus daje jedną receptę: wierność przykazaniom i trwanie w prawdzie. Zdaje sobie sprawę, że nawet święte życie nie jest gwarancją uniknięcia posądzeń i oskarżeń. Sam także był nieraz oczerniany przez swoich przeciwników. Mógł jednak stanąć wobec nich z podniesioną głową i zapytać: Kto z was udowodni mi grzech?
Człowiek wtedy jest silny, gdy uznaje swą słabość i pada na kolana, aby ją wyznać. Człowiek jest silny, gdy otwiera się na prawdę o sobie - nawet tę najtrudniejszą i najbardziej bolesną. A uzdalnia nas do tego Pocieszyciel - Duch Prawdy, którego otrzymaliśmy w sakramentach chrztu i bierzmowania i który, zgodnie z obietnicą Jezusa, działa w Kościele. Niech zatem Duch Święty - Duch Prawdy nieustannie oczyszcza nas, przenika i ciągle na nowo powołuje do życia w łasce i wierności Bogu i przykazaniom. Niech po raz kolejny zstąpi i odnowi oblicze ziemi - tej ziemi.
 

  Niewiasto, oto syn Twój. Następnie rzekł do ucznia: Oto Matka twoja. I od tej godziny uczeń wziął Ją do siebie. 

Pamiętamy z historii śluby Jana Kazimierza w katedrze lwowskiej w 1656 r., podczas których król oddał we władanie Matki Bożej cały kraj, uznając Ją za Królową Polski. Pod płaszczem Maryi przetrwaliśmy wszystkie nieszczęścia i utratę niepodległości, zachowując godność, jedność i tożsamość narodową.
Na Maryję postawili i nasi ojcowie, prosząc o pomoc w ciężkich dniach zagrożenia sowieckiego w 1920 r. Właśnie wtedy Episkopat Polski ponowił wybór Maryi Królową Narodu.
A kiedy znowu było ciężko, w 300 letnią rocznicę ślubów Jana Kazimierza - z woli więzionego jeszcze wówczas w Komańczy Prymasa Tysiąclecia - Stefana Kardynała Wyszyńskiego, wołaliśmy do Niej, zawierzając cały naród i Ojczyznę.
Zwieńczeniem „rzeczy wielkich” jak pamiętamy były centralne uroczystości 3 Maja 1966r.
Czy my dzisiaj wyciągniemy właściwe wnioski, czy będziemy dziękowali Bogu i Maryi Królowej za Jej macierzyńską opiekę. Czy na nowo spróbujemy walki o wyzwolenie z narodowych przywar i wad; czy pozostaniemy tylko przy patriotycznych i pobożnych wezwaniach oraz manifestacjach.
Niech nasza modlitwa, w miesiącu Maryi przyczyni się do wyjednania właściwych owoców dla naszej Ojczyzny.

      "Idźcie więc i nauczajcie wszystkie narody, udzielając im chrztu w imię Ojca i Syna, i Ducha Świętego. Uczcie je zachowywać wszystko, co wam przykazałem. A oto Ja jestem z wami przez wszystkie dni, aż do skończenia świata".
 

Zadanie, które Pan Jezus zlecił Apostołom, na pierwszy rzut oka wydaje się niewykonalne. Czy nie wygląda to na porywanie się z motyką na słońce?
Jezus, zlecając tak trudne zadanie, dał jednocześnie obietnicę: "Oto Ja jestem z wami przez wszystkie dni aż do skończenia świata", wcześniej zaś polecił im nie oddalać się z Jerozolimy, ale oczekiwać na "moc z wysoka". Realizacja zadania ma być poprzedzona oczekiwaniem, czasem refleksji, modlitwy i nadziei. To przypomina, że każde nasze działanie powinno być poprzedzone modlitwą, refleksją i kontemplacją. Bez tego nasza działalność sprowadza się do bezproduktywnego miotania, staje się pustą bieganiną - może czasem efektowną, jednak na dłuższą metę bezproduktywną.
My również stajemy dziś na Górze Oliwnej, by usłyszeć skierowane do nas słowa: Jestem z wami! Skoro zatem Bóg z nami - któż przeciwko nam? Trzeba tylko otworzyć swe serce na moc z wysoka - przez modlitwę, refleksję, kontemplację. Trzeba tylko złączyć swe siły z tą przedziwną i niewidzialną mocą, która pochodzi od Ducha Świętego, aby doświadczyć, że Jezus rzeczywiście ma wszelką władzę w niebie i na ziemi - a Jego obecność sprawia, że nawet najtrudniejsze zadania stają się możliwe.
.
 

     Dobry pasterz daje życie swoje za owce. Najemnik zaś i ten, kto nie jest pasterzem, którego owce nie są własnością, widząc nadchodzącego wilka, opuszcza owce i ucieka, a wilk je porywa i rozprasza.

Św. Stanisław wybrany biskupem w 42 roku życia, był biskupem krakowskim zaledwie 7 lat - do swojej męczeńskiej śmierci w 1079 roku. W imię prawdy i dobra ludzi nie zawahał się zwrócić uwagi nawet królowi Bolesławowi II, a nawet - w końcu - ekskomunikować go z powodu jego przewrotnego i skandalicznego zachowania. Oczywiście takie postępowanie biskupa nie mogło się spodobać królowi. Będąc człowiekiem mściwym i porywczym znalazł sposób, aby definitywnie "zamknąć usta klechy, który ośmielał się krytykować samego króla".
Nie musiał Stanisław, biskup narażać się na gniew króla. Nie musiał św. Jan narażać się na niezadowolenie i zawiść Herodiady. Nie musiał Jezus narażać się Sanhedrynowi i uczonym w Piśmie... Wszyscy oni mogli być przecież "bardziej dyplomatyczni" i mniej fanatyczni, mniej zasadniczy, bardziej roztropni, tak samo zresztą, jak i ksiądz Popiełuszko i paru innych współczesnych „Stanisławów”, którzy w obronie ludu nie przestraszyli się nawet władzy. Mogli liczyć się ze słowami i przewidzieć konsekwencje swojego postępowania. Jednak "dobry pasterz daje życie swoje za owce".
Za narażanie się władzy trzeba płacić i to często najwyższą cenę...

      Weźmijcie Ducha Świętego. Którym odpuścicie grzechy, są im odpuszczone, a którym zatrzymacie, są im zatrzymane.

O Duchu Świętym mówimy, że jest osobową miłością Ojca i Syna. Można więc chyba zaryzykować stwierdzenie, że dla apostołów podstawowym doświadczeniem związanym z zesłaniem Ducha Świętego było odczucie wszechogarniającej miłości. Oni po prostu poczuli się kochani i to miłością całkowitą, doskonałą i bezwarunkową.
Potrzeba miłości to jedna z najbardziej podstawowych, ludzkich potrzeb. Ktoś powiedział, że całe nasze życie to poszukiwanie miłości. W Dzień Pięćdziesiątnicy uczniowie poznali, że są kochani naprawdę z całą swoją słabością i grzechem. To doświadczenie sprawiło, że odtąd stało się dla nich obojętne, co powiedzą i zrobią z nimi arcykapłani, i jak zareagują na ich słowa Życia. Ważne było tylko to jedno: odpowiedzieć na tę wielką i doskonałą miłość, swoją miłością, pokochać tak, jak zostało się pokochanym. Zwróćmy uwagę, że Zesłanie Ducha Świętego było poprzedzone cierpliwym oczekiwaniem. Od wniebowstąpienia Jezusa musiało upłynąć 10 dni. Przez ten czas musieli zapewne zmagać się z wieloma wątpliwościami, a jednak trwali mimo wątpliwości, a ich pokorna cierpliwość zaowocowała wielkim doświadczeniem Bożej mocy i miłości.
Prośmy dziś Jezusa o dar Ducha Świętego, o to, abyśmy również doświadczyli Jego wielkiej miłości, która nas przemieni i uczyni Jego odważnymi świadkami.

 

      Następnie rzekł do ucznia: "Oto Matka twoja". I od tej godziny uczeń wziął Ją do siebie.

Świętowaliśmy wczoraj święto objawienia się Kościoła całemu światu. I jest czymś naturalnym,że dzisiaj, nazajutrz po tym święcie, oddajemy cześć Tej, która jest Matką Kościoła, oddajemy cześć Matce Najświętszej.
Jest Maryja w Wieczerniku, w pośrodku Kościoła czekającego na Zesłanie Ducha Świętego. Razem ze wszystkimi modli się, aby Duch prawdy i mocy zstąpił na Lud Boży, nabyty krwią Jej Syna i uzdolnił Go do podjęcia odpowiedzialnej misji ewangelizowania świata. Owszem, nie tylko jest z Kościołem, ale wyraźnie zajmuje w nim naczelne miejsce, jakby zastępując nieobecnego fizycznie Syna. W tym wszystkim znajdujemy mocną podstawę do tego, by czcić Maryję jako Matkę Kościoła, a więc całego Ludu Bożego. Jest więc, Najdrożsi, Maryja Matką Kościoła, Matką odkupionego Ludu Bożego, Matką nas wszystkich.
Jakie z tego płyną wnioski?
W naszą Matkę musimy się zapatrzeć, bo Ona jest wzorem dla swoich dzieci. Ona - Maryja, Matka Kościoła, jest naszą Matką, Matką każdego i każdej z nas, bo przecież my ten żywy Kościół stanowimy. Chciejmy Ją naśladować; chciejmy się z Nią utożsamiać; chciejmy się z Nią spotykać na wszystkich drogach naszego codziennego życia. Bądźmy prawdziwymi Jej dziećmi i dziećmi Kościoła.
 

      Ojcze, chcę, aby także ci, których Mi dałeś, byli ze Mną tam, gdzie Ja jestem, aby widzieli chwałę moją, którą Mi dałeś, bo umiłowałeś Mnie przed założeniem świata.

Andrzej Bobola był wrażliwym synem swoich czasów, bolał nad rozłamem w Kościele. Modlił się o jedność i wierzył w jej przywrócenie przez gorliwe głoszenie Ewangelii, przez nawoływanie do jedności i przez życzliwość wobec wszystkich, którzy się do niego garnęli. Czy w tym przesadził, że go zabito? Dziś pewnie nie doszłoby do takiej zbrodni - po prostu wydalono by go z kraju. Dyplomatycznie, w rękawiczkach. Tak, warto ponowić to pytanie - czy przesadzał?"
Czy przesadzają biskupi katoliccy w Moskwie, na Syberii, w Sudanie i Jerozolimie, kiedy głoszą Ewangelię i swoim wiernym udzielają sakramentów? Przecież nigdzie nie nawracają na siłę, nie stosują przemocy. Czyż siła prawdy jest aż tak niebezpieczna, że trzeba ją prześladować i kłaść kres nawet mieczem?
Bracia i Siostry, mimo wszystko, upatrujmy nauczycieli trudnych, miłujmy nauczycieli wymagających jak Chrystus, jak Andrzej Bobola. Umiłujmy krzyż, cierpienie i trud, szanujmy miłość trudną i ofiarną wobec Boga, drugiego człowieka - każdego człowieka, wobec ojczyzny. Domagajmy się czystej, ofiarnej miłości Krzyża od Europy, którą tworzymy, chcąc lub nie i od Świata, bo bez ofiary i Krzyża nie ma wierności prawdzie, nie ma miłości, ani nadziei zbawiania.
 

      Kto wierzy w Niego, nie podlega potępieniu; a kto nie wierzy, już został potępiony, bo nie uwierzył w imię Jednorodzonego Syna Bożego.
 

Bóg Ojciec, Syn Boży i Duch Święty - w Ich imię zostaliśmy kiedyś ochrzczeni. W Ich imię rozpoczynamy i kończymy nasz dzień, czyniąc znak krzyża świętego. Im chcemy oddawać chwałę taką, "jak było na początku, teraz i zawsze, i na wieki wieków".
Uczestnicząc w Eucharystii, zechciejmy zauważyć także w niej jedność i działanie Osób Trójcy Świętej. Eucharystia to ofiara Chrystusa. On sam mówi do nas przez swoje Słowo, a później karmi nas swoim Ciałem i Krwią. Jest to jednak ofiara, którą Jezus składa za nas Bogu Ojcu w Duchu Świętym. To mocą działania Ducha Świętego chleb i wino stają się Ciałem i Krwią Chrystusa. Eucharystia kończy się i rozpoczyna znakiem krzyża i wezwaniem Trzech Osób Boskich. Prośby zanosimy do Ojca przez naszego Pana, Jezusa Chrystusa, który z Nim żyje i króluje w jedności Ducha Świętego, zaś na zakończenie Modlitwy Eucharystycznej gromkim "Amen" potwierdzamy nasze pragnienie, aby przez Chrystusa, z Chrystusem i w Chrystusie, Bogu Ojcu Wszechmogącemu w jedności Ducha Świętego była oddawana wszelka cześć i chwała przez wszystkie wieki wieków.
Oddajmy dziś chwałę i cześć Boskim Osobom. Prośmy Je o to, by nieustannie udzielały nam swej miłości i życia. Niech całe nasze życie toczy się w imię Ojca i Syna, i Ducha Świętego. Amen.
 

      Ciało moje jest prawdziwym pokarmem, a Krew moja jest prawdziwym napojem. Kto spożywa moje Ciało i Krew moją pije, trwa we Mnie, a Ja w nim.

Uroczystość Bożego Ciała - dzień wielkiej wdzięczności za Eucharystię i dzień naszego świadectwa miłości wobec tego sakramentu. Pokarm jest dla człowieka źródłem siły. Potrzebujemy pokarmu wówczas, gdy nas siły opuszczają.
ALE W CZŁOWIEKU JEST TAKI JEDEN GŁÓD, na który trzeba otworzyć nie ciało, ale serce! To głód Boga i prawdziwego sensu życia. Dlaczego na inne głody człowiek reaguje, a ten głód Boga pozostaje w człowieku przytłumiony? Dzieje się tak, bo toczy się w nas walka! Ta walka toczy się między sprzecznościami, które podsuwa człowiekowi współczesne, "nowożytne pogaństwo". Jest to mianowicie obietnica uczynienia człowieka posiadaczem świata. A człowiek nigdy nie może stać się panem świata, nawet gdyby to publicznie ogłosił, bo nic do człowieka nie należy na stałe. Ani to serce, które bije ani to ciało, ani ten piękny świat. To wszystko może człowiek posiadać naprawdę tylko wtedy, kiedy zrozumie, że jest to darem Boga! Serce, ciało, świat, wtedy na nowo zaczynają istnieć dla człowieka i uzyskują swój sens.
Jeśli człowiek nie zrozumie sensu istnienia rzeczy, to staje się adresatem biblijnych słów: "Cóż za korzyść odniesie człowiek, choćby cały świat zyskał, a na duszy swojej szkodę poniósł?".
 

      Starajcie się naprzód o królestwo i o Jego Sprawiedliwość, a to wszystko będzie wam dodane. Nie troszczcie się więc zbytnio o jutro, bo jutrzejszy dzień sam o siebie troszczyć się będzie.

Nie na dzisiejsze czasy wydają się słowa Chrystusa z dzisiejszej Ewangelii: "Nie troszczcie się zbytnio o swoje życie... Przypatrzcie się ptakom...". Czyżby Chrystus pochwalał tu nieróbstwo, czyżby sprzyjał znanym nam "niebieskim ptakom", leniom, nierobom i ludziom nieodpowiedzialnym, liczącym na "mannę z nieba"? Ale przecież wiemy, że tak nie jest. On sam wiedział doskonale, jak ciężko trzeba pracować na "chleb powszedni", jak w pocie czoła należy zdobywać konieczne do życia środki. Na pewno nie pochwala nieróbstwa i bezczynności, nieodpowiedzialności i braku zaradności.
Przestrzega nas jednak przed nadmiernym przywiązywaniem wagi do dóbr doczesnych, przed zaślepieniem, przed uznaniem, że całe moje życie do tego wymiaru się sprowadza. Zobaczmy, jak wielu ludzi tak bardzo się "zagalopowało" w swej zaradności, że zapomnieli o wszystkim innym. "Mamona" zaślepiła świat całkowicie i Chrystus przed tym właśnie przestrzega, ale i przed uspokajaniem swojego sumienia typu: "Ja przecież muszę dbać o siebie i swoich najbliższych”. Czyż to też nie jest zaślepienie? Przypowieść o bogaczu i Łazarzu narzuca się sama.
Panie nie pozwól, aby mamona zasłoniła mi świat i drugiego człowieka.
 

Nr. 3/74                         Wielkanoc                     kwiecień - maj 2008 rok 

                                                 KWIECIEŃ
Intencja ogólna: Aby chrześcijanie, również w trudnych i złożonych sytuacjach współczesnego społeczeństwa, niestrudzenie głosili swoim życiem, że zmartwychwstanie Chrystusa jest źródłem nadziei i pokoju.
Intencja misyjna: Aby przyszli kapłani młodych Kościołów byli coraz lepiej przygotowani pod względem kulturalnym i duchowym do ewangelizacji swoich narodów i całego świata.
                                                    MAJ
Intencja ogólna: Aby chrześcijanie w większym stopniu wykorzystywali literaturę, sztukę i środki przekazu, sprzyjając rozwojowi kultury, która broni i umacnia wartości osoby.
Intencja misyjna: Aby Najświętsza Maryja Panna, Gwiazda Ewangelizacji i Królowa Apostołów, która towarzyszyła apostołom u początków Kościoła, również i dziś prowadziła z matczyną miłością misjonarzy i misjonarki rozsianych po całym świecie.

     Chrystus zmartwychwstał! Pokonał na zawsze śmierć. Wielkanoc, którą przeżywamy, nie jest tylko wspomnieniem. Jest uobecnieniem tajemnicy Chrystusa, który także dzisiaj swoją miłością zwycięża grzech i śmierć. Ostateczne zwycięstwo należy do Niego. Niech ta prawda będzie fundamentem naszej chrześcijańskiej egzystencji.
     Także nas, podobnie jak niewiasty, które trwały przy Jezusie podczas Męki, Zmartwychwstały zachęca Zmartwychwstały do wyzbycia się lęku i głoszenia orędzia o Jego zmartwychwstaniu. Ten, kto spotyka Jezusa zmartwychwstałego i powierza Mu się z ufnością nie ma się czego bać. To właśnie jest orędzie, które chrześcijanie mają głosić aż po krańce ziemi.
     Wiara chrześcijańska rodzi się nie z przyjęcia doktryny, tylko ze spotkania z Osobą, z Chrystusem umarłym i wskrzeszonym z martwych. W codziennym życiu jest wiele okazji do przekazywania innym naszej wiary w prosty i przekonujący sposób. Jest sprawą pilną jak nigdy dotąd, by ludzie naszych czasów poznali i spotkali Jezusa i - także za naszym przykładem - pozwolili Mu się zdobyć.
Papież Benedykt XVI

  Aby prawda o zmartwychwstaniu do życia wiecznego przemieniała nasze życie w stawaniu się uczniami Jezusa.

 

MARZEC 23. Niedziela Zmartwychwstania Pańskiego. 24. Poniedziałek Wielkanocny. 26. Św. Dyzmy - "Dobrego Łotra". 30. Niedziela Miłosierdzia Bożego. 31. Zwiastowanie Pańskie. 29. Józefa z Arymatei. 30. Niedziela Miłosierdzia Bożego, - Św. Leonarda (1828-1900).                                            KWIECIEŃ 02. Św. Franciszka z Pauli, pustelnika, - III rocznica śmierci Jana Pawła II. 04. Św. Izydora, biskupa i doktora Kościoła. 05. Św. Wincentego Ferreriusza, prezbitera. 07. Św. Jana Chrzciciela de la Salle, prezbitera. 13. Św. Marcina I, papieża i męczennika, - Tydzień Modlitw o Powołania. 19. Św. Leona IX, papieża. Był z pochodzenia alzackim hrabią, który zasłynął jako gorliwy biskup. Został papieżem w 1046 r. Zajął się szczególnie reformą Kościoła w sprawach inwestytury świeckich, małżeństw księży i symonii. Przeszedł do historii jako ten, który utorował drogę reformie gregoriańskiej. 21. Św. Anzelma, biskupa i doktora Kościoła. 23. Św. Wojciecha, biskupa i męczennika, głównego patrona Polski. 24. Św. Fidelisa z Sigmaringen, prezbitera i męczennika, - Św. Jerzego, męczennika. 25. Św. Marka Ewangelisty. 26. Matki Bożej Dobrej Rady. 27. Rozpoczęcie modlitw o urodzaje. 28. Św. Piotra Chanela, prezbitera i męczennika, - Św. Ludwika Marii Grignion de Monfort, prezbitera. 29. Św. Katarzyny Sieneńskiej, dziewicy, doktora Kościoła i patronki Europy. 30. Św. Piusa V, papieża.

MAJ 01. Św. Józefa, rzemieślnika. 02. Św. Atanazego, biskupa i doktora Kościoła. 03. NMP Królowej Polski. Rocznica Konstytucjii 3 maja. 04. Wniebowstąpienie Pańskie. - Św. Floriana, męczennika. Święto Straży. 05. Bł. Stanisława Kazimierczyka, prezbitera, - rocznica poświęcenia bazyliki katedralnej w Przemyślu. 06. Św. Apostołów Filipa i Jakuba. 08. Św. Stanisława, biskupa i męczennika, patrona Polski. 09. Nabożeństwo fatimskie 11. Zesłanie Ducha Świętego. 12. Święto NMP Matki Kościoła, - Św. Pankracego, męczennika. 13. Najśw. Maryi Panny Fatimskiej. 14. Św. Macieja Apostoła. 16. Św. Andrzeja Boboli, prezbitera i męczennika, patrona Polski. 18. Uroczystość Trójcy Przenajświętszej. 20. Św. Bernardyna ze Sieny, prezbitera. 21. Świętych męczenników Krzysztofa Magalla- nes, prezbitera i Towarzyszy, - Św. Jana Nepomucena, prezbitera i męczennika. 22. Uroczystość Najświętszego Ciała i Krwi Chrystusa. 24. NMP Wspomożycielki Wiernych. 25. Św. Bedy Czcigodnego, prezbitera i doktora Kościoła, - Św. Grzegorza VII, papieża, - Św. Marii Magdaleny de Pazzi, dziewicy. 26. Św. Filipa Nereusza, prezbitera, - Dzień Matki. 27. Św. Augustyna z Canterbury, biskupa. 29. Św. Urszuli Ledóchowskiej, dziewicy. 30. Następne wydanie POWOŁANIA

                                              Kochani moi

    Otrzyjcie już łzy, płaczący!
    Pan zmartwychwstał i jest z nami. Zadrżała ziemia, pękły skały, zerwane zostały pieczęcie, odwalono kamień, uciekli strażnicy - grób jest pusty, zostały tylko płótna.
    Mówią, że Ten pochowany w Wielki Piątek - Jezus z Nazaretu - zmartwychwstał. I to wydarzenie sprawia człowiekowi tyle niepokoju i nasuwa tyle pytań. Zobacz, co się dzieje. Niespokojny jest Piotr, bo trzykrotnie się Go zaparł, a teraz jak spojrzy Mu w oczy?
    Niespokojny jest Kajfasz - najwyższy kapłan i sędzia. Niespokojny jest Piłat, bo podpisał wyrok śmierci. Niespokojni są strażnicy, którzy pilnowali grobu. Niespokojni są Apostołowie, bo przecież uciekli.
    Cóż ja - człowiek XXI wieku myślę o zmartwychwstaniu Jezusa?
    Czytam Sartre'a, Marksa i Camusa, co ogłosili śmierć Boga, a wiarę uznali za opium dla ludu.
    Czytam Hegla i Nietzschego, co stworzyli nadczłowieka.
    Umarł Bóg egzystencjalistów i umarł nadczłowiek szowinistów. Ten, co ani starożytny, ani klasyczny, ani komunistyczny, ani kapitalistyczny, ani feudalny, ani uwłaszczony - żyje.
    Nie lękaj się, otwórz na oścież drzwi swego serca dla Niego. Pan przyjdzie do Ciebie i dotkniesz ręką Jego ran, abyś był wierzącym, a nie niedowiarkiem.
    W darze przyniesie Ci pokój i przebaczenie, abyś tegoroczne Święta Wielkanocne przeżył z Jego łaską i błogosławieństwem.
     Tego z całego serca życzę Wam wszystkim.
Ks. Proboszcz

04.02. Ksiądz Proboszcz uczestniczył w spotkaniu asystentów Akcji Katolickiej z ks. abp Józefem Michalikiem w Strachocinie.
10.02. Spotkanie formacyjne kandydatów POAK.
15.02. Drogę Krzyżową przygotowali i przeprowadzili członkowie POAK.
17.02. Comiesięczna zbiórka na budowę plebanii i na sprzątanie kościoła.
29.02. Drogę Krzyżową przygotowali i przeprowadzili członkowie Stowarzyszenia "Jedność".
04.03. Firma Remontowo-Budowlana DOMPER rozpoczęła dalsze prace przy budowie plebanii.
07.03. Drogę Krzyżową przygotowały i przeprowadziły panie z K.G.W.
9-11.03. Parafialne Rekolekcje Wielkopostne. Przeprowadził je ks. Paweł Rostafiński, który w ramach rekolekcji szkolnych odprawił mszę św. z nauką dla uczniów ZSP. Natomiast w szkole, w pierwszy dzień rekolekcji ks. Roman Jagiełło - proboszcz Parafii Polskokatolickiej w Łękach Duk. miał prelekcję o Słudze Bożym Janie Pawle II, a w drugi dzień rekolekcji przewodniczył w szkole ekumenicznej Drodze Krzyżowej.
14.03. Nawiedzenie z przedświąteczną posługą sakramentalną osób chorych i w podeszłym wieku.
Po południu przedstawiciele mężczyzn naszej parafii przeprowadzili Drogę Krzyżową.
16.03. Comiesięczna zbiórka na budowę plebanii i na sprzątanie kościoła.


 

Życie sakramentalne

Chrzest: 05.01. Marcin, Marek Łajdanowicz (w poprzed nim Powołaniu błędnie napisano Mariusz) 03.02. Sebastian, Dawid Wojtowicz 23.02. Patryk, Szymon Kołacz

     Ks. Proboszcz

10 lat


 

W maju 1998 r. oddaliśmy do Waszych rąk pierwszy numer gazety parafialnej. Dziś, z perspektywy 10 lat, jesteśmy wdzięczni Bogu za ten dar i świadomi, że bez Jego pomocy nie wytrwalibyśmy tak długo. Bo dobre dzieła są trwałe i Pan Bóg im błogosławi. Jednak potrzeba też ludzkiej wytrwałości oraz ciągłego pokonywania własnych słabości i zniechęcenia.
„Powołanie” niewątpliwie stało się narzędziem nowej ewangelizacji i świadectwem budowania wspólnoty, jaką jest nasza Parafia - nasza wieś. Jest udokumentowanym na zawsze świadectwem naszej wiary, życia i pracy. W pierwszą rocznicę powstania naszej gazety - w maju 1999 r. pisaliśmy takie słowa: "Wszak wszyscy o jednym musimy pamiętać, że przeminą lata, przeminą pokolenia, ale to, co było napisane w naszej wspólnej gazecie, będzie trwało zawsze. Przyszłe pokolenia będą wracały do tego, jak żyliśmy, czym żyliśmy, co czuliśmy, jak realizowaliśmy nasze człowieczeństwo, nasze powołanie chrześcijańskie i jak pojmowaliśmy nasze obowiązki. Bo choćby człowiek mówił najpiękniejsze słowa, one przeminą razem z nim. (...)To będzie dla przyszłych pokoleń "kopalnia" wiedzy o swoich przodkach, ich życiu i pracy. Nie zdajemy sobie w pełni z tego sprawy. Czy umiemy dziękować Bogu za ten dar?".
Nic dodać, nic ująć, tylko ponowić ostatnie pytanie: Czy umiemy dziękować Bogu za ten dar? To z kolei rodzi następne pytanie: W ilu parafiach w Polsce gazety parafialne wydawane są tak długo i nieprzerwanie?

Minęło 10 lat!
Przez te lata nie zmieniliśmy zasad, które obowiązywały w momencie powstania gazety, jak też w rocznicowym tekście. Dlatego jeszcze raz wypada przytoczyć fragment "credo" z lat początkowych: "Wiele miejsca na naszych łamach zajmują sprawy wsi, naszej małej Ojczyzny. Nie można bowiem oddzielić życia społecznego, politycznego, zawodowego czy rodzinnego od życia wiarą. Dlatego w gazecie parafialnej staramy się to życie społeczności ukazywać. I można różnie oceniać: czy można więcej, czy lepiej, ale nie można wszystkiego negować. A najlepszą ocenę nam wszystkim wystawią przyszłe pokolenia, które z dystansem i obiektywizmem popatrzą na nasze dokonania.
(...) Każdy parafianin ma prawo na łamach gazety wyrazić swoje myśli czy odczucia. Do każdego - będącego osobą publiczną - staramy się docierać. I można się spierać: dlaczego ten a nie tamten, dlaczego teraz albo później, ale trzeba popatrzeć obiektywnie. Staramy się być w centrum wydarzeń, a jest ich bardzo wiele. I nie wszyscy ułatwiają nam zadanie. Pragnieniem naszym byłoby, aby wszyscy pracujący dla naszej społeczności mieli swoje stałe miejsce w gazecie. A czas pokaże, czy uda się ten zamiar zrealizować".
Czy udało się ten zamiar zrealizować? Dzięki ludziom dobrej woli w większości tak. A teraz trochę statystyki, aby unaocznić, jak wiele wydarzeń zostało udokumentowanych, jak wiele przez ten czas dokonało się duchowego dobra.
Dotychczasowa sprzedaż najmniejsza była w ilości - 65 egz., a największa - 185 egz. Obecnie średnio rozchodzi się w ilości 80-90egz. Przez 10 lat w gazecie zamieszczało swoje artykuły 120 osób (część wielokrotnie).
Poszczególne tematy zamieszczane były do numeru 73 gazety w ilości: redakcyjne - 20, życie parafialne - 51, wydarzenia parafialne w układzie chronologicznym - 36, budowa kościoła - 8, kronika parafii do roku 1999 - 12, ks. Edward - 4, ks. Alojzy - 27, nabożeństwa fatimskie - 6, oazy - 17, PNKK - 13, radni - 14, łęczanie z poza - 6, historia wsi - 6, kanalizacja - 6, KGW - 17, kronika szkolna - 57, lekarz - 14, OSP - 21, budowa sali - 8, sołtysi - 20, sport - 45, stowarzyszenie "Jedność" - 14, z życia szkoły - 66, telefonizacja - 12, UKS - 8, wydarzenia wiejskie - 27, spółka wodna - 10, wywiady - 23. Ukazały się 2 wkładki z tematami szkolnymi, wkładka z rachunkiem sumienia, informacjami i przekazami na misje, zdjęciami siostry Faustyny, folderami o Bożym Miłosierdziu. Powołanie zamieszczało relacje z największych wydarzeń w życiu parafii i wsi m.in.: z poświęcenia kościoła, konsekracji, misji parafialnych, zmiany ks. Proboszcza, otwarcia sali widowiskowej, nadania szkole imienia Jana Pawła II.
W życiu naszej Ojczyzny i społeczności także wiele się w tym czasie zmieniło. W ciągu dziesięciu lat zamieszczaliśmy wyniki wyborów na różnych szczeblach władzy. Były to m.in. 2 prezydentów, 6 premierów, 3 burmistrzów w Dukli, 3 sołtysów, 3 radnych. I tak można wymieniać jeszcze długo, bo 10 lat to nie tylko czas podsumowań, ale i zastanowienia nad czasem przeszłym i jego wpływ na nasze życie i wieczność. A trzeba nam nieustannie do przeszłości "zaglądać", by umieć żyć w przyszłości. I nie wierzyć żadnym współczesnym "prorokom", którzy chcą przeszłość zostawić jedynie historykom, a myśleć i żyć jedynie teraźniejszością i przyszłością. To tak, jakby człowiek w jednej chwili wyrzekł się rodziny, przyjaciół, znajomych, Ojczyzny i zaczynał od zera. Kim by był? I przyszłość nie należy do nas. Nasza jest przeszłość i teraźniejszość, "ojcowie i groby".

Drodzy Czytelnicy
Dziękujemy wszystkim, którzy prenumerują, czytają i promują „Powołanie”. Również tym, którzy bezpłatnie zajmują się kolportażem gazety w swoich sklepach. Dziękujemy drukarni p. Michała Łuczaja, która poniżej kosztów własnych drukuje naszą gazetę. Wystarczy sobie uświadomić, że wydrukowanie jedynie samej okładki w kolorze kosztuje 2 zł.
Wchodząc w nowy czas naszej posługi prosimy o wyrozumiałość i modlitwę. Polecamy nas wszystkich opiece Najświętszego Serca Jezusowego i Matce Bożej Fatimskiej.

„Dzieląc się radością ze Zmartwychwstania Pańskiego, życzymy Wam i Waszym bliskim, żeby Zmartwychwstały Chrystus napełnił wszystkich radością, miłością, nadzieją i siłą”

       Redakcja

Resurrexit Christus,
Alleluja!

               Złożone pośmiertnie ręce. Ślady po cierniowej koronie, niezabliźnione jeszcze rany świadczące o okrutnym biczowaniu, poprzebijane dłonie i stopy, rozpruty bok, udręczona cierpieniem twarz... Całun Turyński. Strzępek ludzkiej historii odbity w przedziwny sposób na płótnie. O dziwo, nie jest on jednak znakiem klęski. To niezwykłe świadectwo nie wzbudza pesymizmu oglądających, ale wręcz przeciwnie - daje radość, wiarę, jest jak deszcz zraszający ziemię zgłodniałą prawdy i miłości! Rozświetla prawdę o Zmartwychwstaniu, o tym, że Chrystus pokonał śmierć, zwyciężył nienawiść, otworzył bramy wieczności!
Resurrexit Christus, Alleluja! Nie ma dziś kościoła, w którym nie zabrzmiałyby dzwony wielkanocne - i tak nieprzerwanie od dwóch tysięcy lat, mimo prześladowań, surowych kar, zsyłek na Sybir. I tak będzie zawsze, bo w tym radosnym głosie spotykają się, i po wsze czasy spotykać się będą, ludzkie marzenia o nieśmiertelności z Bożą, nieskończoną miłością...
Kiedy TO się działo, uczniowie jeszcze nie rozumieli do końca. Nawet wtedy, kiedy biegli do PUSTEGO GROBU. Po prostu bali się, po ludzku sądzili, że przegrali, a tu taka nowina! Ale później były niewiara Tomasza, nierozpoznanie Nieznajomego w drodze do Emaus, wspólne posiłki - radość, która nie ma sobie równych. Było przebaczenie zdrady i trzykrotne: "Panie, Ty wiesz, że Cię kocham". Historia od momentu Zmartwychwstania zaczęła jednak biec inaczej, dokonało się NOWE STWORZENIE. Czas pokazał, że wielkie monumenty, mające za zadanie unieśmiertelnić swoich twórców, runęły w gruzy, przyszli następni, oni także pogrążyli się w niepamięci dziejów, a Pusty Grób nieprzerwanie od tysiącleci obwieszcza wszystkim radosną wieść o zwycięstwie Chrystusa, Boga-Człowieka, nad śmiercią. Niepojęta logika miłości...
Przez to wszystko do mnie przemawiałeś Panie... Dziwne, jak niezwykłymi znakami posługuje się Zmartwychwstały Chrystus: odsuniętym kamieniem, zwiniętą i odłożoną na bok chustą, pustką kamiennego grobu, który od tej pory dla jednych stanie się fundamentem wiary, najpełniejszym znakiem wiarygodności Dobrej Nowiny, a dla innych niepokojem, wyrzutem sumienia, znakiem zmuszającym do refleksji. Będą go chcieli zakrzyczeć, zalać krwią męczenników, wymazać z historii. Wszystko to na próżno. Dzwony rezurekcyjne nie pozwolą im spać spokojnie do końca życia...
Czymże jest kamień wobec zwycięstwa nad śmiercią? Czymże są granice ciała? Kamień musiał być odsunięty na bok, musiał być skruszony jak twarde serca ludzi, którzy chcąc uczynić na siłę niebo z ziemi, czynią z niej niejednokrotnie piekło. Dlatego, kiedy będziemy sobie składać życzenia i dzielić się w wielkanocny poranek jajkiem - symbolem nowego życia, nie zapomnijmy o pewnym szczególnym życzeniu - modlitwie: aby wraz ze Zmartwychwstaniem Chrystusa zmartwychwstały nasze umysły z grobu niewiary i obojętności, aby nasza myśl powstała z mogiły relatywizmu, nazywania zła dobrem, kłamstwa - dyplomacją, a nieuczciwości - zaradnością... To będzie prawdziwe zwycięstwo...
 

Jeszcze jest dla nas Alleluja
pieśnią pielgrzymów,
ale już zmierzamy
uciążliwą drogą
w kierunku wiecznej ojczyzny,
gdzie zakończy się
nasze dążenie
i pozostanie jedynie
Alleluja.

św. Augustyn

Zadziwić się
Zmartwychwstaniem
Ponoć pewien proboszcz wygłosił w wielkanocny poranek takie oto krótkie kazanie: "Jezus Chrystus żył, umarł i zmartwychwstał, ale wy i tak w to nie wierzycie. Amen". I zszedł z ambony.
Nie śmiem nikogo oskarżać o brak wiary w Zmartwychwstałego. Nie mnie sądzić w tych sprawach... Nie chcę nawet osądzać samego siebie. Jedną rzecz jednak mogę powiedzieć z całą pewnością. Przyzwyczailiśmy się, kochani, przyzwyczailiśmy się paskudnie do niebywałych sformułowań wiary chrześcijańskiej. Zatraciliśmy świeżość przeżycia religijnego. Czy wykrzykujemy z radości, jeśli ktoś nam mówi: "Jezus wrócił z cmentarza żywy!"? Czy przyjmujemy ze zdumieniem słowa proklamowane nam w niedzielę Zmartwychwstania Pańskiego? Kiedy się dziwić przestanę - śpiewał ktoś kiedyś - lżej mi będzie i łatwiej bez tego, ścichną szczęścia i bóle wyśmiane - bo nie spytam już nigdy: dlaczego. Błogi spokój wyrówna mi tętno, gdy się życia nauczę na pamięć, bo zbyt czułe i bolesne piękno pożyczoną poezją zakłamię: (...) kiedy się dziwić przestanę - będzie po mnie. A zatem zdumieć nam się trzeba. Zadziwić zmartwychwstaniem Jezusa z Nazaretu...
Roman Brandstaetter zwierza się w swoim "Kręgu biblijnym", że postanowił kiedyś napisać opowieść o tym, co by się działo na świecie, gdyby Chrystus nie istniał. Gdy zacząłem obmyślać - pisze autor - akcję i konflikt, charaktery osób, stosunki polityczne i społeczne, (...) doznałem wrażenia, jakby z głębi czasu zionęła ku mnie potworna otchłań niemożliwa do określenia. W żaden sposób nie mogłem sobie wyobrazić nieobecności Chrystusa w ludzkich dziejach. (...) Nie zdołałem wykrzesać z siebie ani jednego obrazu. Tworzywo okazało się jałową miazgą, której nie umiałem nadać kształtu. Stanąłem oko w oko z demoniczną próżnią, w której ani siebie, ani sensu świata nie mogłem odnaleźć.
Lecz Chrystus istniał. Otrząśnijmy się zatem z otępienia i radujmy się. Jezus zmartwychwstał! Powrócił z cmentarza żywy, wspaniały, uwielbiony, prawdziwy człowiek! A zatem my również zmartwychwstaniemy: "a śmierci już odtąd nie będzie. Ani żałoby, ni krzyku, ni trudu już odtąd nie będzie" (Ap 21,4). A ku czemu zmartwychwstaniemy? Ku wszechogarniającej wszystko miłości. "Bo królestwo Boże to nie sprawa tego, co się je i pije, ale to sprawiedliwość, pokój i radość w Duchu Świętym" (Rz 14, 17). Wierzysz, że zmartwychwstaniemy? Jeśli wierzysz, to podziel się Twoją nadzieją z innymi.

 

List od zmartwychwstałego Jezusa

     To ja. Zmartwychwstały Jezus. Pisze, aby Ci podziękować za wszystkie te chwile, w których o mnie pamiętasz.
     Wiedz, że jestem z Ciebie dumny ilekroć starasz się dobrze żyć ze swoją rodziną, bliskimi, okazywać Miłość i serdeczność, przebaczać i pomagać innym, uczciwie pracować, uczyć się... Nawet nie masz pojęcia jak się cieszę, gdy odwiedzasz mnie w świątyni! Gdy się modlisz, zatrzymujesz by dzielić się ze mną trudem swego codziennego życia, gdy mówisz o problemach, trudnościach, prośbach, nawet skargach! Bądź pewien, że Ojciec i Ja wsłuchujemy się w każde Twoje słowo, czy choćby westchnienie - z największą uwagą i czułością. Jednak... nie gniewaj się, jeśli nie zawsze i nie od razu możemy spełnić te oczekiwania. Bo tak naprawdę zależy nam na Twoim dobru, tj. rozwoju Miłości w Tobie, co nie koniecznie jest równoznaczne z realizacją tego, co Tobie wydaje się najbardziej niezbędne w danym momencie. Bo chcemy byś kochał siebie i otaczający cię świat nie "za coś" - lecz "mimo wszystko"!
              Ale dziś - jeśli pozwolisz... to Ja będę miał kilka sugestii dla Ciebie. W takim razie posłuchaj:
     Jeżeli życie stawia Cię przed problemem, którego nie jesteś w stanie rozwiązać - nie obawiaj się. Włóż ten problem "do koperty i wyślij do mnie". Gdybyś chciał poznać odpowiedz - po prostu pójdź do świątyni i słuchaj, otwórz Pismo Święte. Ja mówię i odpowiadam zawsze jeśli tylko zechcesz patrzeć i słuchać... usłyszysz.
     Gdy już "wyślesz Twój list" do mnie - przestań się martwić. Skoncentruj się raczej na rzeczach, które są obecne w Twoim życiu TERAZ. Popatrz:
     Jeśli utkniesz w korku ulicznym - nie rozpaczaj. Są na świecie ludzie, dla których kierowanie własnym autem jest marzeniem ściętej głowy!
     Jeśli masz kiepski dzień w pracy - pomyśl o człowieku, który jest bez pracy przez wiele lat...
     Jeśli rozpaczasz z powodu nieporozumień miłosnych - pomyśl o osobie, która nigdy nie doświadczyła, co to znaczy kochać i być kochanym...
     Jeśli wściekasz się, że kolejny weekend minął nieciekawie - pomyśl o kobiecie pracującej 12 godzin na dobę, siedem dni w tygodniu, by wykarmić swoje dzieci...
     Jeśli zepsuje Ci się auto w drodze, a do najbliższego warsztatu masz kilka kilometrów - pomyśl o człowieku na wózku inwalidzkim, który marzy o takim spacerze!
     Jeśli zauważysz siwy włos na swej skroni - pomyśl o pacjentach chorych na raka, poddanych chemioterapii, którzy bardzo by się cieszyli mając choćby takie włosy na głowie...
     Jeśli jesteś w tym szczególnym miejscu w swym życiu, że zastanawiasz się nad jego sensem i celem - bądź wdzięczny! Jakże wielu jest takich, którzy nie mieli szansy żyć wystarczająco długo, aby doczekać takiego momentu...
     Jeślibyś stał się "ofiarą" czyjejś uszczypliwości, złośliwości, ignorancji czy małostkowości - pamiętaj, sprawy mogłyby potoczyć się jeszcze gorzej: to Ty mógłbyś być taką zadającą ból osobą!
     Jeśli zdecydujesz się wysłać ten tekst do innych - dzięki stokrotne. Być może zmienisz ich życie w sposób, którego nie mogłeś się spodziewać?
     Ten, który poniósł te wszystkie trudy przed Tobą, aby pokazać Ci, że z Miłości wszystko jest możliwe;

Jezus.

Grób Pański dziś

"Nie ma Go tu! Zmartwychwstał jak powiedział" (Mt 28, 6). Można też przyjechać tutaj i osobiście sprawdzić, że Pana Jezusa nie ma w Grobie, podobnie jak uczynił to św. Jan, który wszedł do pustego Grobu, "ujrzał i uwierzył" (J 20, 8). "Nie ma Go, zmartwychwstał, jak powiedział, oto miejsce, gdzie go złożono".
Typowy Grób. Miejsce, gdzie złożono Pana Jezusa, było własnością Józefa z Arymatei, członka Sanhedrynu. Pochował on Chrystusa we własnym grobie, który odzwierciedla typowe miejsce żydowskiego pochówku. Ma on dwie części połączone ze sobą wąskim przejściem. Pierwsza, dość obszerna, służyła za miejsce modlitwy i żałoby dla rodziny. W drugiej zaś części, znacznie mniejszej, były wykute w skale podłużne wnęki, w których kładziono zmarłych. Wejście do grobu zasuwano masywnym głazem przypominającym kamień młyński. Dlatego kobiety idące do grobu martwiły się i "mówiły między sobą: "Kto nam odsunie kamień od wejścia do grobu?” (Mk 16, 3).
Pielgrzymi. Od wieków z całego świata przybywają do Bazyliki Zmartwychwstania, aby pomodlić się przy pustym Grobie. Pierwsza pielgrzymowała tutaj Matka Najświętsza, która - jak mówią apokryfy - codziennie przybywała na Kalwarię i do pustego Grobu (Transitus 1). Na tę pamiątkę w Bazylice Zmartwychwstania są tzw. Arkady Maryi. Bez wątpienia przychodzili tutaj na modlitwę pierwsi chrześcijanie, którzy licznie przyjmowali chrzest, o czym czytamy w Dziejach Apostolskich (...).
Niestety, w 135 r. cesarz Hadrian, chcąc wymazać z pamięci chrześcijan święte miejsca, postawił nad Grobem Pańskim ołtarz Venus. W ten sposób jednak zaznaczył jeszcze bardziej to miejsce. Gdy matka cesarza Konstantyna, św. Helena, przybyła do Jerozolimy, nie było problemów z identyfikacją miejsca Zmartwychwstania. W krótkim czasie postawiono tu potężną bazylikę, a sam grób został zamknięty wewnątrz małej kaplicy. W ciągu wieków kaplica Grobu Bożego ulegała zmianom (lata: 614, 1009, 1048, 1555, 1719, 1808). Zachowała jednak swe przeznaczenie - wskazywała miejsce Zmartwychwstania.
Współczesność. Obecnie Grób Pański ma również dwie części. Pierwsza z nich, będąca przedsionkiem, jest zwana kaplicą Anioła, ponieważ tam ukazał się on niewiastom. Znajduje się w niej fragment kamienia, który według tradycji zamykał wejście do grobu. W drugiej części jest miejsce, gdzie złożono Ciało Chrystusa owinięte w płótna zgodnie z żydowską tradycją. Na tym miejscu jest obecnie marmurowa płyta. Ojciec Bonifacy z Roguzy, franciszkanin, będąc świadkiem prac restauracyjnych w 1555 r., stwierdza, że po zdjęciu wszelkich ornamentów można było widzieć oryginalną skałę, na której spoczęło Ciało Zbawiciela.
Nad marmurową płytą widnieje wizerunek Zmartwychwstania Pana Jezusa, a z góry zwisa szereg lamp wskazujących na wagę miejsca. Na ścianie północnej jest ikona Matki Bożej. Można ją uchylić i zobaczyć za nią fragment surowej skały grobowej, która bez zmian i ornamentów dotrwała do współczesności, będąc świadkiem Zmartwychwstania.
Liturgia
Grób Pański jest pod opieką katolików i prawosławnych (głównie Greków i Ormian). W związku z tym każde wyznanie chrześcijańskie ma wyznaczone godziny, w czasie których, sprawuje Liturgię. Jako katolicy możemy celebrować codziennie Mszę Świętą od 4.30 do 7.15. W Grobie Pańskim kończy się codzienna procesja, piątkowa Droga Krzyżowa oraz inne nabożeństwa. W ciągu dnia Grobem opiekują się prawosławni (Grecy), a o godz. 20.00 każdego dnia zamyka się bazylikę. Jeśli ktoś chce, to może pozostać wewnątrz na całonocną modlitwę. Ojcowie Franciszkanie mają połączony z bazyliką klasztor i w nocy modlą się przy Grobie Pańskim. Obecnie w klasztorze jest trzech Polaków, w tym przełożony o. Władysław Brzeziński.
ks. Paweł Rytel-Andrianik, Jerozolima

Katechizmowe rozważania

"Żywa ofiara w Chrystusie"

KOŚCIÓŁ PAMIĘTA O OFIERZE SWEGO PANA
     Jezus, pokładając ufność w Bogu, całkowicie oddał się ludziom. To oddanie się cechuje także Jego ostatnie chwile z przyjaciółmi. Jeśli mówi: "To jest moje Ciało, które za was będzie wydane", chce tym samym powiedzieć: To jest moje życie, oto jestem dla was, także w godzinie zdrady i cierpienia, także w śmierci na krzyżu. W wyciągniętych i przybitych do krzyża rękach widzą chrześcijanie znak Jego dobrowolnej niemocy i wydania się. We mszy świętej uobecnia się nie tylko Ostatnia Wieczerza Jezusa, lecz również Jego śmierć i zmartwychwstanie. Gdy katolicy mówią o ofierze Chrystusa lub o ofierze mszy świętej, mają na myśli nie ofiarę, którą w niektórych religiach składa się bóstwu. Mają przed oczyma całe życie Jezusa, Jego wydanie się w życiu i śmierci. Ta ofiara życia Jezusa jedna nas z Bogiem. Umacnia wspólnotę Boga i ludzi i ofiarowuje przebaczenie, służy szczęściu i zbawieniu wszystkich ludzi. Staje się ona teraźniejszością zawsze, gdy Kościół sprawuje Eucharystię. "To czyńcie na moją pamiątkę" znaczy także - pozwólcie, aby ofiara życia i śmierci Jezusa mogła w was działać. Wciąż czyńcie to, co Jezus czynił dla Boga i ludzi.
     Gdy kapłan wypowiada nad chlebem i winem słowa Jezusa i gdy ukaże wiernym Jego Ciało i Krew, zgromadzeni wyznają:
"Głosimy śmierć Twoją, Panie Jezu, wyznajemy Twoje zmartwychwstanie i oczekujemy Twego przyjścia w chwale".

     Ofiara: Słowo pochodzenia łac. offerre = nieść naprzeciw, przynieść, dawać. We wszystkich prawie religiach ludzie poprzez ofiarę dają wyraz swej zależności od Boga (lub bogów) i potwierdzają, że wszystko Jemu (im) zawdzięczają. Symbolicznie oddają jedną część tego, co posiadają (przez spalenie, zniszczenie albo rozdanie). W Starym Testamencie ofiary odgrywały ważną rolę. Nowy Testament mówi tylko o jednej jedynej ofierze Jezusa, który na krzyżu ofiaruje swe życie. Tę gotowość do ofiary objawił Jezus podczas Ostatniej Wieczerzy w słowach i gestach łamania chleba i rozdawania wina. Sobór watykański II (1963) powiada: "Zbawiciel nasz podczas Ostatniej Wieczerzy (...) ustanowił Eucharystyczną Ofiarę Ciała i Krwi swojej, aby w niej na całe wieki, aż do swego przyjścia, utrwalić Ofiarę Krzyża i tak umiłowanej Oblubienicy Kościołowi powierzyć pamiątkę swej Męki i Zmartwychwstania" (Konstytucja o liturgii świętej, 47).
     Ofiara Kościoła: Kościół przeżywa we mszy świętej na nowo życie, śmierć i zmartwychwstanie Jezusa Chrystusa, i przez posługę kapłana uczestniczy w Świętej Ofierze. Sam staje się także "żywą ofiarą w Chrystusie".

W KAŻDYM TYGODNIU WIELKANOC
     Według kalendarza żydowskiego dzień zmartwychwstania Jezusa był dniem po szabacie (po święcie), a więc pierwszym dniem tygodnia (Mk 16, 2). Dla chrześcijan od samego początku był to dzień przebywania ze sobą (por. J 20, 19. 26). Później nazwano go "Dniem Pańskim", gdyż wierzono w szczególną obecność swego Pana, Jezusa Chrystusa, podczas sprawowanej Eucharystii. Następnie chrześcijanie przenieśli przykazanie święcenia szabatu na ten pierwszy dzień tygodnia - na dzień Pański.
     Niedziela jest dniem zmartwychwstania Jezusa. Każda niedziela jest zatem "małą" uroczystością wielkanocną. Szczególnie aktualną staje się ona podczas niedzielnej mszy świętej. Nacechowana jest radością wielkanocną. W dniu tym ludzie uwalniają się od ciężaru i monotonności codziennej pracy, odpoczywają, gdyż niedziela ustanowiona jest dla człowieka (por. Mk 2, 27). Każda niedziela winna być świętem, które sprawia, że ludzie odnajdą się między sobą i w sobie, a przede wszystkim, zwracają się do Boga.
     W większości kościołów sprawuje się Eucharystię nie tylko w niedzielę, ale każdego dnia. W ten sposób składa się Bogu nieustanne dziękczynienie i spaja się życie ludzi z Jezusem Chrystusem i z Jego oddaniem się Bogu i ludziom.
     Chleb eucharystyczny przechowywany jest w tabernakulum. Dzięki temu także chorzy i umierający mogą uczestniczyć we wspólnocie Ciała eucharystycznego. Wierni mogą również oddawać cześć obecnemu w nim Panu nie tylko w czasie mszy świętej. Zewnętrznym znakiem adoracji jest przyklęknięcie. "Wieczna lampka" przypomina o obecności Pana pod postacią chleba.
     Antyfona z mszy świętej wielkanocnej odnosi się do każdej niedzieli:
     "W tym dniu wspaniałym wszyscy się weselmy" (wg Ps 118, 24).

     Antyfona (refren, powtarzająca się odpowiedź) to krótki tekst modlitewny, dawniej śpiewany na przemian przez dwa chóry po wersetach psalmu, nawiązujący do treści danego święta.
     Trzecie przykazanie: Pamiętaj, abyś dzień święty święcił (zob. Dziesięć przykazań; Wskazania Kościoła).
     Wypoczynek niedzielny: Wydana przez cesarza Konstantyna w 321 r. ustawa zabraniała pracy zarobkowej w niedzielę. Również w średniowieczu złamanie tej zasady było bardzo surowo karane. Z wprowadzeniem 40-godzinnego tygodnia pracy straciła swe znaczenie ustawowa regulacja odpoczynku niedzielnego. "Święcenie" niedzieli stało się ponownie zadaniem chrześcijan.
     Konsekracja (od łac. consecrare = poświęcić, consecratio = poświęcenie, przekazanie na własność Bogu) to uroczyste poświęcenie (por. Sakramentalia) zastrzeżone dla biskupa (np. ołtarza, kościoła) nazywamy konsekracją. Przy sprawowaniu Eucharystii mówi się o konsekracji chleba i wina (przeistoczeniu), jak również o hostiach konsekrowanych, znajdujących się w tabernakulum.
     Wieczna lampka: Na znak obecności Chrystusa pod postacią Chleba eucharystycznego płonie w kościołach czerwona lampka (oliwna) - Chrystus jest "światłością świata" (J 8, 12). Przyklęknięcie: U katolików znak uwielbienia i adoracji Jezusa Chrystusa jako Pana. Wyraz wiary w to, że Chrystus jest obecny pod postacią chleba.
     Komunia pod dwiema postaciami: Od soboru watykańskiego II udzielanie Komunii świętej pod dwiema postaciami jest dozwolone. Co więcej, przy szczególnych okazjach nawet zalecane (o ile jest to możliwe do wykonania), aby w ten sposób na nowo uczynić widzialnym pełny znak Eucharystii.
     Pomocnicy w rozdawaniu Komunii świętej: Na prośbę miejscowego proboszcza, biskup diecezji może odpowiednim mężczyznom i kobietom zezwolić na rozdawanie Komunii świętej.
opr. Wioletta Fornal

Baranek zbawiający owce
Rozważania nad symboliką wielkanocną

Jasność i radość, która większości z nas kojarzy się prawdopodobnie z myślami o Wielkanocy, nie może zmienić faktu, że wewnętrzna treść tego dnia jest dla nas o wiele trudniejsza do przyjęcia, niż choćby ta bożonarodzeniowa. Narodziny, dzieciństwo, rodzina - to wszystko należy do naszego własnego świata przeżyć. Dlatego całkiem bezpośrednio porusza nas myśl o tym, że Bóg stał się dzieckiem, małe stało się wielkie, wielkie stało się bliskie, ludzkie i dotykalne. Wierzymy, iż rodząc się w Betlejem, Bóg wstąpił w ten świat i już samo to ściągnęło odrobinę światła ku ludziom, którzy o własnych siłach nie byli w stanie przyjąć tego orędzia […].
Wielkanoc mówi o czymś niewyobrażalnym. To wydarzenie dochodzi do nas zrazu wyłącznie poprzez słowo, nie dzięki zmysłom. Tym bardziej chodzi więc o to, aby pozwolić kiedyś, by pozyskało nas słowo. Ponieważ jednak obecnie wyobrażamy sobie wszystko przy pomocy zmysłów, od dawna już wiara Kościoła przełożyła wielkanocne słowo na symbole, które pozwalają przeczuć to, czego nie da się wypowiedzieć słowem. Symbol światła (a wraz z nim i ognia) odgrywa szczególną rolę. Orędzie paschalne wypowiedziane znad świecy, która w nocy, w ciemnym kościele staje się znakiem życia, wyobraża Zwycięzcę Śmierci. Tak oto wydarzenie z przeszłości zostaje przetłumaczone na język naszych czasów: gdzie światło zwycięża ciemność, tam dokonuje się coś ze zmartwychwstania.

Błogosławieństwo wody wysuwa na plan pierwszy inny element stworzenia, będący symbolem zmartwychwstania: woda może mieć w sobie coś zagrażającego, co może stać się orężem śmierci. Żywa, źródlana woda jest jednakże darem i stwarza wśród pustyni oazy życia. Trzeci symbol jest całkiem innego rodzaju: śpiew "alleluja", świąteczna pieśń wielkanocnej liturgii, pokazuje, że głos ludzki może nie tylko krzyczeć, jęczeć, żalić się, mówić, lecz również - śpiewać. Czyż to, że człowiek potrafi ponad wszystko inne wołać głosem stworzenia, przemieniając je w harmonię, nie pozwala nam w cudowny sposób przeczuwać, do jakiej metamorfozy zdolni jesteśmy my i stworzenie? Czy to nie jest cudowny znak nadziei, w którym wolno nam przeczuwać to, co ma nadejść, przyjmując to jednocześnie jako możliwość i teraźniejszość?
Nie jest zresztą przypadkowa taka pora roku, w której obchodzona jest Wielkanoc. Chrześcijańska Wielkanoc wykracza poza żydowską Paschę i sięga głęboko zarówno w historię religii, jak i w obszar tzw. religii naturalnej. Frapujące i dające do myślenia jest dla mnie to, jak dobitnie mówi Jezus w czasie swojej życiowej drogi o swej "godzinie". Zmierza ku śmierci, lecz unika jej tak długo, dopóki nie nadejdzie Jego godzina (por. np. Łk 13,31-35). Tak więc całkiem świadomie łączy On swoje posłannictwo z całą historią wiary ludzkości i ze znakami stworzenia. Ostateczne wypełnienie swego posłannictwa łączy Jezus z tym świętem, a więc z pierwszą wiosenną pełnią Księżyca. […]

Do barokowej liturgii należał kiedyś "risus Paschalis" - wielkanocny śmiech. Wielkanocne kazanie zawierać musiało historię pobudzającą do wesołości tak, że kościół rozbrzmiewał tego dnia śmiechem. To mogła być nieco powierzchowna forma chrześcijańskiej radości. Czyż jednak nie ma w tym właściwie czegoś pięknego i stosownego, że śmiech stał się symbolem liturgicznym? Czy nie sprawia nam przyjemności, kiedy w barokowych kościołach, w igraszce aniołów i ornamentów, słyszymy wciąż śmiech, w którym wyraża się wolność odkupionych? Czy nie jest znakiem wielkanocnej wiary, kiedy to Haydn odnośnie swojej kościelnej kompozycji powiedział, iż myśląc o Bogu, znalazł niewątpliwą radość, taką, że "kiedy chciałem wypowiedzieć słowa prośby, nie mogłem powstrzymać mojej radości i dałem upust moim radosnym uczuciom, tak, że "miserere" i dalsze części opatrzyłem określeniem "allegro"?
Niebiańska wizja z Apokalipsy mówi, co dzięki wierze ujrzymy w czasie Wielkanocy: zabitego Baranka, który żyje. A ponieważ On żyje, skończy się nasz płacz i przemieni się w śmiech (por. Ap 5,4 i dalsze). Spojrzenie na Baranka jest naszym spojrzeniem w otwarte niebo. Bóg widzi nas i działa, jeśli nawet czyni to inaczej niż myślimy, czy skłonni bylibyśmy Mu narzucić. Właściwie dopiero dzięki Wielkanocy możemy w pełni wypowiadać pierwszą zasadę wiary. Dzięki Wielkanocy znalazła ona swoje wypełnienie i stała się pociechą: wierzę w Boga, Ojca wszechmogącego. Dzięki Barankowi wiemy, że Bóg jest rzeczywiście Ojcem, i że jest wszechmogący. Kto to pojął, nigdy już nie będzie całkowicie smutny i zrozpaczony. Kto to zrozumiał, przeciwstawi się pokusie stanięcia po strome oprawcy. Kto to pojął, nie dozna straszliwego lęku, jeśli sam znajdzie się w sytuacji Baranka, ponieważ wtedy będzie w najbezpieczniejszym miejscu.

Do tego więc zaprasza nas Wielkanoc, abyśmy nie tylko słuchali Jezusa, lecz słuchając uczyli się również patrzeć od środka. To największe święto roku kościelnego dodaje nam odwagi, aby spoglądając na Niego, zabitego i zmartwychwstałego, odkryć otwartą szczelinę nieba. Jeśli pojmiemy orędzie zmartwychwstania, poznamy, iż niebo rozciągnięte nad ziemią nie jest całkowicie zamknięte. Wtedy -jeszcze nieśmiało, choć z mocą - przenikanie w nasze życie coś z Bożego światła. Wtedy wleje się w nas radość, na którą w przeciwnym razie bezskutecznie czekalibyśmy, a każdy, kogo przeniknie coś z tej radości, może stać się na swój sposób taką szczeliną, przez którą niebo spogląda na ziemię i schodzi ku niej. I tak stanie się prawdą to, co przepowiada Apokalipsa: wszelkie stworzenie, które jest w niebie i na ziemi, i pod ziemią, i na morzu, i wszystko, co w nich przebywa, napełnione jest radością zbawionych (por. Ap 5,13). W stopniu, w jakim to rozpoznamy, spełni się słowo odchodzącego, rozstającego się, a przecież wciąż na nowo przychodzącego Jezusa: wasz smutek zamieni się w radość (J 16,20). A napełnieni wielkanocną wiarą ludzie powiedzieć mogą tak jak Sara: "Bóg pozwolił mi się śmiać; każdy, kto o tym usłyszy, będzie się ze mną śmiał" (Rdz 21,6).

Joseph kard. Ratzinger

Panie, wierzę, chcę wierzyć w Ciebie!
Spraw, żeby moja wiara była pełna,
przenikająca moje myśli, sądy, słowa i czyny.
Spraw, aby moja wiara była dobrowolna,
abym chętnie przyjmował
wszelkie wyrzeczenia i obowiązki,
które ona niesie z sobą, i żebym wierzył całym sobą.
Spraw, Panie, żeby moja wiara była silna,
otwarta na nowe światła, przezwyciężająca
trudności, krytyki, wątpliwości.
Spraw, Panie, żeby moja wiara była radosna,
żeby dawała pokój mojemu duchowi
i czyniła mnie zdolnym do rozmowy z Bogiem
i promieniowała szczęściem
obcowania z Bogiem i z ludźmi.
Spraw, Panie, żeby moja wiara była skuteczna,
niech się w miłości objawia na zewnątrz
jako prawdziwa przyjaźń z Tobą i dobroć dla ludzi.
Niech mnie umacnia w cierpieniu,
niech i pomaga szukać Ciebie w nadziei.
(M. Bednarz, Skarbnica modlitw)

 

Królowa Polski, Matka Kościoła, Pani Fatimska...

Z Tobą, Matko, przez życie iść...

TESTAMENT Z KRZYŻA

Swoim testamentem z krzyża Jezus wzywa każdego z nas do budowania jedności życia z Maryją. Zbawiciel chce, byśmy wprowadzili Jego Matkę do naszego życia wewnętrznego, by Ona mogła nas kształtować.
Jan będzie wszystkie istotne sprawy swojego życia rozstrzygał razem z Matką Bożą, pozwalając Jej ingerować w najbardziej osobiste przeżycia i doświadczenia, pozwalając by Ona prowadziła go, jak matka prowadzi swoje dziecko. Rozpocznij i ty budowanie własnej wewnętrznej relacji z Maryją - takiej, jaka istnieje pomiędzy małym dzieckiem a kochającą matką. Wprowadź Ją w najbardziej intymne dziedziny swojego życia. Niech twoją postawę cechuje zawsze postawa Bożego dziecięctwa. Chciej pozostawać słabym jak dziecko, którego własne możliwości są prawie żadne.
Komuś, kto zawierza się Maryi, o wiele łatwiej będzie o postawę dziecka Bożego - dziecka, które wierząc, że jest kochane i w pełni akceptowane, w każdej okoliczności zachowuje właściwą sobie godność. Wtedy odrzucenie przez ludzi nie jest już tak bolesne. - Skoro Bóg mnie nie odrzuca, to odrzucenie przez ludzi jest jedynie oczyszczeniem mnie ze zbytnich przywiązań, ze zbytniego liczenia na ludzi i zabiegania o dobrą opinię w oczach świata.
Ktoś, kto ma w sobie postawę prowadzonego przez Maryję dziecka Bożego, pozostaje jakby ponad niezrozumieniem, odrzuceniem, oskarżeniem, złą opinią. Jeżeli zależy mu na uznaniu u innych to jedynie ze względu na wolę Bożą.
Synowskie zawierzenie się Maryi wyzwala z tego, co zwykle bardzo nas ogranicza - z niepotrzebnych i niewłaściwych układów ze światem.
Celem życia kogoś, kto zawierza się Maryi i pragnie, by to Ona kształtowała jego życie wewnętrzne, staje się uświęcenie, a więc takie przeniknięcie przez Chrystusa, by coraz bardziej znikało jego "ja", by zaczął w nim żyć Chrystus. A to dokonuje się zwykle w kontekście odrzucenia przez ludzi. Wzgarda i niezrozumienie stają się wtedy czymś codziennym w naszej drodze do świętości.
Dziecko Boże prowadzone przez Maryję jest pewne, że Bóg kocha je pomimo przepaści jego zła; wierzy, że przepaść miłości Boga w nieskończony sposób przewyższa nawet najgłębszą przepaść ludzkiej nicości i grzechu.
Dziecięce zawierzenie się Maryi, o jakim mówi Papież, to stojąca przed każdym z nas szansa wejścia w tak osobisty i intymny kontakt z naszą duchową Matką, że umożliwi on Maryi jak najpełniejszy udział w kształtowaniu naszego życia wewnętrznego.
Chrystus chce, byś wprowadził Maryję w całe swoje życie, w najbardziej intymne przeżycia wewnętrzne i żebyś dzięki temu próbował patrzeć na siebie i otaczający cię świat jakby Jej oczami. Wtedy staniesz się mocny Jej mocą.
Dziecko, pozostając w bliskim kontakcie z matką, obserwuje ją i zaczyna mimo woli patrzeć na wszystko jej oczami. (...) Dlatego też świadomie czy podświadomie naśladuje ją. Właśnie o to chodzi również w przypadku dziecka Bożego, które zawierzając się po synowsku swojej duchowej Matce, zaczyna dzielić z Nią całe swoje życie, tworząc komunię osób.
[Dziecko Boże] tak bardzo wpatruje się w Nią, że nawet nie wiedząc kiedy, zaczyna żyć Jej życiem i kochać Jej Sercem.
Odpowiadając na miłość Matki i po synowsku się Jej zawierzając, dziecko pozwala, by Ona kształtowała jego życie wewnętrzne na swój wzór.
Jeżeli kiedyś wszystko ci się zawali, będzie to znak, że masz budować jeszcze większą wspólnotę życia z Maryją, twoją duchową Matką.
Dziecko Boże, które wychodzi naprzeciw Matce i bez lęku pozwala się Jej kształtować, zaczyna inaczej żyć. Jego życie zmienia się, choć ono samo nie musi wiedzieć, kiedy Matka Boża zacznie "za nie żyć Ewangelią".
Proces kształtowania się naszej dziecięcej relacji wobec Maryi nie jest łatwy, ponieważ człowiek duchowo stary chce sam decydować o swoim losie.
Może często nie ufasz Jej, ponieważ wciąż ufasz sobie. Może buntujesz się i nie chcesz przyjąć darów, jakie Bóg ofiarowuje ci przez Jej ręce. A przecież tylko wtedy, gdy będziesz małym, bezradnym i bezgranicznie ufnym wobec Boga, zostaniesz obdarzony prawdziwą mocą.
Bezradne dziecko Boże dysponuje mocą samego Stwórcy. Dla kogoś, kto trwa przed Bogiem w postawie dziecięctwa, nie ma rzeczy niemożliwych.
Budowanie wspólnoty życia z Matką Bożą stanie się twoją drogą do uświęcenia. To twoja niezwykła szansa. Twój wewnętrzny dialog z Matką Bożą będzie tworzył tę przedziwną jedność, która sprawi, że coraz bardziej będziesz formowany na Jej podobieństwo, co oznacza, że zaczniesz coraz pełniej żyć tak, jak Ona żyła.
Jeżeli zawierzysz siebie Maryi, Ona najpełniej otworzy cię na Ducha Świętego i nauczy korzystania z Jego darów. I to stanie się twoją drogą do jak najgłębszego życia wiarą.
Do tego, byśmy mogli we wszystkim wypełniać wolę Bożą, konieczne jest zakochanie się w Bogu. Człowiek w Nim zakochany jest "szalony" i w swoich pragnieniach, i w tym, co robi.
Do szalonej miłości Boga chce prowadzić nas nasza duchowa Matka - Maryja. Stąd nasze całkowite oddanie się Jej staje się drogą ku najgłębszej miłości Boga.
Ta, która z woli swojego Syna jest naszą duchową Matką, kocha nas tak, jak kochała Jezusa jako człowieka.
Na mocy testamentu z krzyża Jej nowym posłannictwem jest macierzyństwo duchowe wobec każdego z nas. Odtąd żyje Ona dla nas, troszczy się o nas i pozostaje całkowicie do naszej dyspozycji.
Już od momentu naszego poczęcia Maryja poprzez nasze ziemskie matki, którym wyjednuje potrzebne łaski, jest przy nas i służy nam. Ona jest przy nas o wiele bardziej niż nasze matki ziemskie, których możliwości są ograniczone.
Matka Niebieska jest "do dyspozycji" każdego swojego dziecka cały czas jakby na każde jego zawołanie.
Gdy zaczniesz patrzeć na swoje życie w świetle wiary, dostrzeżesz, że: To Ona wstawała do ciebie w nocy, karmiła cię, pielęgnowała i czuwała przy tobie w każdej chwili twojego życia; To Ona troszczyła się o ciebie poprzez lekarza, który cię leczył i poprzez wszystkich, którzy wyświadczyli ci jakiekolwiek dobro; To za jej przyczyną spotkałeś na swojej drodze tak wiele ludzkiej dobroci i serca.
Maryja, która jest stale przy tobie i troszczy się o twój wszechstronny rozwój, w sposób szczególny troszczy się o twój rozwój duchowy. Ona jest Matką i Mistrzynią twojego życia duchowego.
Jej najgłębszym pragnieniem jest wzrastanie w tobie Chrystusa, tak, by w twoim sercu nie było już miejsca dla ciebie samego, a tylko dla Niego i Jego woli.
Kiedy matka bierze dziecko na ręce, okazuje mu swoją czułość. Jest to gest przytulenia do serca i jednocześnie gest wywyższenia - uniesienia dziecka do wysokości własnej twarzy. Dziecko podniesione do twarzy matki czuje się bezpieczne i tak wielkie jak ona. Jeżeli dana nam za Matkę Maryja nosiła swojego jedynego Syna na rękach, to "nosi też i nas".
Gdy patrzysz na wizerunek Matki Bożej, możesz za każdym razem przypominać sobie, że tak, jak Jezus jest na Jej rękach, tak również - bez żadnej przesady - i ty.
Przyjęcie tej prawdy wymaga szaleństwa wiary i postawy ewangelicznego dziecka. Człowiek, który nie ma w sobie postawy duchowego dziecięctwa, nie uzna jej i nie przyjmie. Gdy jednak, zdobywając się choćby na odrobinę szaleństwa wiary, przyjmiesz tę tajemnicę Bożej miłości, zaczniesz czerpać z niej pociechę i radość, pozwalającą ci przeżywać z dziecięcą wiarą nawet najtrudniejsze chwile twojego życia.
To, że Maryja "nosi cię na rękach", jest czymś obiektywnym, niezależnym od twojej wiary. (...) Tak więc niezależnie, czy wierzysz w to, czy nie, czy pamiętasz o tym, czy nie, czy pamiętasz o tym, czy nie, jesteś "na rękach Maryi". Świadomość, że jesteś "na rękach Matki Bożej", pozwoli ci trwać w obecności Boga z niezachwianą wiarą w Jego miłość. Wiara ta nie musi wiązać się z przeżyciami emocjonalnymi.
Mądrość dziecka wyraża się m.in. w uznaniu, że cała jego "wielkość" bierze się stąd, iż to mama unosi je wysoko na rękach. Dziecko, które zapomniałoby o tym i zaczęło uważać, że jest tak wielkie jak mama, przywłaszczając sobie to wyniesienie, bardzo szybko mogłoby spaść z rąk matki, co mogłoby okazać się tragiczne w skutkach.
Matka Boża, otaczając nas szczególną miłością, też "wynosi nas wysoko", czyni to jednak tak, że my często nie zdajemy sobie sprawy z tego, komu nasze wyniesienie zawdzięczamy. Czymś oczywistym jest, że łaska zobowiązuje. Nie otrzymuje się talentów, by zakopać je w ziemi, ale żeby zgodnie z wolą Bożą posłużyć się nimi do naszego uświęcenia. Dlatego proś Maryję, by świadomość, że jesteś "noszony przez Nią na rękach", przenikała całe twoje życie.
Przeświadczenie, że z woli Boga jesteś "na rękach Maryi", winno towarzyszyć twojemu uczestnictwu we Mszy św. i twoim spowiedziom. W tym duchu możesz prowadzić rozmyślanie, możesz modlić się modlitwą celnika czy jakąkolwiek inną formą modlitwy; również kiedy modlisz się za innych, proś o ich otwarcie na tę niepojętą Bożą łaskę.
Pamiętaj, że niezależnie od tego, czym się zajmujesz, czy czymś bardzo poważnym, czy sprawami błahymi, "pozostajesz na Jej rękach". "Na Jej rękach" pracujesz, jesz obiad, pijesz herbatę, "na Jej rękach" zasypiasz i śpisz. Starasz się każdy dzień rozpoczynać od aktu wiary w to, że Bóg w swojej niezgłębionej miłości ku tobie, chce, by Maryja nosiła cię tak, jak nosiła Jego jedynego Syna.
Maryja nie wypuszcza cię ze swoich rąk również wtedy, gdy grzeszysz. Inaczej grzech mógłby stać się dla ciebie katastrofą nieodwracalną. Wiara w "pozostawanie na Jej rękach" sprawia, że łatwiej ci powstać i wrócić do życia w łasce, że jeden twój grzech nie pociągnie za sobą lawiny następnych.
Ręce Matki Bożej są tym szczególnym miejscem, w którym po każdym grzechu możesz odrodzić się. "Na Jej rękach" łatwiej poznasz swoją słabość i to, że sam nie jesteś zdolny do naśladowania Chrystusa.
Gdy poniewierasz własną godność i znieważasz Boga, który tak nieskończenie cię umiłował, kiedy gardzisz Jego miłością, dla Niej musi to być czymś niewypowiedzianie bolesnym. Jednak mimo wielkiego cierpienia Ona nie wypuszcza cię ze swoich rąk. Gdyby pozostawiła cię wtedy samemu sobie, zginąłbyś.
Kiedy dźwigasz krzyż swoich oczyszczeń i tego wszystkiego, co Bóg do puszcza, byś nawrócił się i zmienił, gdy stary człowiek w tobie przybijany jest do krzyża, Ona jest przy tobie i pomaga ci, choć ty nie zawsze jesteś w stanie odczuć to czy zobaczyć.Ty też musisz w jakimś stopniu zaznać tego, czego zaznał Jezus, który przeszedł przez gorycz samotności i opuszczenia przez swoich umiłowanych uczniów. Kiedy niesiesz krzyż, Ona "niesie cię na swoich rękach" razem z twoim krzyżem, niezależnie czy to odczuwasz, czy nie.
Uwierz, że również, gdy przyjdzie ci umierać, będziesz umierał "na Jej rękach". Ona sama przeprowadzi cię przez granicę życia i śmierci. (...) Śmierć jest czymś, co nas przeraża, jest momentem zapewne ostatecznych i największych ciemności, ale jeżeli będzie w tobie postawa dziecięctwa i wiara, że Bóg kocha cię pomimo twojej nicości, to ten ostatni moment twojego życia nie będzie cię przerażał. Choćbyś w czasie tych największych ciemności - które będą dla ciebie szczególną Bożą łaską - wołał podobnie jak Chrystus: "Boże mój, Boże mój, czemuś mnie opuścił" (Mt 27,46), nie zapominaj, że jesteś "w Jej ramionach". Zawsze, gdy cierpisz, Ona cierpi razem z tobą, ale znając o wiele bardziej niż ty sens cierpienia, oczekuje, że i ty uwierzysz, iż wszystko, co cię spotyka, jest daną ci przez Boga łaską. Cierpienie może uwolnić cię od twoich różnorodnych przywiązań, może też zburzyć twoją nieprawdziwą wizję świata i Boga, a tym samym przybliżyć cię do Niego.
Poznając miłość Maryi, poznasz, jak bardzo kocha cię Bóg, bo to On przez Nią okazuje ci swoją miłość.

.......................................................................................................................................................................................

     Na imię miała Maria, a nazywali ją Magdaleną. Otóż ta kobieta jest dzisiaj drogowskazem życia dla wszystkich chrześcijan, ponieważ etapy jej życia są tymi samymi etapami, przez które my przechodzimy w wierze. Jest ona lustrem, w którym będziemy się mogli przejrzeć, a co ważniejsze - zobaczyć, co Jezus Chrystus może z nami zrobić. Czy wierzysz, że to, co Jezus uczynił Marii Magdalenie, może uczynić i tobie? Więc niech ci się stanie według twojej wiary.
     Maria Magdalena była szczególną kobietą. Gdy była na drodze grzechu, zajmowała w nim pierwsze miejsce. Ale była również pierwsza w nawróceniu - kiedy się nawróciła, nigdy już nie spojrzała wstecz. Co więcej, była pierwsza w świadectwie i ogłaszaniu, że Jezus Chrystus zmartwychwstał.

Tajemnica Marii Magdaleny
     Trzeciego dnia po ukrzyżowaniu Chrystusa wstaje bardzo wcześnie. Idzie kupić olejek, by namaścić ciało Jezusa. Nagle przypomina sobie o czymś - o wielkim głazie, który zastawia wejście do grobu. Ale zamiast szukać kogoś, kto by jej pomógł go odsunąć, idzie dalej. Wie, że może liczyć na siłę, która uzdolni ją do poruszenia jakiegokolwiek głazu. Co jest tą siłą Marii Magdaleny? Jest nią przebaczenie udzielone jej przez Jezusa! Czuje się przez Niego kochana i dlatego przychodzi do grobu. Ale ku jej zaskoczeniu kamień jest już odsunięty. Wchodzi więc do wewnątrz i zaczyna szukać ciała Jezusa. Jednak znajduje tylko prześcieradła i bandaże, którymi był owinięty. Ciała nie ma. Co się stało? Ukradli Go? Wychodzi z grobowca i klęka na ziemi, zaczyna płakać. Po raz pierwszy w życiu płacze za miłością, która odeszła. Nigdy wcześniej za nikim nie płakała, bo jej serce było zatwardziałe. Gdy nasze serce jest twarde - nie płaczemy. Są ludzie, którzy nie potrafią płakać. Wydaje się, że są z żelaza. Ale gdy dotyka ich miłość Boża, serca im miękną i stają się zdolni do łez. To właśnie przydarzyło się Marii Magdalenie.
Gdy tak szlocha, widzi człowieka, który zwraca się do niej: "Niewiasto, czemu płaczesz?" Słowo "niewiasto" jest tu bardzo znaczące, nazwał ją tak, ponieważ odzyskała swoją kobiecą godność. Nie jest już zabawką i rozrywką dla żołnierzy - jest niewiastą. Jezus tylko 5 osobom przyznaje ten tytuł, m.in. swojej Matce. Kiedy więc zwraca się tak do Marii Magdaleny, stawia ją na równi z Maryją. Tego dnia nastąpiły dwa zmartwychwstania: pierwszy zmartwychwstał Jezus, druga - Maria Magdalena. Staje się stuprocentową niewiastą, godną tego tytułu i... jakże dumną z niego. A wtedy Jezus mówi: "Idź do moich braci, którzy są twoimi braćmi i powiedz im, że Ja zmartwychwstałem, i że wyprzedzę ich do Galilei. Ogłoś im dobrą nowinę, że zwyciężyłem śmierć i nigdy więcej nie umrę".
     Maria Magdalena biegnie do Wieczernika, aby dać jedenastu apostołom świadectwo o Jezusie: "Chrystus zmartwychwstał! Widziałam Go na własne oczy i dotykałam Go swoimi rękami! Całowałam rany na Jego nogach i jestem świadkiem, że On zmartwychwstał. Miałam z Nim osobiste spotkanie i dlatego przychodzę wam ogłaszać, że Jezus żyje!".
Dlaczego Jezus nie wybrał mężczyzny, ale kobietę do ogłaszania światu swojego zmartwychwstania? Dlatego, że zależało Mu, aby ta dobra nowina rozeszła się szybko. W tamtych czasach nie było radia ani telewizji, ale było wiele kobiet. A gdy jedna dowiedziała się czegoś ważnego, po chwili wiedziały wszystkie. Kobiety tamtych czasów miały "charyzmat komunikacji".
Jeżeli byłeś pierwszy w grzechu, ale miałeś doświadczenie nawrócenia, teraz musisz być pierwszy w świadectwie. Jesteś powołany, by ogłaszać światu, że Jezus żyje, że dał Ci nowe życie, że cię wskrzesił. Możesz więc mówić innym: "Jezus zmartwychwstał i dał mi nowe życie. Wtedy ty także będziesz świadkiem Jezusa Chrystusa Zmartwychwstałego".
Jeśli w swoim życiu spotkałeś Zmartwychwstałego, nie możesz pozostać bierny, musisz podzielić się Nim z innymi.
     Czy największą radością i szczęściem twojego życia jest spotkanie Jezusa? Nie. Największym szczęściem jest podzielić się Jezusem z tymi, którzy Go nie znają! Największą radością jest to, że mogę być narzędziem, aby ktoś inny poznał Jezusa, aby inny odnalazł skarb zakryty. Dlatego jeśli chcesz być świadkiem Jezusa - musisz wstać i nieść świadectwo!
Fragment konferencji Jose Prado Floresa pochodzi z dwumiesięcznika "Szum z nieba".

Niedziela Wielkanocna

 
"A pierwszego dnia po szabacie bardzo wczesnym rankiem, kiedy jeszcze było ciemno, Maria Magdalena udała się do grobu i zobaczyła kamień odsunięty od grobu" (J 20, l).

Chrystusa już nie było w grobie. Zmartwychwstał! Cały rok liturgiczny przygotowuje nas do tego dnia. Już pierwsze pokolenia chrześcijan uroczyście czciły pamiątkę Zmartwychwstania Chrystusa.

Ruchome święto
Wielkanoc jest świętem ruchomym. Wiadomo, że Chrystus powstał z grobu w nocy z soboty na niedzielę, ale nie można ustalić stałej daty. W przeszłości było to przyczyną licznych nieporozumień. Sprawą zajął się Sobór Nicejski w 325 r. Ustalił on, że odtąd Paschę chrześcijańską obchodzić się będzie w niedzielę przypadającą po pierwszej pełni księżyca, zaraz po zrównaniu wiosennym. Sobór zapomniał jednak podać obowiązującą datę zrównania wiosennego, co stało się powodem dalszych nieporozumień, przeciągających się aż po VII i VIII w. Jedni bowiem byli zwolennikami ustalenia jej na 18, inni na 21, a jeszcze inni na 25 marca. Wreszcie za sprawą św. Bedy Czcigodnego i Karola Wielkiego przyjęto ostateczną wersję - 21 marca. Wielkanoc obchodzona jest więc od VII/VIII w. po dziś dzień w niedzielę po pierwszej wiosennej pełni księżyca. Najwcześniejszy możliwy termin Wielkanocy przypada na 22 marca. Zdarzyło się to ostatnio w 1818 r.,
a ponownie zdarzy się w 2285 r. Najpóźniejszy możliwy termin, czyli 25 kwietnia, ostatnio przypadł w 1943 r., a powtórzy się dopiero w 2038 r. Sama godzina zmartwychwstania Chrystusa pozostaje Bożą tajemnicą.

Rezurekcja
Na pamiątkę tej osłoniętej nocą chwili na całej polskiej ziemi obchodzi się rezurekcję. Resurrectio z j. łacińskiego = zmartwychwstanie. Kapłan podnosi krzyż ustawiony przy Grobie Pańskim i ozdobiony czerwoną stułą. To znak Jezusa kapłana, który złożył siebie na ofiarę. Następnie ksiądz trzykrotnym śpiewem oznajmia zmartwychwstanie Chrystusa. Idący w procesji ministranci niosą krzyż i figurę Zmartwychwstałego, kapłan zaś trzyma przed sobą monstrancję z Hostią. Tradycyjna procesja okrążała od zewnątrz kościół, przy którym zwykle znajdował się cmentarz; zmarłym także głoszono wieść o zmartwychwstaniu. Procesja kończy się odśpiewaniem dziękczynnego hymnu „Ciebie, Boga, wysławiamy”. Dawniej msza rezurekcyjna odbywała się dokładnie godzinę po wschodzie słońca. Przy sprzyjającej pogodzie tę poprzedzającą godzinę lud wykorzystywał na obserwację samej jutrzenki. Ludzie spieszyli na wzniesienie, by najlepiej dostrzec wynurzającą się słoneczną tarczę. Podobno, wówczas pojawiał się nad nią baranek z chorągiewką.

Wielkanocne życzenia
Niegdyś po rezurekcji krewni, sąsiedzi i znajomi podchodzili do siebie, witając się słowami: „Chrystus zmartwychwstał!”, a powitany odpowiadał: „Zmartwychwstał prawdziwie!”. Składano sobie życzenia zdrowych, spokojnych świąt, tak jak dzisiaj.
Po powrocie z kościoła gospodarz obchodził całą zagrodę i kropił ją wodą poświęconą w Wielką Sobotę. Tylko pszczelarze i bartnicy chyłkiem pomykali, aby nie być przez nikogo zagadniętym, bowiem: „W dzień Zmartwychwstania Pańskiego, ten kto się zajmuje pszczołami, powinien iść do spowiedzi i przyjąwszy komunię świętą, udać się z kościoła prosto do pszczelnika, przez drogę na nikogo nie patrząc i z nikim nie rozmawiając. Przyszedłszy na miejsce, trzeba natychmiast chuchnąć do każdego ula i do wylotu, obejść go wkoło do trzeciego razu, a tego roku pszczoły będą się roiły obficie”.
Święta pod znakiem jajek
Po mszy św. można było zasiąść do wielkanocnego śniadania. We wszystkich domach śniadanie rozpoczynano od dzielenia się poświęconym jajkiem. Mówiono: „Jajo to życie zaklęte. Sam Chrystus Pan powstał z grobu jako pisklę z jaja. Tak i wiosna przebiła się przez skorupę lodu”.
Jajko było symbolem cyklicznie odradzającego się życia i ukrytej siły witalnej. Malowanie jaj uważano za warunek istnienia świata i wierzono, że poniechanie tego zwyczaju sprowadzi katastrofę.
Wierzono, że skorupka jajka też ma nadzwyczajną moc i chroni przed gryzoniami. Dlatego kruszono ją i rozsypywano po kątach w izbach, komorze i sieni. Gospodyni sypała też garstkę za plot i na rolę, i po ciuchu myślała sobie: „Niechże żytko rośnie wysoko i dźwiga ciężkie kłosy”. Resztę skorupek obnoszono w otwartej dłoni wszędzie tam, gdzie chodziły kury. Ten zabieg miał przydać kurom zdrowia, a gospodyni jajek.
Ponadto przez całą Wielką Niedzielę trwały zabawy z jajkami. Młodzież gromadziła się na tłuczenie jaj. Stukano pisanką o pisankę. Czyja wytrzymała i nie pękła, tej właściciel otrzymywał w nagrodę tę nie uszkodzoną kraszankę. I zabawa od nowa!
frag. Katarzyna Czarnecka i Ewa Ferenc, opr. M.S.


 

Wartości, jako źródło wychowania i edukacji
 

         Trudna sztuka uczciwości 
      Istotą nauczania wartości jest wspieranie dzieci w procesie budowania przez nie własnego mocnego systemu wartości oraz dążenie do tego, by stosowały one w życiu wartości moralne nie ze strachu przed karą lub pod presją, lecz z wewnętrznego przekonania i potrzeby. Zadaniem dorosłych, przede wszystkim rodziców, jest nauczenie dzieci czerpania radości i dumy z własnej uczciwości i innych wartości moralnych.
     Ucząc uczciwości, musimy sami postępować uczciwie. Dzieci, które słyszą tak zwane wygodne kłamstwa i są w nie wciągane (np. "jeśli zadzwoni ciocia to powiedz, że mnie nie ma) lub są świadkami nieuczciwych praktyk, szybko dostrzegą zakłamanie dorosłych i przyswoją sobie to, co widzą, a nie to, co jest uczciwe, etyczne i moralne. Małe dzieci mają problem z odróżnieniem fikcji od prawdy lub z zapanowaniem nad swoją chęcią np. zabrania cudzej zabawki. Nie wynika to jednak z nieuczciwości, lecz jest charakterystyczne dla tego etapu ich rozwoju ze względu na niedojrzałość i zupełny brak doświadczeń, które niosą skutki jakichkolwiek czynów. Starsze dzieci, które kłamią świadomie, robią to w większości ze strachu przed dorosłymi. Kombinują by nie ponosić konsekwencji złego zachowania. Zastanówmy się, od czego zależy, jaką strategię wybiera dziecko w przekazywaniu nam informacji - i do jakiej się przyzwyczai - czy do mówienia prawdy, czy do oszukiwania. Myślę, że w dużej mierze zależy to od tego, jak reagujemy na dziecięce wypowiedzi. Czy z uwagą i życzliwością, czy tylko krytycznie i wrogo? Gdy zauważymy, że dziecko nie mówi prawdy, dajmy mu szansę na poprawę. Ze stanowczością przerwijmy kłamstwo i zapytajmy: "Czy na pewno tak było? Przemyśl to jeszcze raz". W tym momencie należy wyraźnie dziecku powiedzieć, że to bardzo ważne, by mówić, jak było naprawdę.
     Jeśli dziecko przyznaje się do winy i wyraża skruchę, doceńmy jego odwagę i budzące się sumienie. Spokojnie porozmawiajmy z nim o konsekwencjach jego czynu dla innych ludzi, a także dla niego samego. Spróbujmy wspólnie znaleźć sposób naprawienia zła. Pochwalmy jego gotowość do przeproszenia i nigdy, a zwłaszcza publicznie, nie upokarzajmy dziecka epitetami lub biciem, nie rańmy jego godności. Postarajmy się razem z dziećmi zdefiniować, czym jest uczciwość? Co jest najważniejsze w tej wartości? Wobec kogo i czego należy być uczciwym? (Wobec siebie samego, innych ludzi, wobec pracy i obowiązków, w obliczu faktów, zjawisk, spotykających nas problemów). Porozmawiajmy z dziećmi o tym, jakie są skutki bycia uczciwym, a jakie bycia nieuczciwym w krótkiej i długiej perspektywie: dla siebie, dla osoby potraktowanej uczciwie czy nieuczciwie, dla otoczenia, dla społeczeństwa. Zapytajmy, w jakich sytuacjach zetknęły się z uczciwym czy z nieuczciwym postępowaniem, jak się czuły i jak się zachowały będąc świadkami danego zachowania. Niech rozważą, czy można było w tych sytuacjach postąpić inaczej? Wypracujmy razem z dziećmi, że uczciwość, to mówienie i poszanowanie prawdy; to rzetelność i nieprzywłaszczanie sobie cudzej własności; to stosowanie zasady bezstronności i równości praw.

Uczciwość jako prawdomówność i poszanowanie prawdy
     Wspólnie z dziećmi rozważmy, jaka jest różnica pomiędzy prawdą a nieprawdą. Czy może być "nieuczciwa" prawda? Ze starszymi można to omówić na podstawie szokującego nas - Polakach, zdania: "W obozach koncentracyjnych w Polsce zginęło wiele osób". Jest to przykład prawdy zmanipulowanej. Formalnie jest zdaniem prawdziwym, ale sugeruje, zwłaszcza osobom z innych krajów, słabo znającym historię, że były to Polskie obozy, w wolnym kraju. Tymczasem były to założone i prowadzone przez Niemców obozy w okupowanym przez nich kraju. Nie jest to rzetelna informacja, lecz zmanipulowana i niepełna. Z młodszymi możemy omówić scenki z życia codziennego. Na przykład: pasażer pyta - "Przepraszam, gdzie jest dworzec kolejowy". Dorosły dla żartu wskazuje zły kierunek. Pasażer idzie we wskazanym kierunku, a w tym czasie pociąg odjeżdża. Jakie są przyczyny i konsekwencje tego kłamstwa? Przyczyna - bezmyślny żart, a konsekwencje poważne - pasażerowi ucieka pociąg. Inny przykład umożliwiający wręcz sytuację nieuczciwości. Mama i dziecko grają w grę planszową. Gdy zdarza się sytuacja, że dziecko zaczyna przegrywać i wyrzucenie szóstki przywróciłoby mu szansę wygranej, mama oznajmia, że musi wyjść do kuchni. Wychodząc z pokoju, mówi - "Teraz twój rzut". Co wybierze dziecko - nieuczciwą wygraną (ustawienie kostki na szóstce) czy przegraną w uczciwy sposób? Wybierając nieuczciwą wygraną traci zaufanie.

Uczciwość jako nieprzywłaszczanie sobie cudzego mienia
     Zapytajmy dzieci czy wiedzą, jak nazywa się zabieranie cudzych rzeczy bez wiedzy i pozwolenia właściciela. Jak nazywa się osoba, która się tego dopuszcza? Omówmy sytuację kradzieży i powiedzmy, jakie mogą być konsekwencje takiego czynu dla ofiary a także dla złodzieja. Gdy przedmiotem kradzieży są pieniądze, okradziony nie może np. zapłacić rachunków, kupić jedzenia, biletu na powrót do domu itd. Złodzieje odbierają ludziom zaufanie do innych osób i poczucie bezpieczeństwa, narażają ich na straty znacznie większe niż wartość ukradzionych rzeczy. A jakie konsekwencje ponosi złodziej? Naraża swe dobre imię, stale się boi, że zostanie przyłapany i trafi do więzienia. Żyje w ciągłym poczuciu zagrożenia. Czy warto?
Uczciwość jako rzetelność i lojalność
     Rzetelność to ważny przejaw uczciwości we wszystkim, co robimy, a zwłaszcza w wywiązywaniu się z obowiązków w pracy, a w przypadków uczniów - w nauce. Jakie są skutki nierzetelności przedstawia poniższy przykład.
     Student medycyny ściągał na egzaminie. Dostał bardzo dobrą ocenę. Ale naprawdę nie zna tego tematu. Jakie będą konsekwencje takiego postępowania? W przyszłości jako lekarz może błędnie zdiagnozować pacjenta i źle go leczyć. Podobnie w innych zawodach, na skutek nierzetelnie wykonywanych obowiązków zawsze ktoś coś traci, a rozpoczyna się lenistwo, kombinatorstwo i pójście na łatwiznę. Zaczyna podobać się nieuczciwość.
     Lojalność to cecha człowieka, który jest wierny wobec prawa, akceptuje przepisy i rozporządzenia. Jest wierny, uczciwy, oddany wobec ludzi, których szanuje, i którym dużo zawdzięcza. Jest lojalny wobec rodziny, kolegi czy przyjaciela. Jakie mogą być skutki źle pojętej lojalności obrazuje kolejny przykład z naszej codzienności.
     Kolega bierze narkotyki i ty o tym wiesz. Jego rodzice pytają, czy ich syn się narkotyzuje. Aby kryć kolegę, odpowiadasz, że nie. Jakie mogą być konsekwencje takiego kłamstwa? Nietrudno się domyśleć. Ukrywanie tej sytuacji to źle pojęta lojalność i przyjaźń wobec przyjaciela. Zwyciężyć powinna prawda, konieczność, dobro i odpowiedzialność. Warto o tym rozmawiać i analizować, by uzmysłowić młodym ludziom konsekwencje postępowania oraz skutki podejmowanych decyzji i działań.
     Uczciwość buduje nasze poczucie własnej wartości, a także zaufanie innych do nas. Pozwala unikać błędów, strat i nieszczęść. Poprzez uczciwość okazujemy szacunek innym - dbamy o ich dobro i uczucia, a także sobie - dbamy o swoje dobre imię, wiarygodność i dobre samopoczucie moralne.
Propozycja dla rodziców
     Zachęćmy dzieci do absolutnej uczciwości w czasie jednego tygodnia. Niech w tym czasie postarają się nie kłamać, nie podpowiadać, nie ściągać, rzetelnie wykonywać swoje obowiązki szkolne i domowe, przyznawać się do winy lub popełnionych błędów. Przygotujmy planszę, na której dzieci zapiszą wszystkie zachowania i związane z tym uczucia. Po tygodniu porozmawiajmy, czy udało im się postępować wyłącznie uczciwie. A może - idąc z dzieckiem w świat wartości - wykonajmy to razem. Czy jest to łatwe?

Barbara Wierdak



                                           

1. Na czym polegało zmartwychwstanie Chrystusa?
Odp. Powstając z martwych Chrystus przeszedł do zupełnie nowej, nieznanej nam formy życia cielesno-duchowego. Chociaż nadal jest w pełni człowiekiem, jednak Jego ciało nie podlega już takim ograniczeniom przestrzenno -czasowym, jakim poddane było za życia ziemskiego. Ciało Chrystusa wyzwolone jest całkowicie z mocy śmierci: nikt nie może Go już zabić, ani zranić. Zmartwychwstanie jest czymś innym niż reanimacja stanowiąca powrót do dawnej formy życia. Zmartwychwstając Chrystus wszedł w nową fazę życia bez końca.

2. Co znaczy, że zmartwychwstając Chrystus pokonał również naszą śmierć? 1 Kor 15,20-28
Odp. Zmartwychwstanie Chrystusa zapowiada ostateczne unicestwienie śmierci, będącej następstwem grzechu prarodziców. Pokonanie jej nastąpi na końcu świata, w dniu powszechnego zmartwychwstania. "Wreszcie nastąpi koniec - pisze św. Paweł - gdy przekaże [Jezus] królowanie Bogu i Ojcu i gdy pokona wszelkie królestwo oraz wszelką Zwierzchność, Władzę i Moc. Trzeba bowiem, ażeby królował, aż położy wszystkich nieprzyjaciół pod swoje stopy. Jako ostatni wróg zostanie pokonana śmierć" (1 Kor 15,24-26). W dniu paruzji, czyli ponownego przyjścia Chrystusa w chwale, powstanie królestwo Ojca, w którym już śmierci nie będzie ani płaczu, ani żałoby, ani żadnego cierpienia (por. Ap 21,4).

Pokonanie grzechu przez zmartwychwstanie Chrystusa
3. Jakie znaczenie dla wybawienia nas z grzechów miało zmartwychwstanie Chrystusa?
Odp. Św. Paweł mówi, że gdyby Jezus nie zmartwychwstał, trwalibyśmy w grzechach. "A jeżeli Chrystus nie zmartwychwstał - stwierdza - daremna jest wasza wiara i aż dotąd pozostajecie w grzechach. Tak więc i ci, co pomarli w Chrystusie, poszli na zatracenie" (1 Kor 15,17-18). Tak więc nasze wyzwolenie z grzechów zależy nie tylko od śmierci krzyżowej Jezusa, ale również i od Jego zmartwychwstania. Przechodząc bowiem do nowego życia, Jezus stał się pełnym potęgi Panem, udzielającym swojego Ducha i wybawiającym z niewoli grzechu. Tego Chrystusa uwalniającego od grzechów można teraz spotkać nie tylko na palestyńskiej ziemi, lecz - wszędzie, w każdym zakątku ziemi. Takim spotkaniem ze zmartwychwstałym Panem, przebaczającym grzechy wszystkim żałującym za nie, jest sakrament pojednania. Zmartwychwstały Jezus posiada moc udzielania nam łaski, która uwalnia nas od grzechów i upodabnia do Niego samego. Chrystus daje nam udział w swoim życiu, w swojej świętości, w swojej miłości i posłuszeństwie Ojcu. Przez ten udział stajemy się nowymi stworzeniami, oczyszczonymi, uświęconymi i odrodzonymi duchowo. W tej chwili Chrystus przez swego Ducha ożywia w sposób nadprzyrodzony naszą duszę. W dniu zmartwychwstania w sposób doskonalszy podzieli się z nami swoim życiem, ożywiając również nasze ciało.

4. Co teologia nazywa "paschą" Chrystusa?
Odp. Dla naszego zbawienia Chrystus umarł i powstał z martwych w chwale nieśmiertelności. Zbawiciel przeszedł ze śmierci do nowego życia. To przejście teologia nazywa paschą lub tajemnicą paschalną albo też misterium paschalnym, gdyż hebrajskie słowo "pesach" oznacza "przejście". Zapowiedzią tego "przejścia" Chrystusa do chwały Ojca było wyjście Izraelitów z niewoli egipskiej, uroczyście wspominane w czasie żydowskiego święta Paschy. Śmierć Chrystusa i Jego przejście do chwały zmartwychwstania dokonało się w okresie tego właśnie święta.

5. Co znaczy, że ochrzczony człowiek ma udział w misterium paschalnym Chrystusa?
Odp. W sakramencie chrztu zostaliśmy zjednoczeni z Chrystusem, który umarł i powrócił do życia przez zmartwychwstanie. Zostaliśmy zatem włączeni w tajemnicę Jego śmierci i zmartwychwstania. "Czyż nie wiadomo wam - poucza św. Paweł - że my wszyscy, którzyśmy otrzymali chrzest zanurzający w Chrystusa Jezusa, zostaliśmy zanurzeni w Jego śmierć? Zatem przez chrzest zanurzający nas w śmierć, zostaliśmy razem z Nim pogrzebani po to, abyśmy i my wkroczyli w nowe życie - jak Chrystus powstał z martwych dzięki chwale Ojca. Jeżeli bowiem przez śmierć, podobną do Jego śmierci, zostaliśmy z Nim złączeni w jedno, to tak samo będziemy z Nim złączeni w jedno przez podobne zmartwychwstanie" (Rz 6,3-5). Dzięki zatem łączności z Chrystusem możemy także w przyszłości przejść przez śmierć do nowego życia i do chwały zmartwychwstania.
Chrzest zobowiązuje nas także do codziennego umierania dla grzechu i powstawania do nowego życia. Praktyka chrztu przez zanurzenie, istniejąca za czasów św. Pawła, symbolizowała mistyczną śmierć i duchowe zmartwychwstanie. Zjednoczony z Chrystusem ochrzczony człowiek umarł duchowo w wodach chrztu jako grzesznik, a wychodził z nich wewnętrznie odrodzony i uświęcony, zdolny do nowego życia "dla Boga". Św. Paweł przypomina wszystkim ochrzczonym: "Tak i wy rozumiejcie, że umarliście dla grzechu, żyjecie zaś dla Boga w Chrystusie Jezusie" (Rz 6,11). Wyjście z wody ochrzczonej osoby symbolizuje odrodzenie, pewnego rodzaju duchowe zmartwychwstanie.
Upodobnienie do Chrystusa ukrzyżowanego i zmartwychwstałego jest zatem podwójne. Pierwsze polega na tym, że tak jak Jezus kiedyś umrzemy, lecz dzięki Niemu też zmartwychwstaniemy. Drugi sposób upodobnienia się ochrzczonej osoby do Chrystusa polega na tym, że ma ona uśmiercać w sobie grzech, egoizm i ciągle odradzać się do życia będącego służbą Bogu, pełnego miłości do Boga i ludzi. Dlatego też św. Paweł przypomina o konieczności uśmiercania w sobie zła i rozwoju dobra: "Niechże więc grzech nie króluje w waszym śmiertelnym ciele, poddając was swoim pożądliwościom. Nie oddawajcie też członków waszych jako broń nieprawości na służbę grzechowi, ale oddajcie się na służbę Bogu jako ci, którzy ze śmierci przeszli do życia i członki wasze oddajcie jako broń sprawiedliwości na służbę Bogu" (Rz 6,12-13).

7. Jakie znaczenie dla zbawienia świata ma pokonywanie swoich grzechów oraz troska o uczciwe życie?
Odp. Św. Paweł, mający świadomość swojej łączności z Chrystusem ukrzyżowanym, powiedział: "Co do mnie, nie daj Boże, bym się miał chlubić z czego innego, jak tylko z krzyża Pana naszego, Jezusa Chrystusa, dzięki któremu świat stał się ukrzyżowany dla mnie, a ja dla świata" (Ga 6,14). Apostoł wiedział, że przez swoje cierpienia, złączone z krzyżem Chrystusowym, uczestniczy w zbawianiu ludzkości. Również każdy ochrzczony, zanurzony w śmierci Jezusa, uczestniczy w dziele zbawczego odnawiania świata. Każda forma cierpienia przyjętego w duchu miłości do Boga, w duchu poddania się Jemu, przyczynia się do zbawienia świata (por. Mt 26,39). Taką formą zbawczej "śmierci" jest między innymi pokonywanie w sobie grzechu i różnych postaci egoizmu. Chrześcijanin powinien codziennie na nowo uśmiercać swoje grzechy, dla których umarł w sakramencie chrztu, i z Chrystusem powstawać do nowego życia, w którym kr bezgraniczna miłość do Ojca niebieskiego i do nas. Ta właśnie miłość Chrystusa stanowi niezwykłe Jego bogactwo, które potrafi On nam przekazywać przez Ducha Świętego. Wszystko, co czynił Jezus, wypływało z posłuszeństwa i miłości do Ojca niebieskiego i do nas. Miłość Zbawiciela doszła do szczytu w Jego śmierci krzyżowej, gdyż najtrudniej okazać wierność w cierpieniu, w sytuacjach zagrożenia życia. Ta właśnie miłość Chrystusowa, która zapłonęła jasnym płomieniem w ofierze krzyżowej, stała się dla nas ratunkiem, gdyż może nas przemienić z grzeszników, i buntowników w osoby kochające bezgranicznie Boga i braci. Dzięki zmartwychwstaniu Chrystus żyje i może nas ubogacić swoją miłością, przekazywaną przez Ducha Świętego. On to odradza nas i ciągle uświęca.
Nie tylko śmierć i zmartwychwstanie Jezusa umożliwiają nam nawrócenie się, czyli przekształcenie z ludzi grzesznych w świętych, kochających Boga i bliźnich. W tej przemianie pomaga nam również nauka Jezusa Chrystusa oraz Jego przykład. Głosząc Dobrą Nowinę o kochającym Ojcu, Jezus uczy nas ufności i miłości do Boga, miłości ponad wszystko. Przez swoje pouczenia Zbawiciel uczył nas szacunku dla braci i miłości do nich. Dzięki Ewangelii Jezusa świat może dojść do prawdy, znaleźć drogę do Boga i do zjednoczenia się w miłości.
Syn Boży stał się człowiekiem nie tylko w tym celu, aby pokonać grzech, rozbudzić w sercach ludzkich miłość, doprowadzić ludzkość do Ojca i zjednoczyć ją w miłości. Przyszedł na świat i w tym celu, by zniszczyć śmierć oraz usunąć cierpienie. Zmartwychwstanie Jezusa było decydującym wydarzeniem, zapowiadającym przyszłe wybawienie ludzkości spod jarzma śmierci i cierpienia. Wszystkie cudowne uzdrowienia, dokonane przez Zbawiciela, zapowiadają to nadchodzące wybawienie. Ostateczne pokonanie śmierci i wyzwolenie ludzkości z mocy cierpienia nastąpi w dniu paruzji, kiedy Chrystus ujawni się w chwale.
Przyjście Syna Bożego na świat. Jego działalność, nauczanie, męka, śmierć, zmartwychwstanie, wniebowstąpienie i zesłanie Ducha Świętego, wszystko to miało na celu pokonanie grzechu i wszystkich jego tragicznych następstw. Zbawiciel stanął pośród nas, aby skażoną przez grzech ludzkość, oddaloną od Boga i skłóconą, dotkniętą cierpieniami i śmiercią, zagrożoną wiecznym potępieniem przemienić w królestwo Boże, czyli w królestwo sprawiedliwości, miłości, pokoju, prawdy i dobroci. Ponieważ Chrystus jest Synem Bożym, dlatego z całą pewnością zrealizuje cel, dla którego przyszedł na świat. Dla Boga nie ma nic niemożliwego.

8. Gdzie znajdował się Chrystus "po zmartwychwstaniu" a "przed wniebowstąpieniem"?
Odp. Teologowie, chcąc odpowiedzieć na powyższe pytanie, stwierdzają, że przejście Chrystusa - człowieka do chwały Ojca dokonało się już w momencie zmartwychwstania. Jako Bóg Jezus Chrystus zawsze był zjednoczony z Ojcem i dzielił Jego chwałę. Jako człowiek zaś wszedł do chwały Ojca przez zmartwychwstanie. Widzialne uniesienie się do nieba było wyraźnym pouczeniem, objawieniem prawdy, że Chrystus powrócił do Ojca. Pomimo wniebowstąpienia, Jezus pozostaje z nami i będzie oddziaływał na nas zbawczo aż do skończenia świata (por. Mt 28,20). Jest to jednak inna forma obecności niż ta, jaką znali uczniowie Zbawiciela dzielący trudy Jego ziemskiej działalności. Spotkanie z Chrystusem unoszącym się do nieba było ostatnim widzialnym zetknięciem się uczniów ze swoim zmartwychwstałym Panem.
Po swoim zmartwychwstaniu Chrystus powiedział do Marii Magdaleny: "Nie zatrzymuj mnie, jeszcze bowiem nie wstąpiłem do Ojca. Natomiast udaj się do moich braci i powiedz im: 'Wstępuję do Ojca mego i Ojca waszego oraz do Boga mego i Boga waszego'" (J 20,17). Mówiąc, że jeszcze nie wstąpił do Ojca, Chrystus ma najprawdopodobniej na myśli swoje widzialne wniebowstąpienie, kończące okres objawień po zmartwychwstaniu. Inne bowiem teksty Pisma św. świadczą, że Jego wejście w ciele uwielbionym do chwały Ojca zrealizowało się w zmartwychwstaniu. "Już Tomasz z Akwinu uczył, że stan uwielbienia otrzymał Chrystus przez zmartwychwstanie, a oddzielenie czasowe momentu wniebowstąpienia od zmartwychwstania miało znaczenie pedagogiczne, miało pouczyć Apostołów i oswoić ich z tak niezwykłą rzeczywistością, jaką był Chrystus Zmartwychwstały".
9. Jak należy rozumieć obietnicę Chrystusową: "Przyjdę powtórnie i zabiorę was do siebie"
Odp. Chrystus, który wstąpił do nieba, przyjdzie ponownie, aby wziąć do domu Ojca wszystkich wierzących w Niego i kochających Go. To przyjście urzeczywistnia się dla pojedynczego człowieka w chwili śmierci, a dla wszystkich ludzi - w dzień drugiego przyjścia Zbawiciela w chwale na końcu świata. Po widzialnym uniesieniu się Jezusa do nieba Jego uczniowie otrzymali odpowiednie pouczenie. I tak, gdy "uporczywie wpatrywali się w Niego, jak wstępował do nieba, przystąpili do nich dwaj mężowie w białych szatach, i rzekli: "Mężowie z Galilei, dlaczego stoicie i wpatrujecie się w niebo? Ten Jezus, wzięty od was do nieba, przyjdzie tak samo, jak widzieliście Go wstępującego do nieba"" (Dz 1,10-11).
 

 Ksiądz arcybiskup Edward Ozorowski
Kościół krytyką smagany

Nie ma dnia, by media laickie nie smagały Kościoła. Pojawia się wielu warsztatowych mistrzów, którzy z lubością zadają ciosy, patrząc, jak Kościół na nie reaguje. Czynią to w imię wolności, tolerancji i ochrony zagrożonych rzekomo dóbr osobistych. Niektórzy z atakujących opuścili szeregi Kościoła, a niektórzy jeszcze z bólem do niego się przyznają. Są to nauczyciele, którzy wiedzą wszystko najlepiej i starają się pouczać, w co należy wierzyć, a co już wreszcie porzucić. Krytyka dotyczy głównie: ludzi Kościoła, moralności chrześcijańskiej i instytucji kościelnych.
1. Nieznośni duchowni
Krytyka Kościołowi niewątpliwie jest potrzebna, stale bowiem potrzebuje on odnowy życia. Prowadzona jednak przez media krytyka jest wybiórcza i tendencyjna. Zostawia się w spokoju ludzi świeckich, z furią natomiast atakuje się księży, biskupów, a nawet Papieża. Księżom zarzuca się różnego rodzaju grzechy, kastowość i nieczułość na problemy świeckich. Chciałoby się, by byli oni bezinteresowni, bezgranicznie cierpliwi i wyrozumiali dla wszystkich. Zapomina się natomiast, że są oni ludźmi, tak jak inni, i borykają się z własnymi problemami. Często swoje kryzysy wynoszą z domów rodzinnych, czasami nie mogą udźwignąć nałożonych na nich ciężarów, a czasem po prostu załamują się z powodu otaczającej ich bezduszności.
Krytyka jest konstruktywna wtedy, gdy kieruje się życzliwością. Gdy natomiast krytykujący stoi z boku i ma na celu jedynie załamanie krytykowanego, wtedy krytyka ta szkodzi, a nie pomaga. Nie można zapomnieć o tym, że wpędzanie w kryzys ludzi Kościoła jest jednocześnie powiększaniem kryzysu w świecie.
W szeregach krytykujących są nieraz księża, zwłaszcza ci, którzy w końcu opuścili swoje stanowiska. Ostatnio w Polsce mamy kilka tego rodzaju krzykliwych przypadków. Piszą oni zwykle apologie swoich odejść, zrzucając winę na przełożonych zakonnych lub biskupów. Nie pamiętają natomiast o tym, co czynili przed katastrofą. Kilku z nich oficjalnie sączyło w prasie ewidentne błędy w wierze i nie można było ich od tego odwieść.
Smutny jest los tych ludzi i budzi współczucie. Usprawiedliwianie jednak tego stanu tylko winą przełożonych byłoby poważnym błędem. Pojawia się nawet zarzut, że Jan Paweł II rozmawiał z Ali Agcą, a nie rozmawiał z jakimś oskarżającym go teologiem. Gdy bogacz w piekle prosił Abrahama, by wysłał do jego braci posłańca z ostrzeżeniem, ten odpowiedział: "Mają Mojżesza i proroków, niechże ich słuchają" (Łk 16, 29). Biskup, a tym bardziej Papież, nie jest w stanie rozmawiać ze wszystkimi osobiście. Wystarcza, że głosi zdrową naukę.
2. Wierzący... ale
Media atakujące Kościół lansują model chrześcijanina wyzwolonego z wymogów Ewangelii. Dotyczy to głównie prawa kanonicznego i moralności. Towarzyszy temu przekonywanie, że nie ma prawdy absolutnej i stałych autorytetów. Wszystko jest względne i człowiek indywidualnie ustala, co dla niego jest prawdziwe i dobre. Nagłaśnia się wypowiedzi ludzi negujących zasadność chrztu dzieci, spowiedzi, zawierania sakramentu małżeństwa i innych praktyk religijnych. W następstwie tego wzrasta liczba osób nieochrzczonych, rozwiedzionych, żyjących razem bez żadnego aktu ślubu, przystępujących do Eucharystii w grzechu, bez sakramentu pokuty. Ludzie ci mówią: my jesteśmy Kościołem i samy wiemy dobrze, co należy czynić.
Jeszcze gorzej jest w dziedzinie moralności. Ulicami maszerują parady gejów, rządy legalizują aborcję, zapładnianie in vitro i samobójstwo wspomagane przez lekarza. Z przykazań Bożych zatrzymuje się tylko niektóre. Są kobiety, które publicznie opowiadają się za cudzołóstwem i za zabijaniem własnych poczętych dzieci. Katalog grzechów nieuznawanych przez współczesnego człowieka można odpowiednio wydłużać.
3. Instytucjonalność Kościoła
Wszystkie prywatne lub gromadne sprzeciwy kierują się na ogół w stronę Kościoła jako instytucji. Homoseksualiści wędrują na plac św. Piotra z żądaniem, aby Papież pochwalił ich zachowania. Ginekolodzy, uprawiający swój proceder, głoszą, że Kościół zmieni wobec nich swoje zdanie. A zwykli grzesznicy szukają łagodnych księży, którzy by zaakceptowali i rozgrzeszyli obrany przez nich styl życia.
Ksiądz w oczach wielu świeckich jest przedstawicielem instytucji i dlatego ściąga na siebie tak wiele oskarżeń. Umieszcza się go wśród tzw. czarnych, w przeciwieństwie do tzw. dawnych czerwonych, i robi się wszystko, by wyzwolić się z ich oddziaływania, by wykazać, że nie mają racji, że należą do przeszłości. Modelem pozostaje człowiek wyzwolony z zewnętrznych dyktatów, głuchy na głos własnego sumienia.
4. Kościele, jaki jesteś?
Krytyka, nawet najbardziej złośliwa, zawiera na dnie szczyptę prawdy i nie należy jej się obawiać. Do jej przyjęcia wszakże potrzeba ukształtowanych charakterów. Trzeba pamiętać, że Kościół ze swej istoty składa się z pierwiastka ludzkiego i boskiego (KK, 8). W tym, co ludzkie, jest słaby, błądzi, grzeszy. W pierwiastku boskim jednakże jest zawsze święty, jaśniejący prawdą, zwycięski. W widzeniu Kościoła i wysuwanych pod jego adresem krytykach należy widzieć oba pierwiastki. Kościół jest święty z ustanowienia, istoty i powołania, tzn. zdążający do uświęcenia swoich członków.
Ludzi Kościoła można lubić lub nie lubić i ich krytykować, ale Kościół jako taki trzeba szanować, bo jest on znakiem i narzędziem zjednoczenia z Bogiem i jedności rodzaju ludzkiego. Bóg chce wszystkich doprowadzić do zbawienia. Drogą do Niego jest Jezus Chrystus. Jego obecnością na ziemi jest Kościół. W nim dostępujemy zjednoczenia z Chrystusem, a pogłębiając tę jedność, urzeczywistniamy Kościół - Ciało Chrystusa. Można krytykować ludzi Kościoła, lecz nie można ich niszczyć. Gdyby bowiem zabrakło Kościoła, pozostałaby czeluść samotności. Święty Paweł pisze: "Nadziwić się nie mogę, że od Tego, który was łaską Chrystusa powołał, tak szybko chcecie przejść do innej Ewangelii. Innej jednak Ewangelii nie ma, są tylko jacyś ludzie, którzy sieją wśród was zamęt i którzy chcieliby przekręcić Ewangelię Chrystusową" (Ga 1, 6-7). Przestroga św. Pawła odnosi się także do nas, ludzi współczesnych.

                   Wpływ wartości religijnych na wychowanie ucznia         

( referat wygłoszony przez ks. Romana Jagiełło w czasie posiedzenia Rady Pedagogicznej w Zespole Szkół Publicznych im. Jana Pawła II w Łękach Dukielskich w dniu 9 stycznia 2008 r. - cz.1)

      Na samym początku spróbujmy wyjaśnić pojęcie wartości.
     Istnieje bardzo wiele definicji wartości, które odnoszą się do sfery poznawczej, wolitywnej i duchowej człowieka. Określamy je mianem wartości uniwersalnych, bo są przez większość ludzi tak samo postrzegane i wszyscy chcieliby je osiągnąć. Występują one jako wartości materialne, intelektualne, duchowe. Najogólniej można powiedzieć, że wartością jest to, co człowiek chciałby mieć, co chciałby osiągnąć.
     Wychowanie samo w sobie jest też pewną wartością, ale również pomaga osiągnąć inne wartości, takie jak zdobycie wiedzy, przygotowanie do życia w społeczeństwie i rodzinie, rozwój pozytywnych cech charakteru.
     Celem tego referatu jest ukazanie znaczącego wpływu, jaki wywierają wartości religijne w procesie wychowania ucznia. Oczywiście, ponieważ żyjemy w kraju, gdzie więcej niż 95% stanowią chrześcijanie, będziemy mówić, uściślając temat, o wartościach chrześcijańskich.
     Żyjemy w świecie, gdzie profanum i sacrum występują obok siebie i ich wzajemne przenikanie widzimy także i w szkole. Chodzi o to, aby to, co stanowi profanum uduchowić, wysublimować, wznieść na wyższy poziom dzięki wartościom chrześcijańskim. One nadal pozostaną tymi wartościami w nazewnictwie, ale uzyskają nową jakość przez pryzmat religijny.
Na przykład miłość, która jest taką wartością uniwersalną, przez odniesienie do Jezusa Chrystusa, który z miłości dla nas dał się ukrzyżować, aby nas zbawić, na pewno zyska nową jakość. A przecież miłości bardzo trudnej, posuniętej do miłości wrogów, czy nawet do oddania za nich życia, uczy nas Chrystus. Tymi wartościami religijnymi są wiara w Boga, w Objawienie zapisane w Biblii, przyjmowanie Dekalogu jako norm postępowania w życiu.Bardzo ważna jest wiara nie tylko w Jezusa Chrystusa jako Boga, ale,i człowieka, będącego najlepszym nauczycielem i wzorem do naśladowania.
     W pedagogice, czyli nauce o wychowaniu, są to kluczowe pojęcia, wszak pedagog w języku greckim to ten, którego uczeń ma naśladować, który ma go prowadzić w życiu i stanowić dla niego pewien wzór i ideał.
     Niekwestionowanym autorytetem dla ludzi wierzących jest Jezus Chrystus. Był On w mniemaniu uczniów najlepszym nauczycielem, i w taki sposób często zwracali się do Niego uczniowie, że posłużę się tu cytatem z Pisma Świętego z ewangelii św. Mk 13.1: "Rzekł Mu jeden z uczniów: " Nauczycielu...".
     Według "Konkordancji do Biblii Tysiąclecia", w ewangeliach to słowo w stosunku do Chrystusa zostało użyte aż 49 razy, i to często z przymiotnikiem dobry. Ale, przecież nawet dobry nauczyciel może być słabym pedagogiem.
     Wszak, najlepiej etymologię tego słowa wyraża to, że pedagog nie tyle ma uczyć, ile raczej prowadzić ucznia ku wiedzy, stanowiąc dla niego pewien wzór do naśladowania. Często dziecko pytane, kim chciałoby się stać w przyszłości, odpowiada: "chciałbym być takim człowiekiem, jak moja matka czy ojciec".
     W pedagogice jest to ideał, jeśli dziecko chce iść w ślady rodzica, a przecież pierwszymi i najważniejszymi wychowawcami są rodzice. Szkoła ma ich tylko wspomagać, a nie wyręczać, chyba, że rodzina jest patologiczna i niewydolna wychowawczo. A zatem nauczyciel, jeśli chce osiągnąć cele, jakimi są edukacja, ale i wychowywanie ucznia, powinien stanowić dla niego wzór do naśladowania.
     I tu jawi się dla nauczyciela jako wzór Chrystus. On nie tylko nauczał, ale przede wszystkim stanowił dla uczniów wzór godny naśladowania. To w Jego ślady chętnie poszli pierwsi uczniowie, którzy później zostali apostołami i otrzymali misję do głoszenia Jego nauki całemu światu. Taką misję obecnie od ich spadkobierców, czyli biskupów otrzymują kapłani w czasie święceń, a również musi ją posiadać każdy katecheta uczący religii w szkole. To właśnie na nich, choć nie wyłącznie, spoczywa ta wielka odpowiedzialność bycia świadkami Chrystusa w szkole i stanowienie wzorów dla uczniów. Szczególnie dla księdza katechety, bo przecież o kapłanie mówi się, że jest "alter Christus", czyli "drugi Chrystus". Stare przysłowie rzymskie przypomina także: "verba docent, exempla trahunt", tzn. słowa uczą, przykłady pociągają.
     Nie do przecenienia jest rola kapłana katechety wspomagającego szkołę w procesie wychowywania młodego człowieka, gdyż czyni to również i poza szkołą. To on, i tylko on, ma możliwość formowania jego sumienia poprzez spowiedź, czy odwiedzania go w czasie kolędy w rodzinie, o której mówi się, że ma być " kościołem domowym".
     Jak to dobrze się stało, że nauczanie religii wróciło do szkół, a wraz z nią katecheci. Doskonale rozumiał rolę religii i wartości, jaką ona wnosi do wychowania w szkole Minister Edukacji Narodowej prof. Mirosław Handke, który powiedział : "W szkolnym wychowaniu powinien nastąpić powrót do personalizmu, czyli widzenia w dziecku człowieka. Proszę zwrócić uwagę, jak silnie personalistyczne jest chrześcijaństwo - jest to wyraźne w jego podstawowych prawdach. Musimy więc widzieć w każdym człowieku, w każdym dziecku osobę, zaś wychowanie to formowanie się tej osoby".
     Szkoła ma odpowiednio zapewnić uczniowi trzy podstawowe kwestie: integralność wychowania z wiedzą i kreowaniem umiejętności, spójność działań wychowawczych oraz oparcie wychowania na wartościach. Minister przekonywał także, że im bardziej system respektował będzie indywidualne wolności obywateli, tym ważniejsze jest przygotowanie dzieci i młodzieży do dokonywania odpowiedzialnych wyborów życiowych - i dlatego tak ważne jest wychowanie. Szkoła musi mieć nie tylko swój program nauczania, ale także wyraźną intencję wychowawczą. Kandydat, który wybiera szkołę, rodzic zapisujący dziecko do szkoły, musi wiedzieć, na jaki program wychowawczy może liczyć.
     Wstęp do Ustawy o systemie oświaty określa główny cel polskiej szkoły: "Szkoła powinna zapewnić każdemu uczniowi warunki niezbędne do jego rozwoju, przygotować go do wypełniania obowiązków rodzinnych i obywatelskich". Obowiązkiem szkoły jest troska o wychowanie i pełny rozwój człowieka, dlatego w szczególny sposób powinna kształtować postawy i cechy, które będą kształtować dojrzałą osobowość wychowanka i pomogą mu w przyszłości pełnić odpowiedzialnie różne funkcje społeczne. Ten obowiązek współczesna szkoła może spełniać w sposób integralny także dzięki obecności w jej strukturach katechezy i ludzi, którzy do wychowywania włączą wartości chrześcijańskie, na których jest zbudowana kultura Europy.
     W przeddzień wprowadzenia reformy Departament Kształcenia i Wychowania MEN w projekcie "Wychowanie w szkole" stwierdza, iż mimo zmian ustrojowych wychowanie wypierane jest ze szkoły na rzecz rozbudowanych programów kształceniowych. Trzeba zatem najpierw uchwycić istotę reformy, co jest w niej najważniejsze. Wszystkie wysiłki autorów reformy zmierzają do przywrócenia szkole jej wychowawczej funkcji, gdyż współczesny kryzys szkoły przejawia się w tym, że jest ona niewydolna wychowawczo.
     Analiza tej sytuacji wskazuje, iż szkoła zachowała XIX - wieczny model kształcenia, gdzie dokonuje się przeglądu wiedzy o świecie i kulturze. Rozwój wiedzy, jaki dokonał się w ostatnim stuleciu spowodował rozrost programu kształceniowego, a tym samym stał się niemożliwy do opanowania przez uczniów. Koncentracja na realizacji programu sprawia, że nie starcza czasu na osobowy rozwój człowieka. Prymat wartości intelektualnych prowadził do destrukcji wartości moralnych. Twórcy reformy oświaty na równi postawili przed szkołą funkcje edukacyjne i wychowawcze, gdyż tylko wtedy można zapewnić integralny i pełny rozwój człowieka. W szkole sprzed reformy, tej socjalistycznej przyczyną zaniechania procesu wychowawczego była różnorodność filozofii i przekonań oraz wynikająca z tej różnorodności wielość myśli wychowawczych. Oczywiście w filozofii i pedagogice dominowała myśl marksistowska. Nie można w niej było znaleźć wzorów do naśladowania i nie odwoływała się ona do godności osoby ludzkiej. Dobrze to unaocznia poeta komunistyczny Włodzimierz Majakowski pisząc w jednym z wierszy, że " jednostka jest zerem, jednostka jest niczym...". Z osobą się nie liczono, ważny był tłum, zbiorowość. W rezultacie powstał chaos, gdyż nie dokonano wyboru najbardziej uniwersalnego sposobu oddziaływania wychowawczego.
     Wprowadzenie katechezy, a z nią personalizmu chrześcijańskiego pozwoliło szkole oprzeć swe wychowawcze działania na godności osoby ludzkiej, którą zawdzięcza Bogu. Pojawił się też fundament, na którym można było oprzeć wychowanie - Jezus Chrystus. Syn Boży, który przez wcielenie za przyczyną Ducha Świętego z NMP stał się człowiekiem i stał się jednocześnie dla nas największym ideałem i autorytetem.
     W pracy wychowawczej niemożliwą jest rzeczą, aby była ona skuteczna, nie odwołując się wartości. Odwoływanie się do wartości chrześcijańskich bezpośrednio wskazuje na godność człowieka, która jest nie tylko wartością, jest także postulatem, który domaga się jej uznania, szanowania i rozwijania. Dziecko pochodzące z rodziny chrześcijańskiej, i to praktykującej, nie może w szkole być poddawane innemu wychowaniu niż temu, które jest w rodzinie. Pamiętam te czasy, gdy w szkole średniej, niektórzy nauczyciele wobec nas- uczniów jawnie okazywali swój ateizm i szydzili z religii, że stanowi "opium dla ludzi". Najczęściej w walce z religią wykorzystywali teorię Darwina o ewolucji, przenosząc ją ze świata przyrody do religii. Dla młodego człowieka, który ufał nauczycielowi i temu, co on przekazywał, jak w książce J. Parandowskiego niebo stawało w płomieniach . Zresztą była to w tamtych czasach obowiązkowa lektura uczniowska. Dopiero w seminarium w czasie wykładów z filozofii współczesnej, szczególnie teorii poznania i kosmologii dowiedziałem się, że Darwin był osobą głęboko wierzącą, i jego teoria ewolucjonizmu nie była wymierzona przeciwko religii, a Kościół ją obecnie nawet zaakceptował jako alternatywną wobec kreacjonalizmu, dobrze tłumaczącą powstanie świata i człowieka, nazywając ją w religii transformizmem.
Druga część a następnym numerze
 

     Weszliśmy w nowy rok z nowym rządem i w nowym układzie politycznym, który rzekomo sprzyja normalności tej szeroko pojętej. Tak przynajmniej jednomyślnie twierdzą liberałowie, ci z "wielkiej" polityki i jedynie słusznych mediów.
     Tutaj można zauważyć, że „czepiam się” ludzi i prowadzonej przez nich polityki ze względu na odmienny pogląd na rzeczywistość. Istotnie, kreowana, jak na razie, wirtualna nowa rzeczywistość nie odpowiada moim oczekiwaniom, które zresztą nie są odosobnione. Więcej, ludziom wyznającym wartości chrześcijańskie i dbającym o dobro naszego kraju nie powinno być obojętne, jaką politykę prowadzą rządzący i powinni wyrażać wobec niej zdecydowany sprzeciw.
     Prowadzona obecnie polityka - a w zasadzie antypolityka - polega na robieniu dobrej miny poprzez miłe uśmieszki i czułe słówka (jak w przedszkolu), które mają dać ludziom poczucie, że władza ich kocha i nie pozwoli ich skrzywdzić. Przekonuje się ludzi, że do szczęścia nie trzeba im wiele, wystarczy jak sami zadbają o siebie, a władza pomoże im liberalizując prawo, czyli wprowadzając powszechną zasadę pt. "róbta, co chceta". O dziwo, ta filozofia znalazła uznanie u dużej grupy ludzi, szczególnie młodych i niedoświadczonych życiem. Jest to bardzo niepokojący objaw. Takie podejście do życia jest w istocie jego zaprzeczeniem, bo jak można żyć w rodzinie, społeczeństwie i narodzie pozbawionym zasad, które artykułuje się w prawach człowieka, ale także w zakazach i nakazach, które cywilizują go. Każdy człowiek jest słaby i ułomny, dlatego potrzebne mu są wskazówki, wedle których ma żyć i postępować, aby rzeczywistość, w której wszyscy się znajdują, była dla ogółu korzystna. Każdy chrześcijanin powinien o tym doskonale wiedzieć. Toteż dążenie obecnej władzy do jak najszybszego i najszerszego podporządkowania Polski Unii Europejskiej, a konkretniej "konstytucji europejskiej", która ma być nadrzędną wobec Konstytucji Rzeczpospolitej Polskiej, budzi olbrzymią obawę o przyszłość nas wszystkich. Miejmy nadzieję, że przyjdzie otrzeźwienie i wyjdziemy z tej kwestii zwycięsko.
     Zamierzenia rządu na arenie wewnątrz krajowej budzą daleko idące obawy o przyszłość wielu grup społecznych i zawodowych. Chęć zliberalizowania życia gospodarczego, społecznego i kulturowego może spowodować nieodwracalne szkody dla całego narodu. Ingerencja w "kodeks pracy" rzekomo zbyt propracowniczy i zwiększenie uprawnień pracodawcom umożliwi całkowite podporządkowanie pracownika jego mocodawcy. Takie podejście zakrawa na kpiny z narodu, gdzie za ciężką, wydajną pracę płaci się tak niewiele, że często nie wystarcza na podstawowe koszty utrzymania, a jeszcze chce się je uszczuplić kosztem krociowych zysków właścicieli zakładów.
     Kolejne zakusy na ograniczenie praw pracowniczych skończą się zapewne zdecydowanym oporem zawiązków zawodowych, ale do czego nam to potrzebne? Otóż pod płaszczykiem "Wirtualnego narodowego, wzajemnego zaufania", kreowanego przez rząd i jego popleczników, mami się ludzi obietnicami dobrobytu, podczas gdy prawdziwe zamiary idą w odmiennym kierunku.
     Kolejnym zagrożeniem jest całkowite podporządkowanie się Unii Europejskiej w kwestii kształtowania polityki gospodarczej, kulturalnej i oświatowej. Bezkrytyczne akceptowanie zaleceń płynących z Brukseli spowoduje niepowetowane straty dla Polski, jako suwerennego, dużego europejskiego kraju. Widzimy już teraz, jak negatywnie na nasz rynek pracy i gospodarkę wpłynęły decyzje Unii Europejskiej. Różnorakie ograniczenia nie pozwalają na swobodne kształtowanie gospodarki. Wiele dziedzin gospodarki, szczególnie eksporterów, przeżywa kryzys, także ze względu na sztucznie utrzymywany wysoki kurs złotówki wobec obcych walut. Wiele zakładów pracy już upadło, albo „ledwie dyszy” ze względu na nieopłacalność produkcji. Powoduje to zwolnienia z pracy, obniżanie zarobków i w konsekwencji konieczność szukania pracy za granicą. Można powiedzieć: dzisiaj taki świat, człowiek szuka lepszych warunków życia, stąd wyjazdy za chlebem są normalnym zjawiskiem. O tym, jak normalnym, świadczy sytuacja w polskich rodzinach, rozbitych, skłóconych i pozbawionych szczęścia rodzinnego. Poza tym, powiedzmy sobie szczerze, Polak traktowany jest za granicą jako podmiot drugiej kategorii. Zarobek Polaka jest co najmniej trzykrotnie niższy od zarobku Niemca, Anglika, czy Irlandczyka za tę samą pracę. Z kolei zmiany zaprowadzone przez rząd w sferze kultury i nauki oraz szkolnictwa, mają doprowadzić do wyzbycia się odwiecznej narodowej tradycji: Polaka jako chrześcijanina i patrioty. Wpajana nam od wieków tradycja narodowa nakazywała miłość do Ojczyzny i dbanie o jej ciągły rozwój. Teraz wydaje się być zastępowana europejskością - najogólniej rzecz biorąc - bliżej nieokreśloną, zasadzającą się jedynie w tym, aby mieć, zamiast być. Czy my, jako Polacy, mamy zrównać się z poziomem i świadomością przeciętnego Europejczyka, często niewiedzącego nawet z kim jego kraj sąsiaduje? Odpowiedzmy sobie na powyższe kwestie i skonstatujmy z tym, co nowa władza chce nam wprowadzić. Ciągłe ataki mediów liberalnych na instytucje kościelne, poszczególnych duszpasterzy i członków Kościoła mają wywołać zniechęcenia do wiary, Kościoła i jego tradycji.
     Wyobraźmy sobie - na podstawie własnej obserwacji, jak wyglądałaby nasza wioska, pozbawiona wiernych w kościele, nauczycieli katolickich i ludzi propagujących własną kulturę regionalną. Bylibyśmy jak zagubione owce, trzęsące się ze strachu, aby nas ktoś nie zagryzł.
     Dbajmy zatem o własną tożsamość i kulturę narodową, bo tylko to pozwoli nam być sobą we własnym kraju i być dumnym, że się jest Polakiem. Będąc chrześcijanami ufajmy Bogu, że nie pozwoli na takie przekształcenia cywilizacyjne, które zaszkodzą naszej tradycji i wierze.
Niech zbliżające się Święta Wielkiej Nocy utwierdzą nas w trwaniu w dobrym, wzajemnym zaufaniu i trzeźwym patrzeniu na otaczającą nas rzeczywistość.
Niech Pan Bóg Zmartwychwstały oświeci nasze umysły i serca, i uchroni nas od nieprzyjemnych zdarzeń. Andrzej Krężałek

Andrzej Krężałek
 

Konkurs "Alfik humanistyczny"
31 stycznia 2008 r. szkoła w Łękach Dukielskich otrzymała wyniki ogólnopolskiego konkursu humanistycznego, do którego zgłosili się uczniowie klas III-VI SP. Konkurs został przeprowadzony w grudniu ubiegłego roku, a jego wyniki przedstawiają się następująco:
- Wiktoria Krzepkowska (kl. III) - 2 lokata, 92,5% możliwych do uzyskania,
- Daniel Orłowski (kl. III) - 3 lokata, 81,5% możliwych do uzyskania,
- Aleksandra Brożyna (kl. IV) - 3 lokata, 80,0% możliwych do uzyskania,
- Jakub Jastrzębski (kl. IV) - 2 lokata, 85,0% możliwych do uzyskania,
- Kamil Robótka (kl. V) - 2 lokata, 89,7% możliwych do uzyskania,
- Damian Cypara (kl. VI) - 2 lokata, 95,0% możliwych do uzyskania.
Gratulujemy sukcesów!

Zabawa karnawałowa
Tradycyjnie, jak co roku, w naszej szkole 4 lutego odbyła się "Choinka". Zabawa została podzielona na etapy edukacyjne. Dla uczniów klas młodszych przygrywał pan Andrzej Aszlar, a zabawę do muzyki organizowała pani Maryla. Całą zabawę uświetniały ciekawe stroje, w które dzieci były przebrane. Uczniowie klas starszych bawili się przy muzyce odtwarzanej z komputera. Zabawie towarzyszyła miła atmosfera. Wszyscy byli zadowoleni i uśmiechnięci.
Dzięki rodzicom zorganizowano poczęstunek dla dzieci.

Sukcesy uczniów w tenisie stołowym
Gminne zawody w tenisie stołowym w kategorii Szkół Podstawowych odbyły się 4 lutego 2008 r. w Dukli. W zawodach startowało po 2 dziewczynki i 2 chłopców z 7 szkół z terenu Gminy Dukla. Naszą szkołę reprezentowali następujący uczniowie: Aleksandra Fruga, Magda Węgrzyn, Karol Śliwiński i Szymon Pietruś.
Dziewczęta zajęły I miejsce w gminie i awansowały do dalszych rozgrywek na szczeblu powiatowym. Zaś chłopcy zajęli II miejsce.
Powiatowe zawody w tenisie stołowym w kategorii Szkół Podstawowych zostały rozegrane 19 lutego 2008 r. w Iskrzyni. W zawodach udział wzięły uczennice, które zajęły I miejsce w Gminie Dukla tj.: Aleksandra Fruga i Magda Węgrzyn.
W wyniku rozgrywek między zawodniczkami szkół podstawowych z 9 gmin powiatu krośnieńskiego nasze dziewczęta zajęły III miejsce.
To duży sukces naszych zawodniczek! Gratulujemy!

Zawody strzeleckie o memoriał im. Jana Barana
29 lutego br. Krośnie odbyły się w zawody strzeleckie. Naszą szkołę w tych zawodach reprezentowali następujący uczniowie gimnazjum: Arkadiusz Rajchel, Piotr Węgrzyn, Marcin Wojdyła, Tomasz Tomkiewicz, Mateusz Aszlar, Elżbieta Trynkiewicz, Elżbieta Rubaj i Paulina Widziszewska.
Każdy z zawodników otrzymywał trzy tarcze - jedną do strzałów próbnych i dwie do strzałów ocenianych. Do każdej z tarcz ocenianych zawodnik musiał oddać po pięć strzałów, a następnie przekazać obydwie tarcze sędziemu. Nie było określonego limitu strzałów do tarczy próbnej, lecz cała operacja (strzelanie do tarczy próbnej i dwóch tarcz ocenianych) musiała się zmieścić w limicie czasowym 20 minut. Zawodnicy strzelali z karabinków pneumatycznych.
Nasi zawodnicy zostali sklasyfikowani w dwóch kategoriach - chłopców i dziewcząt. Chłopcy w ogólnej klasyfikacji drużynowej uplasowali się na IV pozycji, a dziewczęta na II. Są to bardzo dobre wyniki, biorąc pod uwagę fakt, że nasi zawodnicy nigdy nie brali udziału w regularnych treningach strzeleckich.
Do sukcesów można zaliczyć również V miejsce Arkadiusza Rajchla i IX miejsce Piotra Węgrzyna w klasyfikacji indywidualnej.

Teatrzyk "Przygoda baśniowa"
29 lutego br. uczniowie klas młodszych mieli okazję do spotkania ze sztuką. Aktywnie uczestniczyli w teatrzyku pt. "Baśniowa przygoda", który przeniósł ich w krainę baśni i legend dobrze im znanych. Wrażenia były duże, a oklaski świadczyły o tym, że spektakl się podobał.

Konkurs "Omnibus humanistyczny"
5 marca br. chętni uczniowie z klas III i VI SP wzięli udział w ogólnopolskim konkursie humanistycznym "Omnibus 2008". Ta forma konkursu jest dużo trudniejsza niż Alfik Humanistyczny i wymaga jeszcze większego wysiłku intelektualnego. Pomimo tego, do konkursu zgłosiła się znaczna grupa uczniów:
z klasy III - 4 uczniów,
z klasy IV - 8 uczniów,
z klasy V - 4 uczniów,
z klasy VI - 3 uczniów,
Z niecierpliwością czekamy na wyniki.

Przegląd zespołów tanecznych
6 marca br. w Gminnym Ośrodku Kultury w Dukli odbył się X Jubileuszowy Gminny Konkurs Tańca. Zaprezentowały się zespoły, duety i soliści ze szkół z gminy Dukla: z Jasionki, Wietrzna, Iwli, Tylawy, Dukli i Łęk Dukielskich. Naszą szkołę, pod kierunkiem pani Magdaleny Aszlar, reprezentował zespół "Baletki" w składzie: Joanna Buryła, Monika Jastrzębska, Magda Węgrzyn, Angela Gac, Aleksandra Brożyna, Brygida Fornal, Aleksandra Ryczak i Arleta Widziszewska.
Swoim występem do utworu "Latino" dziewczynki zdobyły II miejsce (na 9 prezentacji w swojej kategorii). Otrzymały puchar i nagrody. Radości nie było końca. Udany występ zmotywował i zachęcił uczennice do dalszego rozwijania swoich zainteresowań i talentów.
Gratulujemy i życzymy dalszych sukcesów!

Szkolne rekolekcje wielkopostne
10 i 11 marca br. w Łękach Dukielskich odbyły się szkolne rekolekcje wielkopostne.

Konkursy wielkanocne
W związku ze zbliżającymi się świętami wielkanocnymi w szkole zostały ogłoszone następujące konkursy:

1. literacko - plastyczny: "Wielkanoc w moim regionie".
Prace mogą mieć formę albumu, przewodnika, komiksu lub plakatu.
Celem konkursu jest:
- przybliżenie tradycji świątecznych w naszym regionie,
- rozwijanie kreatywności i pomysłowości uczniów oraz umiejętność łączenia obrazu i tekstu.

2. plastyczne: "Jajko wielkanocne", "Kurczątko wielkanocne" dla uczniów klas I-III.
Celem tych konkursów jest przede wszystkim rozwijanie wyobraźni dzieci oraz kultywowanie tradycji świątecznych.
Marta Pabis

 

Wydarzenia w OSP Łęki Dukielskie

     Można powiedzieć, że pierwszy kwartał nowego roku mija pod znakiem kolejnych remontów i modernizacji w remizie (już któryś z kolei, bo począwszy od 2000 roku było ich dość sporo).
     Obecnie dzięki temu, że Burmistrz gminy Dukla Marek Górak i Komendant gminny OSP w Dukli Wiktor Madej pozytywnie odpowiedzieli na naszą prośbę, firma wynajęta początkiem marca ukończyła prace związane z instalacją centralnego ogrzewania i z piecem gazowym dwufunkcyjnym. Konieczna była również częściowa wymiana systemu kanalizacyjnego w łazience.
     Pierwotnie plan zakładał, że instalacja CO będzie zrobiona tylko w części garażowej i łazience. W rezultacie po uzgodnieniach, instalację CO wykonano prawie w całym budynku remizy.
     Łazienka również została wyremontowana. Położono płytki na ścianach i podłodze oraz zamontowano kabinę z natryskiem. W tym miejscu pragnę podziękować za wykonanie tych prac panom: Markowi Jakubczykowi i Januszowi Zimie.
     Prace pomocnicze tj. wybicie wylewek betonowych czy malowanie strażacy wykonali sami.
Naczelnik OSP Tadeusz Wierdak

„Wesołych Świąt Wielkanocnych i obfitych łask od Zmartwychwstałego Chrystusa.
Z radosnym Alleluja dla wszystkich
mieszkańców Łęk Dukielskich”
życzenia składają
strażacy z OSP Łęki Dukielskie

                                Praca w Kole Gospodyń

     Początek 2008 r. członkinie K.G.W. w Łękach Duk. rozpoczęły przygotowaniami do IV. Spotkania Opłatkowego, które odbyło się 28 stycznia. W spotkaniu uczestniczyli księża obydwu parafii, burmistrz gminy Dukla oraz zaproszeni goście. Po części oficjalnej i podzieleniu się opłatkiem, odbyła się zabawa przy muzyce zespołu LOMBARDINO. Wzięło w niej udział ok. 210 osób.
     28 lutego 2008 r. członkinie koła spotkały się na zebraniu sprawozdawczym, połączonym z pokazem żywieniowym pod kierownictwem Zofii Lei. Później odbyło się jeszcze krótkie spotkanie z okazji zbliżającego się Dnia Kobiet. Na zebraniu odczytano sprawozdanie za rok 2007 i ułożono plan na rok bieżący. Zadania członkiń KGW na bieżący rok są bardzo ambitne i na pewno będą realizowane. Należy do nich m.in. organizowanie spotkań, wystaw i zabaw.
     10 marca br. cztery delegatki z K.G.W. wyjechały do Boguchwały na 4. Forum Kobiet, związane z obchodami Dnia Kobiet.
     18 marca br. koło po raz kolejny uczestniczyło w Kiermaszu Wielkanocnym w Krośnie, gdzie prezentowało swoje potrawy, ciasta i stroiki związane z Świętami Wielkanocnymi. Nasz stół był zawsze bogato zastawiony i oblegany przez zwiedzających, a nasze smakołyki znikały z niego bardzo szybko.
     30 marca br. Koło Gospodyń Wiejskich zaprasza mieszkańców Łęk Dukielskich na spotkanie „Przy jajku wielkanocnym”.

Przewodnicząca K.G.W.



„Zdrowych, pogodnych Świąt Wielkanocnych, pełnych wiary, nadziei i miłości.
Radosnego, wiosennego nastroju,
serdecznych spotkań w gronie rodziny i wśród przyjaciół oraz wesołego Alleluja”
życzą Członkinie Koła Gospodyń

Nowy rok i nowe wyzwania
w Stowarzyszeniu "Jedność".

     6 stycznia, śpiewem kolęd i pastorałek Zespół "Łęczanie" rozpoczął swoje tegoroczne występy na krośnieńskim rynku. Mimo, że było ciemno i mroźno, to przy światłach neonów i reflektorów pod szopką Bożonarodzeniową zrobiło się miło i gwarno.
      5 lutego 2008 r. odbyło się zebranie sprawozdawcze z działalności naszego stowarzyszenia za 2007 r. W "Powołaniu"na bieżąco ukazywały się artykuły zawierające informacje o podejmowanych przez nas działaniach i inicjatywach. Prezentowane były osiągnięcia oraz liczne sukcesy. Po odczytaniu sprawozdania i protokołu Komisji Rewizyjnej przystąpiliśmy do ułożenia i uchwalenia planu pracy na 2008 r.
Nasze plany na przyszłość:
- doskonalenie umiejętności wokalnych zespołu,
- organizowanie licznych wyjazdów i występów z okazji różnych uroczystości,
- zorganizowanie IV. edycji Spotkań Folklorystycznych oraz Dnia Seniora,
- wykonanie dalszych prac przy estradzie (trwałe pokrycie dachowe),
- wykonanie ławek i stołów ogrodowych,
- utwardzenie terenu Kółka Rolniczego,
- budowa sanitariatów,
- oraz wiele innych zadań wynikających z bieżących potrzeb.
     Zarząd w odpowiedzi na zaproszenie wziął udział w zebraniu Organizacji Pozarządowych Powiatu Krośnieńskiego. Uczestniczyłam w dziesięcioosobowej delegacji z okręgu podkarpackiego w spotkaniu na Słowacji. Celem zebrania było nawiązanie stałej współpracy i kontaktów słowacko - polskich.
     Ponadto nasze Stowarzyszenie przystąpiło do Lokalnej Grupy Działania obejmującego teren 5. sąsiednich gmin powiatu krośnieńskiego.
     Z okazji zbliżających się świąt, dla wszystkich mieszkańców i gości życzymy:

„Aby Święta Wielkanocne przyniosły ogromną radość i nadzieje płynące ze
Zmartwychwstania Chrystusa oraz były okazją do serdecznych i ciepłych spotkań w rodzinnym gronie i dobrego wypoczynku
w wiosennym nastroju”.
W imieniu Stowarzyszenia
przew. K. Łajdanowicz

 Szanowni mieszkańcy

     W ostatnim czasie miały miejsce dwa ważne wydarzenia w życiu naszej miejscowości. Pierwszym z nich było Zebranie Wiejskie, w którym uczestniczył Burmistrz Gminy Dukla Marek Górak. W zebraniu tym wzięła udział spora ilość mieszkańców, którzy przedstawili burmistrzowi swoje największe bolączki. Najwięcej emocji dostarczyła sprawa kanalizacji wsi. Przewodniczący komitetu budowy kanalizacji p. Leśniak przedstawił stanowisko mieszkańców, a burmistrz zadeklarował chęć współpracy w tym temacie. Zobaczymy w przyszłości, jak to będzie wyglądało, ponieważ kilka spraw budzi kontrowersje.
    O jakichkolwiek postępach będziemy informować na bieżąco.
    Problemem, który poruszył większość mieszkańców jest stan naszych dróg. Sprawa dotyczy wszystkich dróg leżących na terenie Łęk Dukielskich. Mieszkańcy zgłaszają mi o konieczności naprawy kilkunastu odcinków dróg. W najbliższym czasie spotkam się z burmistrzem i sądzę, że w ciągu kilku tygodni przeprowadzimy remonty tych odcinków. Kolejnym dużym problemem jest zaśmiecanie naszej miejscowości. Nie wiem, który już raz apeluję do Łęczan w tej sprawie. Przecież Gospodarka Komunalna regularnie odbiera śmieci i łatwiej jest wynieść je do drogi, aniżeli wywozić do potoków i wyrzucać gdzie popadnie. Nikt inny, tylko my sami decydujemy o tym, jak wygląda miejscowość, w której żyjemy.
     Innym problemem są wałęsające się bezpańskie psy. Osobiście obserwuję, jaki strach wywołują one wśród naszych dzieci idących do szkoły. Zdarza się, że niekiedy naprawdę duże psy zostają wypuszczone samopas. To w interesie właściciela powinno być, żeby taki pies znajdował się pod kontrolą. Bo gdyby doszło do nieszczęśliwego wypadku, to na tego typu refleksje będzie już za późno. Właściciel takiego psa poniesie stratę finansową, ale któreś z naszych dzieci może stracić dużo więcej - zdrowie! Ostrzegam mieszkańców, bo jeśli takie przypadki będą się powtarzały nagminnie, to będę zmuszony poinformować o tym policję.
     Drugim wydarzeniem było spotkanie, jakie z mieszkańcami zorganizowała firma EVIVA. Firma ta wybuduje farmę wiatrową na terenie Łęk Dukielskich. Na spotkaniu zostały przedstawione szczegóły dotyczące tej budowy. Będzie 5 wiatraków. Całkowita wysokość wiatraka ze śmigłem wynosić będzie 146 m. Inwestycja wiąże się z remontem drogi koło nowego kościoła, prowadzącej na Myszkowskie. Droga ta zostanie praktycznie wybudowana od podstaw. Firma przeprasza mieszkańców za utrudnienia w ruchu powstałe w czasie budowy i prosi o wyrozumiałość. Całkowite zakończenie prac planowane jest na wrzesień 2008 r. Oczywiście, głównym czynnikiem warunkującym dotrzymanie terminu realizacji jest pogoda. Kończy się pierwszy kwartał nowego roku, zima po raz kolejny nie dała się nam mocno we znaki, a wraz z nastaniem wiosny przystąpimy do realizacji kilku prac przewidzianych na ten rok. Jak już pisałem, na najbliższym spotkaniu
z burmistrzem gminy omówimy szczegóły tych prac.
“Na zakończenie życzę mieszkańcom, aby zbliżające się Święta Wielkanocne były czasem spokoju, relaksu i nabrania sił na cały rok. Abyśmy przeżyli go w zdrowiu, spokoju i zrozumieniu innych”.
Sołtys Tomasz Węgrzyn

ROK
SZKOLNY
1983/84

      Nowy rok szkolny rozpoczął się konferencją w dniu 29 sierpnia, na której dokonano powitania nowej nauczycielki do wychowania przedszkolnego - pani Małgorzaty Krężałek. W tym roku szkolnym Szkoła
w Łękach liczy 10 oddziałów z ilością 206 uczniów (w tym 2 oddziały przedszkolne). Z Wietrzna dojeżdżało do kl. V- VIII 6 uczniów, z Myszkowskiego dochodziło, a zimą dowożono saniami 21 uczniów, zaś z Pałacówki do kl. I- VIII 7 uczniów. Pani Zofia Zaforemska korzystała z rocznego urlopu na poratowanie zdrowia. Do półrocza uczyło w Łękach 13 nauczycieli, zaś od półrocza naukę j. rosyjskiego w SP w Łękach przejęła pani mgr Irena Wiśniewska, która mieszkała w domu rodzinnym p. Musiałów, a dojeżdżała dotychczas do pracy do Miejsca Piastowego.
     Biblioteka szkolna otrzymała nowe regały, które zakupiła pani dyrektor w Krośnie wraz z 2 biurkami i 4 szafami do kancelarii szkolnej.
     Komitet Rodzicielski ze swoich funduszy zakupił 2 obrusy, 60 szklanek, garnuszki na dożywianie, łyżki, widelce, noże, łyżeczki. Za pieniądze z Komitetu rozburzono 2 następne piece i postawiono nowe. Zgromadzono też materiały na gazyfikację całej szkoły.
     Z funduszu Zbiorczej Szkoły Gminnej zakupiono do szkoły blachę, ściągnięto starą i rozpoczęto krycie dachu na całej szkole. Uzupełniono brakujące szyby w szkole na Myszkowskiem i w Pałacówce. W tym celu dyr. Szkoły przy pomocy budowlańca z Zespołu Szkół Ekonomiczno- Administracyjnych zakupiła 2 paczki szkła, aby szklenie okien taniej kosztowało. Starą blachę sprzedano, a pieniądze ze sprzedaży przejął Komitet Rodzicielski. W tym roku szkolnym pokryto cała szkołę w Pałacówce, bo deszcz zalewał sufity, gdzie mieścił się sklep, pomieszczenie dla OSP, Koło Gospodyń oraz połowa szkoły w Łękach. Do końca 1984 r. pokryto nową blachą całą szkołę w Łękach .
     Komitet Rodzicielski ze swoich wypracowanych funduszy dotował organizację następujących uroczystości: Dzień Nauczyciela, Choinka Noworoczna, Dzień Kobiet, Dzień Babci i Matki oraz Dzień Dziecka.
Na zakończenie roku szkolnego z funduszy Komitetu Rodzicielskiego pani dyr. zakupiła książki, które zostały wręczone wyróżniającym się uczniom. Komitet dopłacał także do zorganizowanego w szkole dożywiania. Zakupiono garnki, naprawiono kuchenkę szkolną, garnuszki, obrusy, ścierki i częściowo herbatę.
     W tym roku szkolnym pan dr H. Krawiec zorganizował w szkole PTTK, które liczyło 18 uczniów. Uczniowie brali udział w wycieczkach, rajdach, konkursach (piosenki, zgaduj-zgaduli),wykonywaniu gazetek oraz porządkowaniu obejścia szkoły.
Kontrole Sanepidu i ze Zbiorczej Szkoły Gminnej w Dukli nie stwierdziły jakichkolwiek zaniedbań ze strony dyrekcji nad szkołą.
C.d.n. Beata Węgrzyn