O owocne przeżycie Wielkiego Postu i dobre przygotowanie się duchowe na tegoroczne Święta Wielkanocne.

LUTY 21. Środa Popielcowa - Św. Piotra Damiani - biskupa, doktora Koścoła 22. Święto Katedry Piotra Apostoła 23. Św. Polikarpa                            MARZEC 04. Św. Kazimierza Królewicza 06. Św. Agnieszki 07. Świętych Perpetuy i Felicyty 08. Św. Jana Bożego - Dzień Kobiet - Dzień Modlitw i w Intencji Niewiast 09. Św. Franciszki Rzymianki, zakonnicy 10. Czterdziestu Męczenników z Sebasty 12. Bł. Alojzego Orione 14. Św. Łazarza z Betanii 15. Św. Klemensa Marii Hofbauera, prezbitera. Znana jest opowieść o tym, jak to w trosce o utrzymanie sierocińca prowadzonego w stolicy Polski musiał żebrać. Ktoś poproszony przez św. Klemensa Marię o datek, tak się zirytował, że uderzył go w twarz. Apostoł Warszawy przyjął policzek z godnością i powiedział: "To dla mnie, a co dla moich sierot?".     Dziś taka postawa wielu ludziom wydaje się niezrozumiała. Jeśli nawet podejmują jakieś działania dobroczynne, dbają o to, aby zostały jak najlepiej rozreklamowane. Tymczasem świadczenie dobra często nie tylko nie przynosi pochwał, ale związane jest z upokorzeniami. 17. Św. Patryka, biskupa 18. Św. Cyryla Jerozolimskiego 24. Św.Katarzyny Szwedzkiej - (ok. 1330-1381). Córka św. Brygidy. Mniszka zakonu brygidek, który założyła. Patronka ludzi nie mających powodzenia. 26. Zwiastowanie Pańskie /przeniesione z 25 marca/      - Św. Dyzmy -"Dobrego Łotra" 28. Św. Józefa Sebastiana Pelczara bp 29. Józefa z Arymatei 30. Św. Leonarda                                           KWIECIEŃ 01. Niedziela Palmowa 02. Św. Franciszka z Pauli, pustelnika 04. Św. Izydora z Sewilli. Biskupa, doktora Kościoła, patrona Internautów.

Św. Izydor z Sewilli, urodził się w Kartaginie w 554 roku, czyli długo przed wynalezieniem sieci komputerowej.Wychował się w rodzinie hiszpańsko-rzymskiej, która dała Kościołowi kilku świętych: św. Leandra i św. Fulgencjusza (bracia) oraz św. Florentynę (siostra). Św. Izydor jako chłopiec nie lubił nauki, a zdobywanie wiedzy nie było jego ulubionym zajęciem. Po wielu trudach, za przyczyną starszego brata Leandra, stał się jednym z najwybitniejszych erudytów swoich czasów. Pisano o nim, że polotem dorównywał Platonowi, wiedzą - Arystotelesowi, wymową - Cyceronowi, wszechstronnością - Dydymowi, powagą - św. Hieronimowi, nauką - św. Augustynowi, a jego świętość życia porównywano do św. Grzegorza Wielkiego.    Św. Izydor w 47 roku życia został arcybiskupem Sewilli. Podczas swego 35 letniego biskupstwa umacniał Kościół w Hiszpanii, zwołując synody, tworząc szkoły i domy zakonne. Uważał, że należy kształcić młodzież, przekazując jej na wszelkie sposoby wiedzę, aby była mądra i pobożna. Zmarł 4 kwietnia 636 roku w Sewilli otoczony rzesza przyjaciół i uczniów. W 1063 roku jego doczesne szczątki przeniesiono do Leonu, gdzie spoczywają do dnia dzisiejszego.      Przez stulecia był znany jako nauczyciel wieków średnich, dzięki swojemu Codex etimologiarum, który był próbą usystematyzowania ówczesnej wiedzy w formie encyklopedycznej. Struktura tego największego dzieła św. Izydora, charakteryzująca się między innymi praktycznością i łatwością dostępu do różnych dziedzin wiedzy, pozwala nazwać go twórcą pierwszej bazy danych. Dlatego hiszpańscy internauci, inspirowani wskazówkami i zaleceniami Papieskiej Rady Środków Społecznego Przekazu, przyjęli św. Izydora z Sewilli za swojego patrona. Obecnie swoim patronem nazywa go wielu internautów całego świata.   W wyobrażeniach plastycznych św. Izydor przedstawiany jest jako stary biskup u stóp którego znajduje się książkę. W ikonografii można go zobaczyć również z piórem lub z księgą Codex etimologiarum w ręku w połączeniu z ulem albo pszczołami, co symbolizuje jego mądrość.      Papież Klemens VIII kanonizował św. Izydora w 1598 roku, a doktorem Kościoła został ogłoszony przez papieża Innocentego XIII w 1722 roku 05. TRIDUUM PASCHALNE - Wielki Czwartek 06. TRIDUUM PASCHALNE - Wielki Piątek 07. TRIDUUM PASCHALNE - Wielka Sobota

      Od Środy Popielcowej rozpoczynamy okres kolejnego Wielkiego Postu. Wymownym znakiem rozpoczęcia liturgicznego okresu postu jest obrzęd posypania głów popiołem, w trakcie którego usłyszymy słowa: "Nawracajcie się i wierzcie w Ewangelię". Przeżywać Wielki Post oznacza: nawrócić się do Boga.
       Jezus wypowiedział słowa: "Nawracajcie się i wierzcie w Ewangelię" na progu swojej publicznej działalności, nakreślając swój program. Nawołując w nim nas do nawrócenia - to znaczy, przemiany naszego myślenia i działania i równocześnie wzywa nas do wiary. Wniosek jest oczywisty. Nawrócenie ma prowadzić do umocnienia wiary i odrzucenia tego wszystkiego, co stwarza barierę między człowiekiem, a Bogiem.
    Wiara w Ewangelię to zaufanie Chrystusowi i uznanie wszechmocy Bożej, to przyjęcie prawdy o życiu, śmierci i zmartwychwstaniu Jezusa.
     Natomiast odrzucenie barier pozwalających nam nie uczestniczyć w życiu Boga, to uświadomienie sobie, że Wielki Post jest czasem Bożego miłosierdzia. Ten, kto zwraca się do Boga, ten doznaje Jego przebaczenia i oczyszczenia z grzechów, doznaje Jego łaski, czyli doświadcza miłości i wsparcia.
     Zatem chciejmy jak najlepiej przeżyć ten czas szczególny dla nas - chrześcijan i skorzystać z Rekolekcji Wielkopostnych, które niech będą czasem łaski i zbawienia.

25-26. 12. 2006. Składam na ręce p. Henryka Kyca podziękowanie dla Zespołu Śpiewaczego "Łęczanie" za koncert kolęd i oprawę liturgiczną Mszy św. W Boże Narodzenie i w Św. Szczepana. Zespołowi "Łęczanie" dziękuję również za ufundowanie figur Świętej Rodziny.
Podobne podziękowanie składam na ręce p. Andrzeja Aszlara dla chóru dziecięco-młodzieżowego naszej szkoły za koncert kolędowy i oprawę liturgiczną Pasterki i Mszy św. w Św. Szczepana.
Na każdej Mszy św. w Św. Szczepana był obrzęd poświęcenia owsa.
27. 12. 2006. Poświęcenie wina. Rozpoczęcie wizyty duszpasterskiej, która trwała do 22. 01. 2007r. Ksiądz Proboszcz dziękuję za życzliwe i gościnne przyjęcie i za złożoną przy tej okazji tzw. kolędę.
31. 12. 2006. Msza św. z nabożeństwem na zakończenie Starego Roku. Organizatorom i uczestnikom Sylwestra dziękujemy za złożoną ofiarę pieniężną na wykonanie witraża w naszej świątyni.
06. 01. 2007. Uroczystość Objawienia Pańskiego. Podczas każdej Mszy św. miał miejsc obrzęd poświęcenia kredy i kadzidła.
18-25. 01. Trwały nabożeństwa modlitewne o jedność chrześcijan. 21.01. Ksiądz Proboszcz z grupą parafian i z Zespołem Śpiewaczym "Łęczanie" wziął udział w nabożeństwie ekumenicznym w Kościele Polsko-Katolickim w Łękach Dukielskich. Ksiądz Proboszcz wygłosił okolicznościowe kazanie. Zespół Śpiewaczy "Łęczanie" przygotował oprawę muzyczną Mszy św.
28.01. Paniom z Koła Gospodyń dziękujemy za przygotowanie tegorocznego Opłatka, połączonego z zabawą taneczną. Organizatorom i wszystkim uczestnikom dziękujemy za złożone ofiary na wykonanie witraża w naszej świątyni.
02.02. W Święto Ofiarowania Pańskiego na każdej Mszy św. miał miejsce obrzęd poświęcenia gromnic.
05.02. We wspomnienie św. Agaty w domu p. Agaty Szpotko, najstarszej Łęckiej seniorki, odbyła się Msza św. w intencji Solenizantki i Jubilatki. Podczas Mszy św. miał miejsce obrzęd poświęcenia chleba, soli i wody.

                                                                 ŻYCIE SAKRAMENTALNE

Sakrament chrztu: 06. 01. 2007. Kinga, Ewelina Krężałek                   Do wieczności odeszli: 05.02. 2007. Henryk Okoński
                                                                                                                                                                                                        Ks. Proboszcz

          Wielki Post historycznie

     Środa Popielcowa rozpoczyna okres czterdziestodniowego przygotowania do największej chrześcijańskiej uroczystości - Świąt Paschalnych. Wielki Post, bo tak nazywa się ten okres, trwa do początku liturgii Mszy Wieczerzy Pańskiej sprawowanej w Wielki Czwartek.
     Już w II wieku, dla lepszego przygotowania do przeżycia Świąt Paschalnych, dodano dwa dni postu przed tym świętem. Wspomina o tym Tertulian (+ ok. 240r.), a Św. Ireneusz (+ ok. 202r.) pisze, że za jego czasów zwyczaj ten istniał również w Galii: ku czci 40-dniowego postu Pana Jezusa był nakazany post 40-godzinny (obowiązywał zatem w Wielki Piątek i w Wielką Sobotę). W wieku III poszczono już cały tydzień. Wreszcie na początku wieku IV wprowadzono post 40-dniowy na pamiątkę postu Jezusa Chrystusa. Po raz pierwszy wspomina o tym św. Atanazy z Aleksandrii w liście pasterskim z okazji Wielkanocy z 334 r. Chodziło o to, aby jak najlepiej przygotować wiernych do świąt wielkanocnych.
     Według świadectw z IV wieku post 40-dniowy był już w powszechnym użyciu. Potwierdza to także św. Cyryl Jerozolimski, który pisze w swoich katechezach o 40 dniach pokuty. Na Wschodzie, Wielki Post obchodzono przez 8 tygodni, a to dlatego, że soboty i niedziele były wolne od postu. Chodziło więc o uzupełnienie pełnych 40 dni postu. W wieku VI w Rzymie post rozpoczynał się 6 tygodni przed Wielkanocą. Jednak po odliczeniu niedzieli, w które nigdy nie poszczono, post trwał właściwie tylko 36 dni. Dlatego w wieku VII dodano brakujące dni i wyznaczono jako początek Wielkiego Postu Środę Popielcową. Ostatecznie środa jako początek Wielkiego Postu weszła na stałe do tradycji rzymskiego Kościoła w 1570 roku. Od św. Grzegorza I Wielkiego (+ 604r.) datuje się powstanie "przedpościa". Na trzy tygodnie przed Wielkim Postem wprowadzał Kościół fioletową, pokutną barwę szat liturgicznych, z modlitw i śpiewów usuwano radosne Alleluja. Do roku 1248 w tym czasie obowiązywał również post, chociaż w formie złagodzonej.
We wspomnianym 1248 roku papież Innocenty IV skrócił Wielki Post, wyznaczając go od Środy Popielcowej. Przedpoście było więc rodzajem przedsionka, wprowadzającego w nastrój Wielkiego Postu. Reforma liturgiczna ostatnich lat zniosła Przedpoście. W Polsce Wielki Post zachowywano wraz z Przedpościem (łącznie 70 dni) jeszcze w niektórych stronach w wieku XVIII, a nawet XIX. W niedzielę post nie obowiązywał i dotąd nigdy nie obowiązuje - każda niedziela bowiem ma charakter święta.
     Sam zwyczaj posypywania głów popiołem na znak żałoby i pokuty, celebrowany w Środę Popielcową, znany jest w wielu kulturach i tradycjach, m.in. w starożytnym Egipcie, u Arabów i w Grecji. W liturgii pojawił się on w VIII w. Pierwsze świadectwa o święceniu popiołu pochodzą z X w. W 1091 r. papież Urban II wprowadził ten zwyczaj jako obowiązujący w całym Kościele. W tym też czasie ustalono, że popiół do posypywania głów wiernych ma pochodzić z palm poświęconych w Niedzielę Palmową poprzedniego roku.
W Środę Popielcową - zgodnie z kanonami 1251-1252 Kodeksu Prawa Kanonicznego - obowiązuje wstrzemięźliwość od pokarmów mięsnych którą są związani wszyscy powyżej 14. roku życia i post ścisły (trzy posiłki w ciągu dnia, w tym tylko jeden - do syta), którym są związane osoby pełnoletnie do rozpoczęcia 60. roku życia. Prawo kanoniczne nie nakłada na wiernych natomiast obowiązku uczestniczenia w tym dniu w Eucharystii (chociaż jest to powszechną praktyką, z której nie powinno się rezygnować bez ważnej przyczyny).
     W całym Kościele w Wielkim Poście odbywały się nauki, które dawał kandydatom do przyjęcia Chrztu świętego sam miejscowy biskup. On także przeprowadzał końcowy egzamin i uroczyście udzielał tego sakramentu w noc wielkanocną przed świtem pamiątki Zmartwychwstania Pańskiego wobec całej wspólnoty kościelnej. Do dziś zaleca się, by chrzest osób dorosłych odbywał się właśnie w Wigilię Paschalną i był poprzedzony tzw. skrutyniami, odbywającymi się na przestrzeni Wielkiego Postu.
W okresie Wielkiego Postu, który jest czasem pokuty i nawrócenia, Kościół, przypominając słowa Jezusa, proponuje trzy drogi przybliżania się do Boga: post, jałmużnę i modlitwę. Liturgia tego okresu jest dość wyciszona. Dominującym kolorem szat liturgicznych jest fiolet. Z obrzędów Mszy świętej znika uroczysty hymn "Chwała na wysokości Bogu" (śpiewany jedynie w czasie przypadających w Wielkim Poście uroczystości, np. św. Józefa - 19 marca, czy Zwiastowania Pańskiego - 25 marca ( w tym roku 26 marca) oraz radosna aklamacja "Alleluja" (również w uroczystości i święta) śpiewana przed odczytaniem fragmentu Ewangelii (zastępuje ją aklamacja "Chwała Tobie, Królu wieków" albo "Chwała Tobie, Słowo Boże"). Zakazane jest przyozdabianie ołtarza kwiatami, zaś gra na instrumentach muzycznych dozwolona jest tylko w celu podtrzymania śpiewu. Z rzadka także odzywają się dzwony. Jedynym wyjątkiem od tych ostatnich zastrzeżeń jest IV Niedziela Wielkiego Postu, zwana Niedzielą Laetare. W okresie Wielkiego Postu zabroniony jest udział w zabawach. Organizuje się także zwykle kilkudniowe rekolekcje, które mają pomóc w dobrym przeżyciu tego czasu. W wielu kościołach zachował się zwyczaj ustawiania krzyża, przy którym można klęknąć i ucałować rany Chrystusa. Zwykle stoją przy nim świece i kwiaty.
     Zmiany następują także w Liturgii Godzin. W Godzinie Czytań w niedziele nie odmawia się hymnu "Ciebie, Boga, wysławiamy". W formułach rozpoczynających każdą Godzinę oraz w kilku innych częściach (np. responsoriach) opuszcza się radosne "Alleluja".
Zmieniają się także przepisy dotyczące wspomnień obowiązkowych i dowolnych. Obchodzi się je jako tzw. wspomnienie dodatkowe. Oznacza to, że w liturgii Mszy św. można odmówić kolektę z tego wspomnienia. W Liturgii Godzin natomiast w Godzinie Czytań, obok dwóch czytań z dnia bieżącego, dodaje się trzecie - ze wspomnienia i kończy Godzinę modlitwą o świętym. W Jutrzni i Nieszporach używa się tekstów z dnia bieżącego, po modlitwie końcowej dodaje się jeszcze antyfonę o świętym i drugą modlitwę ze wspomnienia. Zachowuje się fioletowy kolor szat liturgicznych. W soboty nie obchodzi się wspomnienia Najświętszej Maryi Panny.
     Środa Popielcowa i Niedziele Wielkiego Postu mają pierwszeństwo nawet przed uroczystościami. Dni powszednie Wielkiego Postu ustępują natomiast świętom i uroczystościom, chociaż zachowują pierwszeństwo przed wspomnieniami (więcej informacji - patrz niżej ).

                                                            Pierwszeństwa dni liturgicznych
    1.   Paschalne Triduum Męki i Zmartwychwstania Pańskiego.
    2. Narodzenie Pańskie, Objawienie, Wniebowstąpienie i Zesłanie Ducha Świętego. Niedziele Adwentu, Wielkiego Postu, Okresu Wielkanocnego, Środa Popielcowa. Dni Wielkiego Tygodnia od poniedziałku do czwartku włącznie. Dni w Oktawie Wielkanocy.
   3. Uroczystości Pańskie, Najśw. Maryi Panny oraz Świętych, umieszczone w kalendarzu ogólnym. Wspomnienie wszystkich wiernych zmarłych.
    4.   Uroczystości własne, a mianowicie:
    a) Uroczystość głównego patrona miejscowości lub miasta;
    b) Uroczystość poświęcenia i rocznicy poświęcenia własnego kościoła;
    c) Uroczystość tytułu własnego kościoła;
    d) Uroczystość tytułu albo założyciela, albo głównego patrona zakonu lub zgromadzenia.
                                                                                                                                                              opr.H.Kyc

Na wielkopostnej
pustyni

                         Dostrzec wady, ubogacić ducha

     Wielki Post jest szczególnym okresem liturgicznym. Przygotowuje nas do chrześcijańskiego świętowania Wielkanocy. Stanowi czas nawrócenia, pogłębionej refleksji nad wiarą. Skłania do rewizji życia oraz poprawy, której wymaga każdy z żyjących. W tym okresie Kościół przypomina o dziełach miłosierdzia, jakimi są post i jałmużna. Post chrześcijański ma swój wymiar ascetyczny - służy poskramianiu zmysłów i kształtowaniu naszej woli. Wydaje się, że czasy, w których ogół wiernych zachowywał surowe posty i podlegał wymyślnym praktykom pokutnym, bezpowrotnie minęły. Dzisiaj obowiązującą modą jest wygodne życie, wstydem zaś - jakikolwiek brak środków materialnych. To prawda, że i dzisiaj ludzie poszczą. Bardzo dobrze funkcjonuje "post" jako środek odchudzający, drastyczny, ale skuteczny. Lekarze zalecają jeden dzień postu w tygodniu, aby utrzymać organizm w dobrej kondycji. Głodówka stanowi dramatyczny instrument nacisku politycznego, zwłaszcza gdy jest prowadzona przed kamerami telewizyjnymi. Ale czy łatwo możemy znaleźć religijny sens postu? Powiązać duchowe znaczenie z odmówieniem sobie przyjemności, jaką daje dobre pożywienie?
      W naszym świecie, który uważa przyjemność za najbardziej cenioną wartość, a egoizm jest sposobem na życie, bardzo łatwo wyśmiać wszelkie praktyki ascetyczne, a zwłaszcza post i umartwienie. "Wszystkiego mam sobie odmawiać?", "Co złego jest w tym, że w piątek zjem schabowego?", "Nie przesadzajmy...". Ulegamy duchowi wygodnictwa, który każe sięgać po każdą rozkosz, nie rezygnuje z żadnej okazji, aby coś zagarnąć dla siebie. Post uczy chrześcijan ograniczania przyjemności, jaką daje dobre pożywienie. Rezygnujemy z mięsa w piątki nie dlatego, że jest ono złe samo w sobie, ale dlatego, że w ten sposób uczymy się dyscypliny. Post pomaga nam w dominowaniu nad ciałem. Przypomina, że nie żyjemy po to, aby jeść, ale jemy, by żyć. Duch bierze górę nad materią.
      To jest ważne także w innych dziedzinach życia, gdzie potrzebny jest umiar i rozsądek w korzystaniu z dóbr ziemskich. Post uśmierza wady, jest bowiem narzędziem opanowywania pragnień cielesnych. Poprzez nasz post uczymy się cnoty umiarkowania oraz skromności. Pozwoli nam to pozostać wolnymi wobec dóbr ziemskich. Jak sportowiec przez ćwiczenie kształtuje nie tylko mięśnie i sprawność ruchów, ale i swego ducha, tak chrześcijanin poprzez post ćwiczy się w opanowywaniu pragnień. Jest jeszcze jedno, bardzo ważne znaczenie postu. Ma prowadzić do hojności wobec potrzebujących pomocy. Obecnie na świecie 900 milionów ludzi cierpi głód. W ciągu 1 minuty umiera z głodu 76 osób, w tym 57 dzieci. Także w naszej Ojczyźnie jest wiele biedy. Postem chrześcijanina mają posilić się ubodzy i wydziedziczeni z wszystkiego. "Nie zjem ja po to, aby zjadł biedny". Dobrowolnie zrzekamy się prawa do sytości albo też lepszych posiłków, bo pamiętamy o tych, którzy rzadko są syci. Można oszczędzić nieco pieniędzy - na przykład rezygnując z droższego, wykwintniejszego jedzenia - i ofiarować oszczędności tym, którzy są szczęśliwi, jeśli zjedzą cokolwiek.
      Zatem post ma wynikać z naszej wrażliwości na potrzeby drugiego człowieka. W wielu Kościołach w czasie Wielkiego Postu umieszcza się przy ołtarzu puszki z napisem: "Chleb świętego Antoniego", "Chleb dla ubogich", "Jałmużna wielkopostna". Przypominają nam one o darze serca, do którego mają prawo nieposiadający niczego. W ten sposób Kościół uczy, że biedni mają prawo do miłosiernej pomocy ze strony lepiej sytuowanych materialnie. Nie mijajmy tych puszek obojętnie. Zostaniemy wpisani w błogosławieństwo tych, którzy jak Chrystus nie żyją egoistycznie - tylko dla siebie, ale dla bliźnich. Poprzez nasz post i naszą jałmużnę Bóg pragnie okazać się hojnym dla najbardziej potrzebujących.

                                 Na pustyni
     Jezus przez czterdzieści dni i nocy przebywał na pustyni, modląc się i poszcząc. Tutaj był także kuszony przez szatana. Samotność na pustyni - to dla Jezusa czas nabierania duchowych mocy, wiązania się z Ojcem niebieskim, którego miłosierdzie będzie głosił przez trzy lata. A nasza pustynia? Zastanówmy się nad tym, co może stać się naszą ascezą w tym Wielkim Poście.
     Pierwsze bardzo ważne zadanie, jakie stoi przed chrześcijańskim ascetą, to "ucieczka na pustynię". Innymi słowy: podjęcie trudu wyciszenia wewnętrznego i nabrania dystansu do rzeczywistości, w jaką jesteśmy zanurzeni. Święci uciekali od ludzi, opuszczali gwarne miasta nie dlatego, że byli odludkami, dziwakami, ale dlatego, że pragnęli wyciszenia i pokoju. W zamęcie i hałasie, jakie wypełniają zbiorowiska ludzkie, pośród kolorów, świateł, dźwięków, pasji, bardzo trudno usłyszeć głos samego siebie - głos swego sumienia. To samo winniśmy uczynić i my. O pustyni w życiu człowieka pisałam już w Powołaniu, ale zapytajmy jeszcze raz: co to jest i co znaczy pustynia w życiu człowieka? Pustynia - to pustka, ogołocenie ze wszystkiego, co jest zbędne, co zasłania człowiekowi istotne sprawy w życiu. Uwolnienie oczu, rąk, serca od osób i przedmiotów, które pochłaniają uwagę, energię, czas... Wyzwalająca moc pustyni sprawia, że człowiek nie mając wreszcie na horyzoncie niczego, co absorbuje i pochłania uwagę, może wtedy zwrócić się ku sobie, wejść do własnego wnętrza. Wyjść na pustynię będzie oznaczało dla nas zmienić swe codzienne nawyki. Może trzeba zrezygnować z ulubionych programów telewizyjnych czy radiowych, zmienić codzienny rytm działania? Często nie zdajemy sobie sprawy, jak bardzo rutyna wchodzi w nasze życie. Te same reakcje, słowa, rozmowy, rozrywki... Nawet modlitwa i Msza Święta. Może warto byłoby przerwać ten rutynowy (i nudzący) łańcuch tych samych spojrzeń, słów czy gestów. Czasami zmiana drobnego szczegółu daje dużo. Odświeża.
      Co wprowadzić w miejsce wieczornego filmu czy teleturnieju? Może dobrą książkę? Teraz tak wiele ukazuje się na rynku wydawniczym pozycji, które są warte przeczytania. Może porozmawiamy przy herbacie z członkami rodziny albo nadrobimy zaległe wizyty u znajomych? Może odwiedzimy kogoś starszego, chorego?
      Drugim zadaniem ascetycznym będzie próba zmiany swoich zwyczajnych reakcji. Tyle razy jesteśmy rozżaleni sami na siebie, bo zauważamy, że nie umiemy kontrolować tonu głosu i języka, jakim zwracamy się do bliźnich. Łatwo przychodzi nam osądzanie i potępianie. Nasz wzrok widzi tylko złe rzeczy wokół nas... Zadaniem konkretnym (i błogosławionym) byłoby na przykład zwrócenie uwagi na cnotę dyskrecji. To piękna cecha. Lubimy ludzi taktownych, uporządkowanych, którzy umieją rozeznać, co wolno powiedzieć, a czego nie. Przyrzeknijmy sobie, że dzisiaj nie będziemy grzeszyć, wtykając nos w nie swoje sprawy. Zróbmy rano postanowienie, że zamiast uszczypliwej uwagi, ciętej riposty czy niegrzecznego słowa, zamilkniemy lub powiemy dokładnie coś odwrotnego. Spróbujmy też odezwać się do kogoś takim tonem, jakim życzylibyśmy sobie, aby ten ktoś się do nas zwracał. Powiedzmy komuś coś miłego, podnoszącego na duchu, dającego radość. Słowo, które chcielibyśmy usłyszeć od innych. W Wielkim Poście, chociaż jest to okres bardzo surowy i poważny, spokojnie można uśmiechać się do innych. Kwaśna lub nadąsana mina, złowrogie spojrzenie czy agresywne gesty bynajmniej nie należą do praktyk pokutnych. Stanowią one pokutę - ale dla bliźnich, nie dla nas! Chrześcijaninowi wolno się uśmiechać. To człowiek radosny, promieniejący Chrystusem!                           opr. Agata Pernal

Dramat kuszenia

i jego konsekwencje

     Przez ostatnie miesiące zajmowaliśmy się rozważaniami na temat miłosierdzia - i tego wielkiego, którego doświadczamy od dobrego Boga każdego dnia naszego życia, ale także na temat tego miłosierdzia, które sami winni jesteśmy okazywać naszym bliźnim. Teraz proponuję kilka słów na temat nawrócenia, bo przecież te dwa pojęcia w pewien sposób ze sobą się łączą, a i czas Wielkiego Postu skłaniać powinien do takich refleksji. Czym jest więc nawrócenie? - należy zapytać, skoro mamy prowadzić na jego temat rozważania. Jak widzi kwestie nawrócenia człowiek współczesny?
     By się nawrócić, trzeba najpierw od czegoś się odwrócić, by się zwrócić ku czemuś innemu. Pierwszy ruch to odwrócenie się od..., no właśnie, od czego? Prorocy Izraela nawoływali, by odwrócić się od bożków, zwanych obrzydliwościami, czyli od nieprawości. Jednym słowem, pierwszym krokiem na drodze nawrócenia jest odwrócenie się od grzechu.
     Ale, czym w takim razie jest grzech? Co oznacza to coraz mniej modne dziś słowo? Zamiast definicji i wyjaśnień, liturgia Kościoła na początku Wielkiego Postu proponuje nam lekturę bardzo znanego opowiadania o raju, o wężu i o kuszeniu Ewy:
     Wąż był bardziej przebiegły niż wszystkie zwierzęta lądowe, które Pan Bóg stworzył. On to rzekł do niewiasty: "Czy rzeczywiście Bóg powiedział: Nie jedzcie owoców ze wszystkich drzew tego ogrodu?" Niewiasta odpowiedziała wężowi: "Owoce z drzew tego ogrodu jeść możemy, tylko o owocach z drzewa, które jest w środku ogrodu, Bóg powiedział: Nie wolno wam jeść z niego, a nawet go dotykać, abyście nie pomarli". Wtedy rzekł wąż do niewiasty: "Na pewno nie umrzecie! Ale wie Bóg, że gdy spożyjecie owoc z tego drzewa, otworzą się wam oczy i tak jak Bóg będziecie znali dobro i zło". Wtedy niewiasta spostrzegła, że drzewo to ma owoce dobre do jedzenia, że jest ono rozkoszą dla oczu i że owoce tego drzewa nadają się do zdobycia wiedzy. Zerwała zatem z niego owoc, skosztowała i dała swemu mężowi, który był z nią: a on zjadł. A wtedy otworzyły się im obojgu oczy i poznali, że są nadzy; spletli więc gałązki figowe i zrobili sobie przepaski.
     No cóż... historia stara jak świat, prawda? A w dodatku opowiadanie to jest tak bardzo znane, że najczęściej już go nie słuchamy. Sam fakt, że ktoś mówi o grzechu, nazywa zło po imieniu, działa na nas tak, że momentalnie staramy się wyłączyć, przestajemy słuchać.
     Zapamiętujemy jedynie zazwyczaj sam fakt, że Ewa sięgnęła po zakazany owoc. Zdziwieni pytamy się, skąd wziął się ten złośliwy wąż, skoro wszystkie stworzenia były dobre.
     Jednakże, zajęci niedopuszczeniem do swego umysłu przesłania tej historii, nie zwracamy uwagi na sam dialog pomiędzy wężem i Ewą, a to właśnie tej rozmowie opowiadanie poświęca najwięcej miejsca. Przebiegły szatan sam nawiązuje dialog, a jego pytanie dotyczy...Boga: "Czy rzeczywiście Bóg powiedział: Nie jedzcie owoców ze wszystkich drzew tego ogrodu?". Wszystko zaczyna się od pytania o Boga. Od pytania, które może wydawać się zatroskane o wolność człowieka, ale jednak fałszuje obraz Boga. Tak naprawdę, pierwsze słowa, jakie Bóg kieruje do człowieka, zaczynają się od wskazania, że może on jeść z wszystkich drzew ogrodu, oprócz tego, którego owoce przynoszą śmierć.
     I cóż dzieje się dalej? Jak zachowuje się człowiek wobec sytuacji, kiedy ktoś podważa autorytet Boga, jako Tego, któremu ufał.
Nawet jeśli Ewa dzielnie przeciwstawia się wypowiedzi węża, podejrzenie wobec Boga, wobec jego dobrej woli zostało już zasiane. Wątpienie w dobroć Boga i podejrzliwość wobec jego darów, to pierwszy element kuszenia, to pierwszy etap drogi grzechu, z której trzeba zawrócić.
     Szatan nie daje za wygraną. On nigdy nie wycofa się, kiedy wie, że w ludzkim sercu zasiane zostało chociażby najmniejsze ziarno wątpliwości, bo od wątpliwości do oskarżenia droga jest krótka: "Bóg wie, że gdy spożyjecie owoce z tego drzewa..." Wąż, pierwszy teolog i specjalista od spraw bożych, wie najlepiej, co Bóg wie... To, co przypomina dialog, tak naprawdę jest monologiem. Wąż i niewiasta są stworzeniami, należą do tej samej rzeczywistości. Można powiedzieć, że to stworzenie zapytuje siebie samego o Boga i samo sobie udziela odpowiedzi na jego temat. Monologuje o Bogu, unikając skrzętnie prawdziwego dialogu, czyli posłuchania co ma do powiedzenia Stwórca.
     W tym momencie pojawia się drugi element kuszenia, jakim jest próba rozwiązania kwestii.
     Takiej okazji szatan zmarnować nie może, więc dalej drąży temat, a widząc, że jego słowa powodują coraz więcej wątpliwości w sercu i umyśle człowieka, chce wprowadzić do niego uczucie zazdrości: "Bóg wie, że gdy spożyjecie owoce z tego drzewa... staniecie się jak Bóg". Największa tragedia zaczyna się właśnie od tego zazdrosnego porównania "jak Bóg". Wąż sugeruje, że człowiek może stać się kimś innym niż jest aktualnie, że może stać się jak Bóg. Daje do zrozumienia, że jego aktualna rzeczywistość jest mało atrakcyjna.... Wystarczy tylko... no właśnie: wszystko ma swoją cenę. Czy nie odważysz się zlekceważyć przestrogi Boga, by stać się takim jak On?
     Największym paradoksem w tym procesie kuszenia jest to, że człowiek bez żadnego starania, bez żadnego wysiłku, od początku jest stworzony na obraz Boga. Przebiegłość węża polega więc na tym, że, jak paser, potrafi sprzedać człowiekowi to, co do niego należy od samego początku... Przebiegłość? A może to bardziej lęk o to, że nie dostałem najlepszej cząstki, że gdybym tylko się postarał i zdobył... dopiero byłbym kimś!
     Więc pojawia się trzeci element kuszenia: dążenie do stania się kimś innym, niż się nim jest na prawdę, próba szukania własnej realizacji w wydumanej rzeczywistości.
     Co to opowiadanie ma wspólnego z nami? Przecież nie żyjemy w raju, a węże już nie mówią ludzkim głosem...
Tak, to prawda, ale szatan i jego natura nie zmieniły się od tamtego czasu, no może stał się bardziej przebiegły i wyrafinowany, a jego metody dostosowane do naszej współczesności.
     Może jest więc okazja do uważnej lektury tego fragmentu Księgi Rodzaju i głębszego zastanowienia nad sensem tych słów?
Może powinniśmy zaprzestać rachunków sumienia, które z wielką precyzją segregują grzechy. Zdarzyło się..., ile razy... i tak dalej. Może odwróćmy kolejność. Najpierw trzeba dotrzeć do źródeł.
    Stańmy przed Bogiem. Przerwijmy nasz monolog. Zadajmy mu pytania. Odważmy się z Nim porozmawiać! Podejrzewamy Go o coś? Mamy Mu coś do zarzucenia? Powiedzmy Mu to głośno, tak abyśmy sami to usłyszeli. Wtedy usłyszymy opowiadanie o swoim kuszeniu... Zaczniemy dowiadywać się z jakiej drogi musimy zawrócić... W jego obecności, przyjrzyjmy się sobie samym. Czego w sobie tak bardzo nie lubimy? Z kim zamienilibyśmy się na życie? Przypatrzmy się temu, bo to nam pokaże, jakich darów Boga nie przyjęliśmy choć są nam dane.       

Opr. Wioletta Fornal                                                                                                                               
                                                       Święto miesiąca Czy wiara Maryi była prosta i łatwa?

      W Ewangelii słyszeliśmy dziś scenę Zwiastowania. Bóg przychodzi do zwyczajnej prostej dziewczyny i mówi jej, że będzie matką. Matką Jego Syna - Zbawiciela świata. Mówi to tej, która ślubowała życie w czystości, która miała przecież zupełnie inne plany dotyczące swojego życia. Czy to nie była próba wiary? Przecież Maryja zgadzając się na wolę Bożą nie rozumiała do końca Jego planów, Ona naprawdę niewiele rozumiała z Bożych zamiarów wobec Niej. Wiedziała tylko tyle, że będzie musiała zrezygnować ze wszystkich swoich planów i marzeń. Wiedziała, że w Jej życiu pojawi się wielkie cierpienie.
     A kolejne wydarzenia z życia Matki Bożej. Czy to nie były próby jej wiary? Chyba każda matka chce, aby jej dziecko urodziło się w jak najlepszych warunkach, aby miało zapewnioną jak najlepszą pomoc i opiekę, aby niczego mu nie brakowało. Tymczasem Maryja i Józef nie znajdują dla siebie miejsca w Betlejem. Jezus rodzi się w szopie, tam, gdzie zwykle przebywa bydło - z daleka od ludzi. Zbawiciel świata, Syn Boży przychodzi na świat w tak wielkiej nędzy. Zaraz potem trzeba uciekać przed Herodem, opuścić swoją Ojczyznę, pójść w nieznane, pomiędzy obcych ludzi. Czy to nie była próba wiary?
     Popatrzmy na całe życie Matki Bożej, na to jak musiała szukać Jezusa w świątyni, jak martwiła się o Niego widząc, jak wielu ma wrogów i przeciwników, jak musiała patrzeć na śmierć swojego Syna.
     Chyba tylko matka jest w stanie zrozumieć, co Maryja czuła patrząc, jak zabijają Jezusa. Wszystko w życiu Maryi było takie trudne - Bóg niczego Jej nie ułatwiał, nie oszczędził Jej ani zmartwień, ani bólu, ani cierpienia, ani krzyża. Czy więc w moim życiu może być inaczej?
     Jeżeli jestem zdruzgotany, bardzo czymś przygnieciony to wiem, że właśnie wtedy jestem bardzo blisko Matki Bożej. Blisko tej, której życie było tak trudne. Tak bardzo kochał Ją Bóg, a jednak nie zabrał cierpienia z Jej życia.
     Wiara nie jest czymś łatwym, wiara jest przyjęciem z ręki Boga tego wszystkiego, co On dla nas przygotował. Czasami będą to radości, chwile szczęścia, zadowolenia, ale znacznie częściej będzie to krzyż. Nie ma chrześcijaństwa bez krzyża, nie ma wiary bez cierpienia. Jezus powiedział: „Kto nie bierze swego krzyża, a idzie za mną, nie jest mnie godzien”. Wiara jest zaufaniem, zaufaniem Bogu w każdej sytuacji, nie tylko wtedy, kiedy wszystko dobrze się układa, kiedy idzie po naszej myśli, ale i także wtedy, kiedy w naszym życiu, tak jak w życiu Maryi przychodzi cierpienie, lęk, niepewność. Kiedy na drodze naszego życia pojawia się krzyż. Krzyż jest bolesny, ale bez krzyża nie ma zmartwychwstania.
     Starajmy się naśladować Maryję w Jej postawie pełnej wiary i posłuszeństwa Bogu. Także, a może przede wszystkim w trudnych momentach naszego życia.
     Prośmy Chrystusa, abyśmy na wzór Jego i naszej Matki zawsze byli pełni wiary, nadziei i miłości.

Kochajmy Kościół

     Ferment zła ciągle boleśnie nas dotyka. Nie ulega najmniejszej wątpliwości, że ze wzmożoną siłą i w destrukcyjnym porywie przechodzi on obecnie także przez Kościół. Wśród tego niepokoju oczekujemy, aby odżyła szczerość i prawda oraz zostały wyprowadzone konsekwencje, których ona się domaga. Aby to oczekiwanie nie zostało pomniejszone i zagubione, potrzeba uległości głosowi Bożemu, potrzeba powierzenia się Duchowi Świętemu, który jest Duchem Chrystusa i Kościoła.
     Duch Święty jest duszą i sercem Kościoła - ten Duch Boży żyje we wszystkich. Ojcowie Kościoła świadczą o tym wewnętrznym zjednoczeniu Ducha Świętego z Kościołem. "Gdzie jest Kościół, tam jest Duch Boży, a gdzie jest Duch Boży, tam jest Kościół i wszelka prawda" - zapisał św. Ireneusz. Duch Święty jest oddechem Jezusa. Modulacje tego oddechu Chrystusa w Kościele zaczęły się w poranek Pięćdziesiątnicy i nieustannie przedłużają się w historii aż do jej wypełnienia. Każdy brak miłości do Kościoła jest więc brakiem miłości do Chrystusa i do Ducha, który go ożywia. Nasze stanowisko w stosunku do niego może być oparte tylko na pełnej miłości. "Nie może mieć Boga za Ojca, kto nie ma Kościoła za Matkę", powtarzali Ojcowie Kościoła. Nie wstydźmy się okazać tej miłości do Kościoła, która jest tą samą miłością, jaką mamy okazywać Chrystusowi. Ośmielmy się wyrazić w dzisiejszej sytuacji naszą synowską wierność. Kochajmy ten Kościół zrodzony z Ducha Bożego. Wśród trudności i napięć, które znaczą jego wędrówkę w historii, zostaliśmy zrodzeni z jego sakramentalnego łona. W swoim macierzyństwie nie przestaje on troszczyć się o nasze zbawienie.
     Kochajmy więc ten Kościół ożywiany przez Ducha Bożego mimo jego skromnych przejawów. Jeśli skromne przejawy odzwierciedlają słabość i nędzę dzieci, które do niego należą, to równocześnie przez nas, proste stworzenia, jest światu udzielane to, co Boskie i absolutne, zostają dane do dyspozycji rzeczywistości nadprzyrodzone.
      Kochajmy ten Kościół, co do którego Bóg chciał, aby potwierdzał się i dopełniał w ciągłym odnawianiu się przez swoje dzieci jako członki mistycznego Ciała Chrystusa. Bycie "z ziemi" nie powinno prowadzić nas do zapomnienia o tym, co Boskie, obecne w tym Ciele, ani to, co Boskie, ubrane w formy i znaki ludzkie, nie powinno nas oddalać od rzeczywistości egzystencjalnej, w której przedłuża się wcielenie Chrystusa.
     Kochajmy ten Kościół w jego "kenozie" - w wyniszczeniu, którego doznaje w poszczególnych warunkach kulturowych, społecznych i politycznych, w postaci sługi, którą przyjmuje w każdej epoce historycznej, w znaku szacunku, który ma do człowieka i jego wolności. Ograniczenia indywidualności osób oraz formy życia i kultury, nadając ludzkie oblicze orędziu ewangelicznemu, w nieunikniony sposób powtarzają dramat agonii tego, co wieczne w czasie. Przez wieki powtarza się w Kościele dramat relacji Pana z Jego uczniami, powodowany ich niezdolnością do przyjęcia wzoru i przekształcenia go w żywą energię.
     Kochajmy ten Kościół także wtedy, gdy staje się bardziej widoczne rozdzielenie między tym, co Boskie, i tym, co ludzkie; także wtedy, gdy niegodne ręce celebrują Misterium Paschalne, a świętokradzkie wargi je przyjmują. Jeśli interwencja prawdy i łaski nie jest niweczona przez ludzkie pasje, wady i grzechy, to zgorszenia, które one wywołują, nigdy nie mogą przeszkadzać w naszym synowskim przylgnięciu. "Kościół - pisał kard. Newman - zawsze jest chorowity; zawsze jest poddany słabościom. Zawsze nosi w sobie śmierć Pana, aby także życie Jezusa objawiło się w jego Ciele". Kościół musi być obecny wszędzie tam, gdzie pojawia się zło, dlatego też nie można się dziwić, jeśli z powodu swojego związku ze światem zawsze będzie miał pośród siebie chorych, jak również zarażone obszary w Ciele i członkach.
     Kochajmy ten Kościół we wszystkich niepokojach, które czynią problematycznymi relacje między wiarą i teologią, miedzy miłością i prawem moralnym, między nauczaniem i działalnością duszpasterską, będąc świadomi, że objawienie nadprzyrodzone nie jest ludzką mądrością, ale słowem i czynem Bożym i że zbawienie jest zasadniczo darem "z wysoka". Wiemy, że chrześcijaństwo nie jest religią martwą, zbudowaną z drętwych dokumentów, ale żywą religią ożywianą przez Ducha Ożywiciela, nawet jeśli każdy wierzący w dawaniu swojego świadectwa jest ciągle "przybity do krzyża swoich ideałów" w tym świętym cierpieniu, którym jest posłuszeństwo wiary.
     Kochajmy ten Kościół, w którym władza i wolność, osoba i wspólnota, duchowość i prawo wywołują ciągłe konflikty wyrażające nieadekwatność tego, co Boskie, będąc świadomi, że każde pragnienie odnowy, jeśli chce być wolne od utopijności, przede wszystkim musi zaczynać się od nas samych. Kościół, będąc "semper renovanda", nie odnawia się, jeśli nie odnawiamy samych siebie, jeśli nie pozwalamy, by Duch Święty w nas pracował i nas prowadził. To Duch Święty spaja w jedno, widzialnie i niewidzialnie, w swoim Kościele, organizację z pobożnością wewnętrzną, autorytet prawny z wolnym przyzwoleniem, działania osobiste z dobrem wspólnym.
     Kochajmy ten Kościół, unikając traktowania go w sposób archaiczny i arystokratyczny, to znaczy jako coś oddzielonego od nas. Unikajmy postawy oskarżycieli i sędziów, starając się w nim żyć rodzinnie, pewni, że to nie my mamy zbawić Kościół, ale Kościół ma zbawić nas - grzeszników. Wszyscy, bez wyjątku, jesteśmy grzesznikami i potrzebujemy jego zlitowania, miłosierdzia i wstawiennictwa.
     Kochajmy ten Kościół pielgrzymujący w czasie, niekiedy słaby i zmęczony, z jego troskami i niepokojami, zakurzony długą wędrówką, niepełny, niedoskonały, nieadekwatny, aż do powrotu Syna Człowieczego. Ten aspekt eschatologiczny, daleki od gorszenia nas, pozwala nam zrozumieć paradoksy i konflikty i przyjąć pokorną postawę. Przede wszystkim chroni nas przed pokusą oddalenia się od Chrystusa, który w Kościele nosi stygmaty męki, nigdy nie usunięte przez światło zmartwychwstania. Każda autentyczna odnowa lub postęp wychodzi od wewnątrz. Wędrując w wierze, żyjąc w nadziei, trudząc się w miłości, Kościół odnawia siebie. Trudności i napięcia, z którymi mierzy się dzisiaj Kościół, zostaną rozwiązane, jeśli będziemy bardziej kochać, świadczyć z większą wiernością, wszyscy stając się "bardziej" Kościołem, a "mniej" sektą czy klanem pod znakiem buntu. Miłość nie ma ukrywać jego braków i ociężałości na wszystkich poziomach, ale też animozje nie powinny być powiększane do tego stopnia, by zapomnieć o jego zasługach i jego świętości.
     Kościół, taki jaki jest obecnie, jest Matką i zasługuje na naszą miłość. Poprzez jego słabość, jak przez słabość Chrystusa, "jesteśmy zbawieni". Kościół nigdy i nikomu nie przeszkodził w życiu ewangelicznym: Paweł mógł być apostołem, Franciszek z Asyżu i Ignacy Loyola mogli być odnowicielami, anonimowi misjonarze Królestwa Bożego mogli być męczennikami. Wszyscy mają możliwość bycia świętymi. To, czego można pragnąć w odniesieniu do prawdy, miłości, sprawiedliwości itd., może być urzeczywistnione w Kościele i przez Kościół, gdy w nas jest wystarczająco dużo miłości i wierności Duchowi, który nas ożywia. I właśnie Duch w nieustannej Pięćdziesiątnicy obejmuje dusze, wyzwalając je od zniewolenia strachem, od pragnień ciała i krwi, obecnych w Jego Kościele, aby pozostał ponad tym wszystkim wierny istotnemu kształtowi nadanemu mu przez Boga.                      ks. prof. Janusz Królikowski
 

Misterium śmierci na krzyżu

W imię Ojca i Syna, i Ducha Świętego. Amen. Matko, oto jestem. Janie Pawle, wspomóż.
1. Jezus umiera na krzyżu. Czy wiesz o tym, że On umiera za ciebie? U Boga nie ma abstrakcji. Gdy Zbawiciel kona w mękach, ma przed oczami konkretne życie ludzkie, konkretne osoby, a ból, jaki go przenika, jest bólem spowodowanym przez konkretne grzechy. Umierając, spogląda na twoje życie. Pomyśl, ile musi cierpieć z powodu twoich życiowych wyborów, decyzji, jakie podejmujesz. Pomyśl, ile jest dziś w twoim sercu zła, niechęci do kogoś, może nawet nienawiści, ile jest pogardy do jakiegoś człowieka, ile egoizmu, ile myślenia o sprawach tego świata. Spowiadasz się, żałujesz, ale pewne struktury zła wciąż w tobie mieszkają. A może nawet mieszka w tobie grzech? Spróbuj spojrzeć na siebie oczami umierającego Chrystusa. Pomyśl, ile widzi On w tobie powodów, by przyjąć na siebie Mękę Krzyżową.
2. Fakt, że Jezus umiera za ciebie, dowodzi czegoś jeszcze. Wiedz, że jesteś dla Boga tak ważny, że Chrystus nie waha się oddać dla ciebie życia. Jaki jest powód, że tak bardzo cię umiłował? Nie, nie szukaj przyczyn miłości Bożej w sobie! Nie rozmyślaj o cnotach, do których dążysz, o swej coraz większej duchowej dojrzałości i o tym, że chcesz być świętym. Jezus cię kocha bez twoich zasług. Bóg kocha, bo chce być z tobą teraz i na wieki. Pomyśl, czy to nie cud: oto Bóg zakochał się w tobie takim, jakim jesteś!
3. Znowu masz nad czym rozmyślać. Jeśli Bóg cię kocha, to ta miłość ma cię przemieniać. Masz stawać się lepszy! Spójrz na krzyż i obudź w sobie pragnienie bycia lepszym. Przytul się do krzyża, jak czynił to w Wielki Piątek 2005 r. Jan Paweł II, by odczuć miłość Chrystusa, by doświadczyć mocy Jego łaski, by zjednoczyć się z Nim w Jego konaniu. On umiera za ciebie - z miłości do ciebie.
4. Tamte osiem dni przed swym odejściem do Pana Jan Paweł II rozmyślał nie tylko o miłości Chrystusa do swej osoby. Myślał o całej ludzkości, która dla Boga nie jest abstrakcją, lecz rzeszą konkretnych ludzi, takich jak twoja rodzina, sąsiedzi, znienawidzony polityk czy nielubiany szef. Ojciec Święty myślał o miłości Boga wobec każdego człowieka i uczył się jeszcze bardziej kochać ludzi - jak Chrystus, nawet po cierpienie za nich. Czy potrafisz tak patrzeć na krzyż, a w jego świetle na swoich braci?
TOTUS TUUS EGO SUM ET OMNIA MEAE TUA SUNT. ACCIPIO TE IN MEA OMNIA.
Jesteśmy cali Twoi i wszystko, co posiadamy, należy do Ciebie. Ciebie przyjmujemy we wszystkim, co nasze!
Kieruj nami, rządź i posługuj się wedle swej woli. Niech nasze życie przybliża Twe zwycięstwo! (Według modlitwy zawierzenia Jana Pawła II z 8 grudnia 1978 r.)

                                                                                          Symbole wielkopostne
LICZBA CZTERDZIEŚCI
     Biblia w wielu miejscach przypomina nam o czterdziestu dniach postu i umartwienia, wyrzeczenia, modlitwy i spojrzenia w głąb serca, by godnie przygotować je na przyjęcie łask Bożych. Mojżesz pozostawał na górze Synaj "przez czterdzieści dni i przez czterdzieści nocy" bez jedzenia i picia, i otrzymał od Boga tablice Dziesięciorga Przykazań. Eliasz, nakarmiony przyniesionym mu przez anioła chlebem i napojony wodą, "szedł przez czterdzieści dni i czterdzieści nocy aż do Bożej góry Horeb", by stać się uczestnikiem osobistego spotkania z Bogiem. Mieszkańcy Niniwy, wstrząśnięci słowami proroka Jonasza, pokutowali przez czterdzieści dni i dzięki temu uniknęli zapowiedzianej im przez Boga kary. Podobnie Jezus pościł na pustyni przez czterdzieści dni i nocy. W ten sposób przygotowywał swoją ludzką naturę do publicznej działalności w mocy Ducha Świętego.
     Czterdzieści dni to także symboliczne określenie wielkości kary za grzechy. To liczba graniczna: skoro człowiek nie podejmuje postu w celu zniszczenia w sobie zła, Bóg sam zniszczy je w nas, a dokona tego w tak samo długim okresie "czterdziestu dni". Warto zauważyć zbieżność, bo tyle właśnie czasu spadały na ziemię wody potopu.

DROGA KRZYŻOWA
     Droga Krzyżowa jest nabożeństwem pasyjnym, w czasie którego wierni, modląc się, symbolicznie odtwarzają ostatnie godziny życia Chrystusa. Rozpowszechnili je w średniowieczu franciszkanie, którzy w Jerozolimie oprowadzali pielgrzymów śladami ostatniej drogi Zbawiciela.
     Pierwsi chrześcijanie otaczali głęboką czcią miejsca związane z męką Zbawiciela. Kolejne pokolenia wyznawców Chrystusa kontynuowały pielgrzymki do tych miejsc, a największym szacunkiem otaczano Grób Pański i Golgotę. W czasach krucjat (XI - XIII w.) nastąpiło ożywienie nabożeństwa do męki Pańskiej. Ostatecznie liczba 14 stacji została ustalona w XVII w.
     W 1220 r. św. Franciszek z Asyżu pielgrzymował do Ziemi Świętej, przypuszczalnie modlił się, przechodząc jerozolimską Via Dolorosa. Franciszkanie, którzy nieprzerwanie od XIII w. są kustoszami miejsc uświęconych życiem i męką Zbawiciela, nabożeństwo Drogi Krzyżowej rozpowszechnili w Kościele zachodnim.
     Droga Krzyżowa nawiązuje do przejścia Chrystusa od pretorium Piłata na wzgórze Golgoty, oraz do złożenia Ciała Zbawiciela w grobie. Choć składa się z 14 stacji, to jednak 5 spośród nich nie znajduje potwierdzenia w opisach Ewangelii: upadki Chrystusa, czy spotkania z Maryją i św. Weroniką. Obecnie we wszystkich świątyniach znajdują się na ścianach obrazy lub rzeźby przedstawiające stacje Drogi Krzyżowej.
     Szczególnie w piątki Wielkiego Postu wierni, odprawiając Drogę Krzyżową, okazują współczucie dla umęczonego Chrystusa oraz duchowo uczestniczą w Jego cierpieniach. Męka Chrystusa uczy, że strapienie, ból fizyczny i moralny, choć jest trudnym i niekiedy po ludzku niewytłumaczalnym doświadczeniem, może mieć głęboki sens, jeśli jest przeżywany w łączności z cierpieniem i śmiercią Zbawiciela.

GORZKIE ŻALE. Klejnot polskiej kultury
     Już od prawie 300 lat w naszych kościołach podczas Wielkiego Postu śpiewane są Gorzkie Żale, o których się mówi, że są klejnotem rodzimej kultury religijnej. To rdzennie polskie nabożeństwo narodziło się na przełomie XVII i XVIII w. Początki i kształt Gorzkich Żali związane są z działalnością Bractwa św. Rocha przy warszawskim kościele pw. Świętego Krzyża, gdzie już pod koniec XVII w. były odprawiane misteria i nabożeństwa pasyjne.
     Opracowanie Gorzkich Żali w obecnej formie przypisuje się promotorowi bractwa ks. Wawrzyńcowi Benikowi. Po raz pierwszy ich tekst opublikowano w Warszawie w 1707 r. w dziele "Snopek mirry z Ogroda Gethsemańskiego, albo żałosne Gorzkiej Męki Syna Bożego". Zwyczaj odprawiania nabożeństwa w wielkopostne niedziele rozpowszechnili misjonarze św. Wincentego a Paulo poprzez formację kleryków w seminariach oraz misje ludowe. W drugiej połowie XIX wieku Gorzkie Żale śpiewała już cała Polska oraz skupiska polonijne na emigracji. Do dziś nabożeństwo zachowało swą dawną formę, piękno archaicznego języka i żywotność przyciągające wiernych w wielkopostne niedzielne popołudnia i wieczory.
     Gorzkie Żale były niegdyś ulubionym nabożeństwem rycerstwa polskiego, a później wojska polskiego. Nic więc dziwnego, że wpisując się w tę piękną tradycję, Chór Zespołu Artystycznego Wojska Polskiego nagrał je w katedrze polowej pw. Najświętszej Maryi Panny - Królowej Polski, a wydała i upowszechniła płyty Caritas Ordynariatu Polowego WP.                                              opr.H.Kyc

DZIENNICZEK

Ciąg dalszy / 30

     W pewnej chwili, kiedy byłam u tego malarza135, który maluje ten obraz i zobaczyłam, że nie jest tak piękny, jakim jest Jezus, zasmuciłam się tym bardzo, jednak ukryłam to w sercu głęboko. Kiedyśmy wyszły od tego malarza, matka przełożona136 została w mieście dla załatwienia różnych spraw, ja sama powróciłam do domu. Zaraz udałam się do kaplicy i napłakałam się bardzo. Rzekłam do Pana: Kto Cię wymaluje tak pięknym, jakim jesteś? Wtem usłyszałam takie słowa: - Nie w piękności farby ani pędzla jest wielkość tego obrazu, ale w łasce mojej.
     W pewnej chwili, kiedy po południu przyszłam do ogrodu, powiedział mi Anioł Stróż: Módl się za konających. I zaraz zaczęłam różaniec za konających z ogrodniczkami. Po skończonym różańcu zaczęłyśmy różne modlitewki za konających. Po skończonych modlitwach wychowanki zaczęły sobie wesoło rozmawiać. Pomimo ich gwaru usłyszałam w duszy te słowa: Módl się za mnie. Kiedy nie mogłam dobrze zrozumieć tych słów, odsunęłam się o parę kroków od wychowanek, zastanawiając się, kto by to był, co mi każe się modlić. Wtem usłyszałam te słowa: Jestem siostra137...
     -Ta siostra była w Warszawie, a ja obecnie w Wilnie. - Módl się za mnie, aż ci powiem, kiedy masz przestać. Jestem w konaniu. Natychmiast zaczęłam się gorąco za nią modlić do konającego Serca Jezusowego - która nie dając mi wytchnienia - modliłam się tak od godziny trzeciej do godziny piątej. O godzinie piątej usłyszałam te słowa: Dziękuję. -Zrozumiałam, że już skonała. Jednak na drugi dzień w czasie mszy św. modliłam się gorąco za jej duszę. Po południu przyszła kartka, że siostra... o tej, a tej godzinie umarła. Zrozumiałam, że była to ta godzina, w której mówiła do mnie - módl się za mnie.
     Matko Boża, dusza Twa była zanurzona w goryczy morzu, spójrz na dziecię Twoje i naucz cierpieć, i kochać w cierpieniu. Wzmocnij mą duszę, niech jej ból nie łamie. Matko łaski, naucz mnie żyć z Bogiem.
     W pewnej chwili odwiedziła mnie Matka Boża. Była smutna, oczy miała spuszczone na ziemię; dała mi poznać, że ma mi coś powiedzieć, a z drugiej strony daje mi poznać, jakoby nie chciała mi o tym mówić. Kiedy to zrozumiałam, zaczęłam prosić Matkę Bożą, żeby mi powiedziała i żeby spojrzała na mnie. W jednej chwili spojrzała się na mnie Maryja z serdecznym uśmiechem i powiedziała: Będziesz miała pewne cierpienia z powodu choroby i lekarzy, także spotka cię wiele cierpień z powodu tego obrazu, ale nie lękaj się niczego. Na drugi dzień zachorowałam i wiele cierpiałam, tak jako mi powiedziała Matka Boża, ale dusza moja jest przygotowana na cierpienia. Cierpienie jest stałą towarzyszką mojego życia.
     O Boże mój, nadziejo moja jedyna, w Tobie położyłam ufność całą i wiem, że nie będę zawiedziona.
     Czuję, nieraz po Komunii św. obecność Bożą, w szczególny sposób odczuwalną. Czuję, że jest Bóg w sercu moim. I to, że czuję tego Boga w duszy, nie przeszkadza mi nic do spełnienia obowiązków; nawet wtenczas, kiedy załatwiam najważniejsze sprawy, wymagające uwagi, nie tracę obecności Boga w duszy i jestem z Nim ściśle złączona. Z Nim idę do pracy, z Nim idę na rekreację, z Nim cierpię, z Nim się cieszę, żyję w Nim, a On we mnie. Nigdy nie jestem sama, bo On mi jest stałym towarzyszem, On mi jest przytomnym w każdym momencie. Zażyłość nasza jest ścisła przez połączenie krwi i życia.
     9. VIII. 1934. Adoracja nocna w czwartki138. Odprawiłam adorację od godziny jedenastej do godziny dwunastej. Tę adorację odprawiłam za nawrócenie zatwardziałych grzeszników, a szczególnie za tych, którzy stracili nadzieję w miłosierdzie Boże. Rozważałam, jak wiele Bóg wycierpiał i jak wielką nam okazał miłość, a my nie wierzymy, że Bóg nas tak miłuje. O Jezu, kto to zrozumie? Co za boleść dla naszego Zbawcy i czym nas przekona o swej miłości, jeżeli śmierć sama nas przekonać nie może?          Zaprosiłam niebo całe, aby razem ze mną wynagradzało Panu za tę niewdzięczność niektórych dusz. Jezus dał mi poznać, jak Mu jest miła modlitwa wynagradzająca, mówi mi: -Modlitwa duszy pokornej i miłującej rozbraja zagniewanie Ojca mojego i ściąga błogosławieństw morze. Po skończonej adoracji, w połowie drogi do celi obstąpiło mnie mnóstwo psów czarnych, wielkich, skacząc i wyjąc, chcąc mnie poszarpać w kawałki. Spostrzegłam, że nie są to psy, ale szatani. Jeden z nich przemówił ze złością: -Za to, żeś nam odebrała tej nocy tyle dusz, to my cię poszarpiemy w kawałki. -Odpowiedziałam, że jeżeli taka jest wola Boga najmiłosierniejszego, to szarpcie mnie w kawałki, bo na to słusznie zasłużyłam, bo jestem najnędzniejsza z grzeszników, a Bóg jest zawsze święty, sprawiedliwy i nieskończenie miłosierny. -Na te słowa odpowiedzieli wszyscy razem szatani: -Uciekajmy, bo nie jest sama, ale jest z nią Wszechmocny. - I znikły jako pył, jako szum z drogi, a ja spokojnie, kończąc Te Deum, szłam do celi rozważając nieskończone i niezgłębione miłosierdzie Boże.
     Nagłe zasłabnięcie - cierpienie przedśmiertelne. Nie była to śmierć, czyli przejście do życia prawdziwego, ale skosztowanie jej cierpień. Straszna jest śmierć, chociaż nam daje życie wieczne. Nagle zrobiło mi się niedobrze, brak tchu, ciemno w oczach, czuję zamieranie w członkach - to duszenie jest straszne. Chwilka takiego duszenia jest niezmiernie długa... Także przychodzi lęk dziwny pomimo ufności. Pragnęłam przyjąć ostatnie sakramenty św. Jednak spowiedź święta przychodzi bardzo trudno, pomimo pragnienia spowiadania się. Człowiek nie wie, co mówi; jedno zacznie, drugiego nie kończy. - O, niech Bóg zachowa każdą duszę od tego odkładania spowiedzi na ostatnią godzinę. Poznałam wielką moc słów kapłana, jaka spływa na duszę chorego. Kiedy się zapytałam ojca duchownego, czy jestem gotowa stanąć przed Bogiem i czy mogę być spokojna, otrzymałam odpowiedź: -Możesz być zupełnie spokojna, nie tylko teraz, ale po każdej spowiedzi tygodniowej. -Łaska Boża, jaka towarzyszy tym słowom kapłańskim, jest wielka. Dusza odczuwa moc i odwagę do walki.
     O Zakonie, matko moja - jak słodko jest w tobie żyć, ale jeszcze lepiej umierać.
     Po przyjęciu ostatnich sakramentów św. nastąpiła zupełna poprawa. Pozostałam sama, trwało to z pół godziny i znowu się powtórzył atak, ale już nie tak silny, ponieważ zabiegi lekarskie przeszkadzały mu.
     Cierpienia moje łączyłam z cierpieniami Jezusa i ofiarowałam za siebie i za nawrócenie dusz, które nie dowierzają dobroci Bożej. Nagle cela moja została napełniona czarnymi postaciami, pełnymi złości i nienawiści ku mnie. Jedna z nich powiedziała: -Przeklęta ty i Ten, który w tobie jest, bo już w piekle męczyć nas zaczynasz. Jak tylko wymówiłam: -A Słowo stało się Ciałem i mieszkało między nami - natychmiast postacie te znikły z szumem.
     Na drugi dzień czułam się bardzo osłabiona, ale już nie doznawałam żadnych cierpień. Po Komunii św. ujrzałam Pana Jezusa w postaci, jakiego widziałam w jednej adoracji. Wzrok Pański przeniknął duszę moją na wskroś, a najmniejszy pyłek nie uchodzi uwagi Jego. I rzekłam do Jezusa: -Jezu, myślałam, że mnie zabierzesz. - A Jezus mi odpowiedział: -Jeszcze się nie spełniła wola moja w tobie całkowicie, jeszcze pozostaniesz na ziemi, ale niedługi czas. Podoba mi się bardzo ufność twoja, ale miłość niech będzie gorętsza. Miłość czysta daje duszy moc w samym konaniu. Kiedy konałem na krzyżu, nie myślałem o sobie, ale o biednych grzesznikach i modliłem się do Ojca za nimi. Chcę, ażeby i ostatnie chwile twoje były zupełnie podobne do mnie na krzyżu. Jedna jest cena, za którą się kupuje dusze - a tą jest cierpienie złączone z cierpieniem moim na krzyżu. Miłość czysta rozumie te słowa, miłość cielesna nie pojmie ich nigdy.
                                                                                                                                                                                                                                   C.D.N.

135 Eugeniusza Kazimirowskiego.
136 M. Irena Krzyżanowska.
137 Można to odnieść do s. Filomeny Andrejko, która zmarła w Warszawie 13. VII. 1934r., o godz. 1645. Od czterech lat chorowała na ciężką astmę serca. Konanie jej trwało 14 godzin. S. Filomena - Wiktoria Andrejko, ur. 25. V. 1878, do Zgromadzenia wstąpiła 25.XI.1894 r., pracowała jako wychowawczyni, zakrystianka, ekonomka domu Zgromadzenia w Warszawie.
138 W Zgromadzeniu Matki Bożej Miłosierdzia był zwyczaj, że wszystkie zdrowe siostry odprawiały w każdy czwartek od godziny 21 do 22 adorację wynagradzającą - "godzinę świętą". Przed pierwszym piątkiem miesiąca adoracja trwała całą noc, z tym, że siostry zmieniały się co godzinę.

NA WIELKI POST